"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De verdwenen kolonie

Woensdag, 29 september, 2021

Geschreven door: A.G. Riddle
Artikel door: Severine Lefebre

De reis door tijd en ruimte eindigt op een spectaculaire en totaal onverwachte manier

[Recensie] De laatste overlevenden van de Lange Winter zijn kunnen ontsnappen van de verwoeste planeet aarde. Hun nieuwe thuis – Eos – leek in eerste instantie perfect, maar schijn bedriegt. Het eerste schip met een deel van de kolonisten is verdwenen. Enkel hun lege nederzetting blijft over. James probeert het mysterie te ontrafelen. Zijn verblijf op Eos leidt tot meer mysterieuze ontdekkingen die de nodige vragen oproepen. Een zware storm zorgt voor een nieuw en onverwacht gevaar. Lukt het James en Emma om de kolonisten te redden? En de geheimen van het Raster te ontrafelen?

Met De verdwenen kolonie is De Lange Winter trilogie aan zijn finale begonnen. De reis door tijd en ruimte eindigt op een spectaculaire en totaal onverwachte manier. A.G. Riddle heeft met dit derde boek de lijn van het vorige boek De strijd om de zon doorgetrokken en een technologisch hoogstandje afgeleverd. Het verhaal van dit laatste deel sluit naadloos aan bij het einde van boek twee. Waar deel een – Winterwereld – in theorie nog een goede standalone zou zijn geweest, kunnen de laatste twee boeken niet los van elkaar worden gezien. En met dit boek verandert ook je visie van alles wat je hiervoor hebt gelezen, het zet de hele verhaallijn in een ander daglicht. Ook het verhaal van boek één. Niets is zoals het is of lijkt.

De spanning is vanaf de eerste bladzijde te snijden, met de problemen die James en Emma samen met de andere kolonisten van de Jericho ontdekken op hun nieuwe planeet. Je zit daarbij echt op het puntje van je stoel. Wederom een sterke start van het verhaal, dat zag je in de vorige boeken ook. De spanning blijft een hele tijd aanwezig, totdat de verhaallijn op een bepaald punt erg ingewikkeld begint te worden. En zeer technisch. Ik had al mijn concentratie nodig om alles goed te begrijpen, en dan nog denk ik dat ik hier en daar iets heb gemist of niet volledig helder is. Dat is wel jammer voor een reeks die zo sterk begon.

Deze complexe plot zit op zich uitstekend in elkaar, er is duidelijk goed over nagedacht, en dan niet alleen over dit verhaal maar over de gehele reeks. Pas op het einde krijg je alle puzzelstukjes in handen, alleen is het hard nadenken om de puzzel ook daadwerkelijk te leggen. Vooral die laatste stukjes zijn het moeilijkst. Dit omdat het in feite de ene plottwist na de andere is. Van de eerste valt je mond letterlijk open tijdens het lezen, die is echt geniaal gevonden, sciencefiction op zijn best. Maar het wordt steeds complexer, ook in terminologie, waardoor de volgende plotwendingen hun effect wat misten. Al begrijp ik wel het nut ervan en zie ik het grotere geheel. Enkel de epiloog had voor mij persoonlijk niet gehoeven.

Boekenkrant

Waar Winterwereld nog zeer geloofwaardig overkwam, daalt dit per boek steeds meer. Dat is geen verrassing bij een sciencefictionverhaal, het hoort erbij, alleen is het contrast tussen boek één en drie wel gigantisch groot. Alles komt hierbij aan bod: zwarte gaten, kwantumzwaartekracht, singulariteiten, gravitatiegolven,… Soms meerdere pagina’s na elkaar met theorieën over het doorgronden van het universum en het tijdverloop hierin. Best wel interessant, en A.G. Riddle heeft hier duidelijk veel over opgezocht om het zo realistisch mogelijk te houden. Maar het remt het leestempo enorm af door de complexiteit hiervan. En het heeft hetzelfde effect op de schrijfstijl van Riddle, het is allemaal een tandje moeilijker. Ik had bijvoorbeeld nog nooit gehoord van gravitationele tijddilatatie. Met de uitleg erbij wordt het uiteindelijk wel duidelijk, maar het kost wat tijd. Die je natuurlijk liever gebruikt om het leestempo in gang te houden.

Waar in de vorige boeken zowel Emma als James centraal stonden, is dit verhaal meer op James gericht. In het begin is er nog een goede afwisseling, maar hoe verder hoe meer de hoofdstukken vooral vanuit James’ vertelperspectief bestaan. Waar kan volgen we nog steeds Emma, maar bepaalde verhaallijnen richten zich vooral op de wetenschapper die James is. Dit maakt wel dat er nog maar weinig echte conversaties zijn tussen beide hoofdpersonages. Veel gebeurt nu los van elkaar, en de evolutie zit dan ook meer in hoe ze om gaan met de situatie. Emma maakt iets traumatisch mee, maar geeft niet op, hoe uitzichtloos alles ook lijkt. James zie je het meeste ontwikkelen, en hij moet vooral leren leven met het feit dat hij bepaalde kennis voor zichzelf moet houden, wil hij Emma en de rest een gelukkig leven laten leiden.

Ik heb over De verdwenen kolonie iets langer gelezen dan over de andere boeken, vooral omdat ik alles goed wou begrijpen. Sommige zaken zijn nog wat vaag, maar nu ik de volledige serie heb gelezen kan ik alles beter plaatsen. Mijn gevoel is vooral zeer dubbel over dit laatste deel. Bepaalde aspecten vond ik briljant, zoals de uitgewerkte plot en plottwisten. Maar daartegenover staat dan weer de enorme complexiteit en technische woordenschat die dat met zich meebrengt. Het een voedt het andere. Ik vond het super spannend, maar tegelijk werd mijn leestempo vaak vertraagd. Als ik alles op een rijtje zet, dan valt de balans net de positieve kans op voor mij en is het daarom gelijkwaardig aan het tweede boek. De verdwenen kolonie krijgt hierbij dus drie sterren.

Severine

Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur:

De Lange Winter-Trilogie 3 - De verdwenen kolonie

De strijd om de zon

Winterwereld