[Recensie] De stille oorlog van mijn vader vertelt het verhaal van Anna en de altijd wat oppervlakkig gebleven relatie met haar vader. Pas na zijn overlijden leert Anna hem werkelijk kennen.
Tabaksdoos
Met zijn as in een oude tabaksdoos gaat Anna naar Zeeuws-Vlaanderen, voornemens haar vader terug te brengen naar zijn geboortedorp, Biervliet. Die trip brengt haar dichter bij haar vader dan ooit. Ze bezoekt de plaatsen uit zijn jeugd, ervaart hoe hij zich een buitenstaander moet hebben gevoeld en het wordt haar ten volle duidelijk hoezeer de slag om de Schelde in oktober 1944 op iedereen zijn sporen heeft nagelaten: op haar familie, haar vader en uiteindelijk ook op haarzelf.
“Ik kan nog het gevoel van zwijgende saamhorigheid voelen die we met zijn vijven ervoeren, zittend in de Opel Kadet, alle vijf graaiend in een puntzak friet. Mijn vader die alleen bromde: ‘Pas op met die mayonaise’ om zich weer geheel en al te concentreren op zijn eigen maaltijd. De soezerigheid erna tijdens de verdere autorit, de vettige vingers, de cadans van de wielen op het asfalt, de geur van de frituur nog de hele rit in de auto, vermengd met de sigarettenrook die mijn vader uitblies en de warmte van mijn broers tussen wie ik ingeklemd zat in het midden van de achterbank.”
Aangrijpend
De stille oorlog van mijn vader is een bijzonder fraaie en aangrijpende vertelling, over familie(relaties), onmacht, verwachtingen en gemaakte keuzes. Een boek over de Tweede Wereldoorlog? Ja en nee. Natuurlijk, het speelt zich af in de tijd, maar de kern is in feite het verhaal over Anna en haar vader. Haar zoeken en vinden. Zijn stille strijd.
Annemieke de Schepper presenteert haar verhaal in een inlevende schrijfstijl die uitstekend bij het verhaal past en weet haar personages beeldend tot leven te brengen. Het verhaal komt binnen en ontroert. De constructie zit uitstekend in elkaar en De Schepper weet goed evenwicht te houden tussen emotie en vertelling. Bovendien weet de auteur met regelmaat een fraai tijdsbeeld te scheppen dat bij menigeen herkenning zal oproepen.
Als dit het romandebuut is van De Schepper, dan is zij zeker een belofte en is het te hopen dat zij met een volgend manuscript bezig is. Als enige verbeterpunt zou ik auteur en uitgever adviseren om, voor de ongetwijfeld te verwachten tweede druk, het boek nog een finale redactieslag te laten ondergaan.
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
