Het verhaal is spannend, opwindend, realistisch en regelmatig ook ontroerend
[Recensie] Unai Lopez de Ayala, “Kraken” voor intimi, is nog jong als er een gruwelijke, dubbele moord wordt gepleegd in het Baskische stadje Vitoria. Een beroemde archeoloog, Tasio Ortiz de Zárate, wordt door zijn tweelingbroer Ignacio, een politieagent met een onberispelijke staat van dienst, als schuldige aangewezen. Unai is zo geobsedeerd door deze zaak, dat het zijn beroepskeuze bepaalt; hij gaat bij de politie en wordt een gedreven, eigenzinnige ‘profiler’.
Vlak voordat de gevangenisstraf van Tasio erop zit, wordt er wederom een dubbele moord gepleegd in Vitoria, onder exact dezelfde omstandigheden als twintig jaar geleden. Unai en zijn collega Estíbaliz worden op de zaak gezet en met name Unai is vastbesloten om de dader te ontmaskeren. Maar er zijn vele verdachten en weinig aanknopingspunten. Dat Unai gevoelens begint te ontwikkelen voor zijn nieuwe baas is een complicerende bijkomstigheid. En dat is nog los van het feit dat zij getrouwd is.
Ondertussen tikt de klok door en blijven de moorden elkaar opvolgen, telkens volgens een vast ritueel. Het is van groot belang dat de moordenaar zo snel mogelijk ontmaskerd wordt. Vooral als blijkt dat Unai zelf wel eens het volgende slachtoffer zou kunnen worden.
De stilte van de witte stad is het eerste deel van een trilogie en de vergelijking met Carlos Ruiz Zafón ligt dan ook voor de hand. Eva García Sáenz de Urturi heeft zich echter gericht op het realistische thrillergenre en hanteert een heel eigen schrijfstijl. Wel is zij, net zoals Zafón dat kan, in staat de lezer aan het boek gekluisterd te houden.
Het verhaal wordt verteld door Unai, de stoere agent van vlees en bloed, die door het vuur gaat voor de mensen van wie hij houdt. Hij doet niet aan ‘pleasen’ en je hoeft je als lezer niet af te vragen hoe hij in elkaar zit. Dat laat hij zien in woord en daad. Als je ooit politiehulp nodig zou hebben, dan wil je Unai aan je zijde. Ook zijn temperamentvolle collega Esti is hartverwarmend en de diepe vriendschap tussen hen beiden is voelbaar.
Aan alles is te merken dat de auteur goed bekend is met Vitoria en omgeving. Je wandelt er als het ware doorheen, verkent de barretjes waar je banderilla’s kunt eten en krijgt een geschiedenisles over de oude gebouwen in de stad. De beschrijvingen worden nergens saai. Ze hebben meestal een functie en als je dan verder leest denk je “Oh, dáárom werd dit eerder genoemd!”
Ook is er een bijzondere rol weg gelegd voor de “eguzkilore”, de bloem van de zon. Dit is van oudsher een beschermingssymbool in de Baskische cultuur, bedoeld om occulte wezens weg te houden. Het is een van de aanknopingspunten waarmee Unai en Esti aan de slag gaan en hen op het spoor zet van de mogelijke dader.
De tweelingbroers, Tasio en Ignacio, blijven mysterieus waardoor je zelf blijft puzzelen hoe het nou zit. De spanning wordt gestaag opgebouwd en ontlaadt zich uiteindelijk op een manier die je niet zag aankomen, maar die wel aan alle kanten klopt. Dit is ontzettend vernuftig gedaan. Heel mooi zijn de flashbacks naar het dorpse leven in Vitoria anno 1969. Niet alleen word je meegezogen naar een tijdperk met normen en waarden die wij niet meer kennen, maar je krijgt ook puzzelstukjes aangereikt die later op zijn plek vallen.
Hoewel de stijl van De stilte van de witte stad klassiek aandoet, is het een hedendaags verhaal. Door #Kraken voelt de hele gemeenschap zich betrokken bij de moorden en er worden ook computernerds betrokken bij het politieonderzoek. Toch blijft de typisch Spaanse sfeer gelukkig behouden en wordt er volop gebruik gemaakt van sterke karakters, dramatische ontknopingen en een vleugje magie.
Het verhaal is spannend, opwindend, realistisch en regelmatig ook ontroerend. De Stilte van de witte stad vraagt erom verfilmd te worden en ik zit nu al na te denken over mogelijke hoofdrolspelers. Het wachten is op deel twee van deze magnifieke trilogie. Maar deel één krijgt in ieder geval al vijf welverdiende sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
