Het verhaal is leuk verzonnen
“Ze keken vanuit de schaduwen toe, zagen hoe de mensen op aarde hun leven leidden, zich niet bewust van de sluwe blik waarmee ze werden gevolgd. Zo veel kandidaten om uit te kiezen. Zo veel mogelijkheden. Toch aarzelden ze. Dit zou waarschijnlijk de laatste van hun mededingers zijn, dus paste het niet een overhaaste beslissing te nemen. Daarom wachtten ze. Peinsden ze. Totdat ze het zeker wisten. Een jongen. In veel opzichten onopvallend en toch op de een of andere manier ideaal voor de wedstrijd die hij binnenkort gedoemd zou zijn te spelen. Met zijn brein was hij in staat hun spel te waarderen. Te begrijpen. Misschien zelfs…te winnen. Wellicht stierf hij al bij de eerste horde. Maar hij had de potentie om groots te worden. Ja. Hij. Ze kozen: Cade Carter.”
[Recensie] Cade is een jongen die het niet al te makkelijk heeft. Hij woont op een internaat voor kinderen die iets op hun kerfstok hebben. Alleen Cade is onschuldig, hij gaat behoorlijk gebukt onder het verdriet dat zijn ouders hem niet geloven en hij is verre van populair op school. Cade is erg slim en dat wordt niet gewaardeerd, hij houdt zich dus maar vaak van de domme zodat het hopelijk niet te veel opvalt en ze hem ook nog eens gaan pesten. Dan wordt Cade van het ene op het andere moment naar een andere wereld getransporteerd. Hier komt hij in aanraking met monsters, dinosaurussen en mensen uit allerlei verschillende tijdperken. Tijd om te wennen aan zijn nieuwe omgeving heeft hij niet, want er wordt al snel duidelijk dat hij samen met een groep andere jongeren mee moet doen aan een gemeen en vuil spel. Dit toernooi wordt georganiseerd door een stel mysterieuze opperheren. Wie zij zijn, weet niemand. Waarom ze zijn uitgekozen weet ook niemand. Toch zullen ze het spel moeten meespelen, een andere uitweg is er niet. Gaat het Cade en de anderen lukken om het toernooi door te komen en weten ze zich er levend uit te krijgen?
“Het verdriet om wat er was gebeurd leek door zijn schedel te stuiteren, terwijl paniek zich als een bankschroef om zijn borstkas sloot. Hoe liefdevol zijn ouders ook waren, ze hadden de school geloofd. De politie. Dat hij het had gedaan.”
De Uitverkorene op zich is absoluut een leuk verzonnen verhaal, alleen het wist mij verder niet heel erg te raken. Ik stoorde me behoorlijk aan het continue gewissel van de ene naar de andere tijd. Dat werd op een gegeven moment vervelend en verwarrend voor me. Het zorgde er jammer genoeg voor dat ik onnodig lang over het boek heb gedaan, terwijl ik echt dacht dat dit juist een goed boek zou zijn. Taran Matharu heeft namelijk een heerlijk vloeiende en vlotte schrijfstijl en kan zo beeldend schrijven. Dit bewees hij in zijn vorige reeks Summone, die ik zo onwijs leuk vond. Maar helaas had ik te hoge verwachtingen bij dit boek en viel het me juist heel erg tegen.
Bij de inleiding van het verhaal zat ik nog echt van ‘Oh yes, dit wordt leuk’, maar jammer genoeg werd dat hoe verder ik in het boek kwam het toch net niet voor mij. Taran schrijft absoluut nog steeds heel vlot, waar ik ook erg blij om ben. Er werd voor mijn gevoel eigenlijk te weinig informatie losgelaten, terwijl er wel heel veel gebeurt, waardoor het voor mij warrig werd en zelfs niet zo heel erg interessant meer. Dat vind ik zo jammer, want deze schrijver is absoluut goed.
Ik heb het boek met moeite uitgelezen, op het einde werd het verhaal ook duidelijker. Alleen had dat beter al wat meer door het verhaal zelf heen kunnen laten lopen. Natuurlijk hoeft niet gelijk alles prijs gegeven te worden, maar om een verhaal vloeiender en boeiend te laten verlopen had ik dat zeker meer kunnen waarderen. En dan had ik er ook van kunnen genieten, wat nu jammer genoeg niet echt het geval is geweest. Dit kan natuurlijk volledig aan mij liggen, want dit boek wordt door velen ook goed ontvangen. Alleen voor mij deed dit deel het ‘m niet. Hopelijk weet hij dat wel weer voor elkaar te krijgen met het tweede deel, want natuurlijk wil ik hem die kans echt geven. Maar voor nu krijgt dit boek van mij 2 sterren. Het verhaal is leuk verzonnen, vlot geschreven en ook heus wel vermakelijk, maar het was het net niet voor mij.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
