Don Quichotte bij de Vlamingen
[Recensie] Wat hebben Tom Lanoye, Herman Brusselmans, Dimitri Verhulst, Kristien Hemmerechts en Steran Hertmans met elkaar gemeen? Ze zijn allen schrijver, ze zijn allen Vlaming en ze hebben een significante zo niet cruciale rol in De Verovering van Vlaanderen. Zo denkt in elk geval Alco van Puffelen, telg uit een rijk geslacht en nazaat van de legendarische Adriaen Jans, er over. Alco heeft namelijk een groots doel voor ogen en dat is niets minder Vlaanderen aan de kwalijke invloedssfeer van de Franstalige Belgen te onttrekken en het met Nederland te herenigen.
Stefan Popa (1989) heeft ondanks zijn nog jonge leeftijd inmiddels drie romans op zijn naam staan. In zijn debuutroman Verdwenen Grenzen, dat destijds werd getipt door het boekenpanel van De Wereld Draait Door, schreef de in Roemenië geboren auteur over het dictatoriale Roemenië uit de jaren 80 van de vorige eeuw, in zijn daaropvolgende roman A27 beschrijft hij het leven van drie automobilisten die in een file op de A27 vast komen te staan en nu is er dus De Verovering van Vlaanderen.
In deze kolderieke en knotsgekke, maar bij tijd en wijle ook tragikomische roman volgt de lezer Alco op zijn queeste door Vlaanderen. Onderweg doet hij onder andere Antwerpen, Leuven, Brussel en – last but not least – Kuttekoven aan. Alco is absoluut overtuigd van zijn overwinning, maar in Vlaanderen blijken ze soms net een wat andere kijk op de zaak te hebben. Dit leidt door het onbegrip van beide kanten regelmatig tot allerlei bizarre situaties en dialogen. Onderweg komt hij Stan, een Congolees met dwerggroei, tegen die hij als zijn schildknaap aanstelt en hem op zijn verdere reis vergezelt. De manier waarop Stefan Popa de beide mannen portretteert maakt een vergelijking met Don Quichotte en Sancho Panza onvermijdelijk.
De enorme zelfverzekerdheid van Alco, de sceptische houding van Stan en het onbegrip bij de Vlamingen vormen aanvankelijk succesvolle ingrediënten in dit boek, maar het wordt na ongeveer driehonderd pagina’s misschien net iets te veel van het goede. De Verovering van Vlaanderen dat zo ontzettend sterk begon, raakt op tweederde van het boek toch wat buiten adem. Daar kunnen zelfs de vijf grote Vlaamse schrijvers niet zo veel aan veranderen. Dat de roman uiteindelijk toch voldoende blijft boeien is te danken aan de diverse kleurrijke personages en de dialogen die Alco met zijn schildknaap en diverse Vlamingen heeft. Stefan Popa heeft zich duidelijk met plezier uitgeleefd op de avonturen en de gedachtenkronkels van zijn hoofdpersonage. Het maakt De Verovering van Vlaanderen tot een plezierige leeservaring die regelmatig een glimlach bij de lezer tevoorschijn zal toveren.
—
Eerder verschenen op https://dutchliteraturejunkie.wordpress.com
