Leuk idee, mindere uitwerking
[Recensie] De Stamboom is de eerste gezamenlijke thriller van Steph Mullin en Nicole Mabry. Beide dames werken in de televisiewereld en houden van schrijven en true crime. Voor hun gezamenlijke eerste thriller hebben ze die liefde voor true crime gebruikt als basis voor het boek, tenminste zo lijkt het.
Het boek draait namelijk om de Tri-State Killer, een moordenaar die actief is in drie staten in Amerika. De term ‘Tri-State Killer’ klinkt als een Amerikaanse benaming voor een seriemoordenaar, zo sterk dat je kunt denken dat er echt zo’n seriemoordenaar bestaat of bestond in Amerika. Maar dat is dus niet zo, het verhaal is fictie. Maar Mullin en Mabry weten dus wel die true-crime-stijl te vangen door deze goed gekozen benaming voor de moordenaar.
Op zoek naar de seriemoordenaar
De Tri-State Killer, waar De Stamboom over gaat, blijkt verwant te zijn aan Liz Catalano. Liz komt er op zevenentwintigjarige leeftijd achter dat ze geadopteerd is. Omdat ze haar biologische familie wil leren kennen en wil weten wie ze wel en niet kan vertrouwen, gaat ze op eigen houtje op zoek naar de seriemoordenaar. Liz staat er in haar zoektocht alleen voor. Haar ouders vertrouwt ze niet meer omdat zij 27 jaar lang de adoptie geheim hebben gehouden en haar nichtje/huisgenote Andie is naar Liz’ mening niet serieus genoeg.
Dit klinkt alsof alle ingrediënten voor een goede, spannende, gruwelijke thriller aanwezig zijn. Maar dat valt tegen. Vanaf het begin van het boek weet je dat de Tri-State Killer zijn slachtoffers in tweetallen ontvoert en negen maanden vasthoudt, waarna hij ze vermoordt. In de proloog wordt ook al duidelijk dat slechts één tweetal uiteindelijk niet ontvoerd wordt en dat de ontvoering voor de overige tweetallen fataal afloopt. De delen van het boek die over de ontvoeringen gaan zijn daarom niet spannend, omdat je al weet hoe het gaat eindigen voor zowel de slachtoffers als de moordenaar. Die scenes bevatten verder ook geen gruwelijke gebeurtenissen die de spanning zouden kunnen opdrijven.
Er zijn niet veel mogelijke verdachten
Dan zou de spanning nog kunnen komen uit de zoektocht van Liz naar de seriemoordenaar. Maar ook daar wordt het nauwelijks spannend. Liz twijfelt wie de dader zou kunnen zijn, waardoor die zoektocht eerder analytisch wordt – Liz maakt zelfs een lijstje om te turven aan welke kenmerken van het daderprofiel de familieleden voldoen. Als lezer kun je echter, zoals ik, al vrij snel een idee hebben wie de Tri-State Killer is. Er zijn namelijk, zelfs met wat fantasie, niet veel mogelijke verdachten. En als je eenmaal een sterk vermoeden hebt wie de dader is, is het boek natuurlijk helemaal niet meer spannend.
Wat het boek wel de moeite van het lezen waard maakt, zijn de karakters. Met name Liz is goed neergezet. Ze begint heel veilig, zich altijd netjes aan de regels houdend. Gaandeweg het verhaal wordt ze vrijer en durft ze meer – ze maakt een mooie ontwikkeling door. Je voelt ook echt dat ze worstelt met het nieuws dat ze geadopteerd is, dat ze even niet meer weet wie ze is en wat ze moet doen. Liz komt zo goed tot leven dat je haar wil aanmoedigen, sturen, waarschuwen. En daardoor wil je op een gegeven moment gewoon doorlezen, om te zien of Liz erachter komt wie de moordenaar is.
—
Eerder verschenen op Thrillzone
