A.G. Riddle weet hoe hij een dystopisch verhaal moet neerzetten
[Recensie] Na hun spannende strijd tegen het Raster vestigden Emma en James zich in Kamp Zeven om daar met hun leven verder te gaan. Wanneer NASA ontdekt dat er meerdere asteroïden op weg zijn naar de Aarde, is het voor James al snel duidelijk dat het Raster hier achter zit. Samen met het team zetten ze alles op alles om de mensheid te redden, maar het Raster is sterker. Tot er toch een sprankeltje hoop is om te overleven, al is de prijs die ze hiervoor moeten betalen groot.
De strijd om de zon is het tweede deel in De Lange Winter trilogie. Na het spannende eerste boek Winterwereld gaan Emma en James verder in hun strijd tegen het Raster. De strijd om de zon is opnieuw een spannende dystopische sciencefiction van A.G. Riddle. Het verhaal gaat verder waar het vorige is gestopt, waardoor het een rechtstreeks vervolg is op Winterwereld. De boeken in volgorde lezen is dus een absolute aanrader. Emma en James bevinden zich nu in Kamp Zeven, waar ze proberen te overleven in de barre omstandigheden van het klimaat. De zon verliest steeds meer kracht, waardoor voedsel schaars is en het steeds kouder wordt. Er moet actie worden ondernomen om te overleven, en samenwerken is daarbij cruciaal. Alleen denkt niet iedereen hier hetzelfde over.
De spanning zit er vanaf het begin goed in, en er is in dit boek ook iets meer actie dan in het vorige. Het overleven gaat een tandje verder dan we al hebben gezien, en zorgt ervoor dat je als lezer echt wil weten hoe het nu verder moet. Al zijn er dit keer halfweg in het verhaal wel wat dipjes in de spanningsboog te vinden. Dit doordat bepaalde zaken iets teveel in herhaling vallen. Zelfs de spannende gevechten die er tussen de verschillende kampen worden gevoerd vind ik niet altijd een meerwaarde. Dit mocht gerust wat beknopter zijn, terug naar de subtielere spanning van in Winterwereld. Iets wat ik in dit boek toch wat mis.
Er is erg goed nagedacht over dit vervolg, de plot zit wederom goed in elkaar. En je hebt deze keer nog meer dat apocalyptische gevoel, waarbij het lijkt alsof de mensheid op het punt staat de strijd te verliezen. Met voldoende cliffhangers weet A.G. Riddle ook dit gevoel vast te houden. Daarbij helpt ook het vertelperspectief, dat identiek is aan deze in het eerste boek. Nog steeds krijg je de gebeurtenissen mee vanuit het oogpunt van afwisselend Emma en James. Door het ik-perspectief voel je nog meer een connectie met beide personages. De band tussen Emma en James zit nog altijd goed, al komt deze nu wat minder goed uit de verf. Het sterke punt van eerder, hun intrigerende conversaties, is intussen afgezwakt. Vooral dan tijdens de schermutselingen en verder in de verhaallijn. Gelukkig is er wel verdere evolutie te zien in hun karakters, en hun relatie ontwikkelt mee met de omstandigheden waarin ze zitten. Vooral Emma zit in een interessante positie, waarbij ik tijdens het lezen wel benieuwd was hoe ze daarmee gingen omgaan.
A.G. Riddle weet hoe hij een dystopisch verhaal moet neerzetten. Dat heeft hij eerder al bewezen. Ook nu neemt hij de lezer mee in een nieuwe, veranderende wereld met zijn filmische manier van schrijven. Zijn vlotte schrijfstijl maakt dat je een hoog leestempo kunt aanhouden. Door de toegenomen actie en onverwachte gebeurtenissen leest het misschien zelfs nog een tikkeltje vlotter. Toch voelt het geheel wat afstandelijker dan na boek één. Misschien omdat naar het einde toe de voor mij sterke factor van voordien wegvalt, namelijk de realistische setting en technologie. De techniek wordt plots een stuk geavanceerder, en hun enige optie om te overleven is dat eigenlijk ook. Al is dit natuurlijk wel eigen aan het sciencefiction genre. Het toont in elk geval aan dat het niet eenvoudig is om een ijzersterk eerste deel zomaar even te evenaren, laat staat te overtreffen.
Ik was erg benieuwd of De strijd om de zon mij evenveel kon bekoren als het fantastische Winterland deed. Helaas is het antwoord daarop negatief. Ik vond het zeker geen slecht boek, absoluut niet, maar het had op mij niet hetzelfde wauw-effect als deel één. Het kwam minder binnen bij mij, ondanks de toegenomen actie. De subtielere dialogen tussen Emma en James met hun onderliggende spanning waren voor mij uniek, en miste ik dus wel in De strijd om de zon. De plot vond ik wel terug goed, A.G. Riddle heeft duidelijk nagedacht over dit vervolg, en het voelt ook logisch aan. Toch had ik het eigenlijk niet erg gevonden als Winterwereld een standalone zou zijn geweest, en mij met het open einde zelf het vervolg ging laten invullen. Maar dat is mijn visie, en uiteindelijk heb ik De strijd om de zon wel met plezier gelezen, en heeft het mij nieuwsgierig gemaakt naar de finale van De Lange Winter serie. Ik geef dit boek dan ook drie sterren.
Severine
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
