Lachen op kantoor
[Recensie] Cavia werkt op de afdeling Communicatie. In korte humoristische hoofdstukken leren we haar en haar collega’s kennen. Stella van Human Resources. Ruud het enge hoofd van de afdeling Financiën. En Harm-Jan van de IT-afdeling, die al sinds 1999 een tamagotchi in leven houdt. Een cavia die in een kantoortuin tussen de mensen werkt: het klinkt wat onwaarschijnlijk, maar iedereen die ook maar een blauwe maandag op een kantoor heeft gewerkt, zal de avonturen van de verwarde cavia herkennen. Van een symbiotische relatie met het koffiezetapparaat tot passief-agressieve e-mails en duizelingwekkende perikelen rond de lief- en leedpot.
De vormgeving van De verwarde cavia is anders dan ik verwachtte. Ik dacht namelijk dat het als een roman geschreven zou zijn. De korte hoofdstukken hebben echter weliswaar een rode draad, maar lezen verder als een soort columns. In elk hoofdstuk beleeft Cavia een apart avontuur.
Toen ik daar eenmaal aan gewend was vond ik het wel fijn lezen. De avonturen die Cavia beleeft zijn heel herkenbaar. Cavia loopt tegen allerlei problemen aan die iedereen op zijn of haar werk wel eens meemaakt. Voor sommige van deze problemen hoef je niet eens op een kantoor te werken.
De personages zijn echt typetjes. Maar vanuit het type kantoormedewerker die ze vertegenwoordigen, komen ze erg grappig uit de hoek. Door het overkoepelende verhaal dat door de hoofdstukjes heen loopt leer je sommigen van hen zelfs nog wat beter kennen.
Paulien Cornelisse schrijft in korte, scherpe zinnen. Vaak zijn die nogal sarcastisch, wat het nog leuker maakt om te lezen. De dialogen zijn ook erg grappig. Ze geven haarscherp de problemen weer die je op de meeste werkvloeren ziet en waar nooit iemand een oplossing voor gevonden heeft.
Ik weet niet zeker of het feit dat Caaf een cavia is, veel toegevoegde waarde heeft. Het werkt voornamelijk nogal bevreemdend. Ik denk dat het de bedoeling was dat Cavia hierdoor een soort uitzonderingspositie krijgt en daardoor als een buitenstaander naar de dingen kan kijken, zonder dat ze tot een bestaande groep behoort. Op een paar opmerkingen na, wordt het cavia-zijn van Caaf echter niet zo vaak benoemd.
Dit is vooral een ontspannend boek. Door de columnachtige stijl roept het herkenning op. Op de meeste situaties wordt niet diep ingegaan, maar dat is hier ook niet de bedoeling. Ik vond het in ieder geval erg leuk om te lezen.
—
Eerder verschenen op Drukinkt
