Het idee was erg goed, maar helaas viel dat een beetje tegen
[Recensie] Toen er vorige week een nieuw boek op de mat viel, was ik meteen blij verrast. Na de cover te hebben bekeken en de achterkant te hebben gelezen leek mij dit een erg leuk verhaal. Het gaat veel over eten, en dat is altijd een prima onderwerp.
De Supperclub gaat over de 29 jarige Roberta en erg onzeker over zichzelf. Ze werkt voor een mode website, daarvoor moet ze allerlei producten beschrijven. Na 4 jaar is ze overgeplaatst naar de fotostudio om te assisteren. Ze doet daar verschillende klusjes en op een dag krijgt ze medegedeeld door haar baas dat ze een stagiaire onder haar hoede krijgt; Stevie. Een leuke maar manipulerende meid, ze raken bevriend. Ze hebben lange gesprekken en krijgen snel een goede band. Roberta en Stevie gaan op zoek naar een appartement en gaan daar samenwonen. Roberta is dol op koken en maakt de lekkerste gerechten klaar, elke dag.
Op een avond besluit Roberta dat het haar leuk lijkt om een Supperclub te beginnen. ‘Een eetclub, geen gewone maar een woeste’. Uiteindelijk besluiten ze met een paar andere meiden De Supperclub te beginnen. Stevie, Erin, Andrea, Lina en Emmeline kennen elkaar allemaal via via. Ze leren elkaar als groepje beter kennen door De Supperclub. Later verandert de samenstelling van de groep. Dan komen Renni, Ashley, Monica en Sash erbij. De dames willen alles zonder mannen gaan doen, dat is het doel dat ze willen halen.
Om aan voedsel te komen gaan ze dumpster diven. De groep heeft namelijk geen budget om aan eten te komen dus duiken ze letterlijk de afvalbakken in van de plaatselijke supermarkten en andere restaurants voor eten wat ze nog goed kunnen gebruiken. Alleen het vlees kopen ze wel vers bij een slager. De vrouwen organiseren op diverse locaties thema-avonden die steeds extremer worden. Niet alleen wordt er buitensporig veel gegeten en gedronken maar de sfeer wordt meer en meer erotisch. Bezoekers kunnen altijd rekenen op een verrassende avond.
De manier van denken en doen van Roberta is voor mij erg vreemd, ze maakt keuzes die ik nooit zou nemen, en daarom is het moeilijk om een band met haar en de andere de personages te ontwikkelen. Ik vond het ook erg lang duren om in het verhaal te komen, het heeft echt een aantal hoofdstukken geduurd voordat ik een beetje de rode draad er uit kon halen. Het verhaal wisselt tussen het heden en verleden. Zo lees je onder andere over haar studententijd op de universiteit, die ze niet als positief heeft ervaren.
Het is vaak niet duidelijk wanneer een nieuw stuk in het heden of verleden is geschreven. Er staat tussen de hoofdstukken alleen een sterretje, dan moet je eerst verder lezen om te weten wanneer het verhaal zich afspeelt. Het was handiger geweest als er een ander lettertype of iets boven dat hoofdstuk had gestaan zodat het duidelijker is voor de lezer. Er wordt veel gesproken over eten en het bereiden daarvan. Dat is echt heel goed beschreven en de recepten lijken mij erg lekker. De jachtschotel is wel een van mijn favorieten die ik zeker een keer wil gaan maken.
Persoonlijk vond ik het geen bijzonder boek, de manier van schrijven is niet mijn stijl. Het is vanuit Roberta’s perspectief geschreven. Er wordt ook veel uitgeweken over onderwerpen die er totaal niet toe doen. Er wordt teveel ingegaan op zaken die niets toevoegen aan het verhaal. Ook vond ik het jammer dat ik geen band kreeg met Roberta, ik heb echt mijn best gedaan om haar te begrijpen, maar ik zou nooit vriendinnen met haar kunnen worden. Het stuk over het feminisme waar op de achterkant van het boek wordt verteld, mis ik helaas totaal in het boek. Het idee was erg goed, maar helaas viel dat een beetje tegen.
Al bij al heb ik De Supperclub niet ervaren als een fijn leesboek. Er was moeilijk in te komen en ik vond veel dingen niet duidelijk. Vooral hoe ze aan de ideeën komen en waarom ze bepaalde dingen doen wordt totaal niet onderbouwd. Ik had gehoopt op een meer duidelijkheid brengend einde maar ook dat ging als een nachtkaars uit.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
