Beeldende schrijfstijl voert je naar het koude, donkere Finland
[Recensie] In De trouwe lezer, worden verschillende moorden gepleegd en het is aan rechercheur Jessica Niemi de taak om de moordenaar te vinden. Al snel blijkt dat de moorden gekopieerd worden uit de trilogie van bestsellerauteur Roger Koponen, waarvan tevens de vrouw een van de eerste slachtoffers is.
Veel meer moet je niet willen weten voordat je het boek gelezen hebt. Laat je meevoeren door de beeldende manier van schrijven die Max Seeck onder de knie heeft. Aan alles merk je dat hij van oorsprong filmproducent en scenarioschrijver is. Wel is het bij De trouwe lezer belangrijk om goed bij de les te blijven. Zeker omdat er twee verhaallijnen met elkaar verweven worden.
Deze spelen zich af in een andere tijd af, waardoor ik de weg kwijtraakte. Het verhaal heeft zo’n ontzettend hoog tempo dat het zonde is wanneer je net even een afslag hebt gemist.
Aan de tweede verhaallijn moest ik wel even wennen. In eerste instantie had ik het idee dat dit overbodig was, maar uiteindelijk geeft die juist een extra boost aan het verhaal en is het wellicht ook belangrijke informatie voor de volgende boeken in deze serie. Want dat er meer boeken aankomen staat vast. Deel twee is inmiddels in Finland verschenen en de auteur heeft aangegeven dat hij hoopt in augustus het derde deel te publiceren.
Als ik De trouwe lezer zou moeten vergelijken met andere boeken, dan denk ik dat zeker liefhebbers van de Helen Grace reeks van M.J. Arlidge dit boek zeker eens zouden moeten proberen. Persoonlijk vond ik dit verhaal nog beter door de ontzettend beeldende schrijfstijl. Naar het einde wordt het echter iets minder. De ontknoping was onverwacht en ietwat vergezocht. Alsof Seeck naar het einde toe een beetje inspiratie miste, maar toch alles uit de kast wilde halen om een verbluffend slotstuk te presenteren.
Wat goed gekozen is, is de setting. Als lezer voelt het alsof je zelf rondloopt in het koude, donkere Finland. De ijzige sfeer past perfect bij de verhaallijn.
Ze zeggen altijd dat men al doende leert, dus hopelijk gaan we in later werk van Max Seeck merken dat je met minder spektakel meestal een realistischer en vaak nog spannender einde kan schrijven.
Voor het eerst gepubliceerd op Perfecte Buren
