Psychologische thriller ontaardt in vrouwengezeur
[Recensie] De stagiair voldeed absoluut niet aan mijn verwachtingen. Aan de hand van de flaptekst zocht ik uit hoe dat komt. De eerste alinea daar is als volgt: “Volgens de 42-jarige hoofdredacteur Katherine is de nieuwe stagiair Lily een typische millennial: verwend, hypercorrect en zelfbewust. Met haar tante als directeur heeft ze het bovendien maar gemakkelijk als nieuwkomer op de redactie. Lily ziet Katherine juist als een wezen uit een ander tijdperk: hiërarchisch, onaardig en denigrerend.”
Dit is correct, helaas. Het hele boek is één grote generalisatie van verschillende generaties. De vooroordelen vliegen je om de oren. Er wordt nergens enige nuance ingebracht of getoond dat iemand niet aan de vooroordelen over die generatie voldoet. Dit is erg vermoeiend en maakt het boek meer iets om aan te ergeren, dan om lekker te lezen.
In de ban van de jonge vrouw
De flaptekst gaat verder: “De komst van Lily op de redactie van het Women’s Leadership-magazine verandert alles aan het leven van Katherine. Tot haar eigen ongenoegen raakt ze in de ban van de jonge vrouw, die haar pijnlijk herinnert aan haar eigen ouder worden en vervlogen ambitie. Lily doet poeslief, maar er klopt iets niet. Wanneer Lily toevallig vrienden wordt met háár man en opduikt op borrels met haar vrienden, begint Katherine nerveus te worden. Is zij paranoïde? Of wil Lily haar iets duidelijk maken?”
Dit stuk klopt enigszins met het boek. Wat vooral duidelijk wordt, is dat Katherine hunkert naar aandacht van Lily, maar haar eigenlijk niet helemaal vertrouwt. Katherine doet hier echter nauwelijks iets aan. Ze had op veel meer momenten en veel eerder actie kunnen ondernemen. Dit zorgt ervoor dat vrijwel het hele boek enkel gaat over wat de vrouwen elkaar aandoen. Die acties zijn niet spannend. Pas helemaal op het eind duidelijk waarom de vrouwen zich zo gedragen.
Het laatste stuk flaptekst dan: “De stagiair is een zenuwslopende en messcherpe thriller over giftige rivaliteit en het onbegrip tussen twee vrouwen uit andere generaties.”
Hier kan ik kort over zijn: nee. De stagiair is niet zenuwslopend, maar werkt wel op de zenuwen. En dan niet op een goede, kippenvelachtige manier. Het boek is niet messcherp, de personages zijn zelfs regelmatig bot naar elkaar.
Bevooroordeelde vrouwen
Er is geen giftige rivaliteit, het gevecht wordt zelfs nooit openlijk aangegaan. Er is geen sprake van onbegrip tussen twee vrouwen uit andere generaties, er is sprake van niet-communicerende, bevooroordeelde, generaliserende vrouwen die de ander niet willen begrijpen.
Op de cover staat dat dit een psychologische thriller is. Maar voor een thriller heb je spanning nodig, die heb ik niet gevoeld. Door de toevoeging van ‘psychologische’ verwacht ik dat het duidelijk wordt wat de drijfveren van de personages zijn. Maar van de personages in dit boek weet je nagenoeg niets, behalve dat ze elkaar niet kunnen uitstaan. Zelfs aan het eind (als je verteld wordt waarom de personen doen wat ze doen), snap je eigenlijk nog niet waarom ze het doen.
Omdat er gedurende het verhaal nagenoeg geen aanwijzingen komen waarom de vrouwen zich gedragen zoals ze doen, duurt de aanloop naar de (anti)climax daarnaast ook wel erg lang. Daardoor is het gros van het boek te omschrijven als gezeur tussen de vrouwen over elkaar, maar niet uitgesproken naar elkaar. Kortom, ik moest me echt aan het lezen zetten. Het is dat ik dit boek las voor een leesclub, anders was deze onderop mijn ‘ooit-nog-eens-uitlezenstapel’ gekomen.
—
Eerder verschenen op Hebban.nl
