"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De vleermuismoorden

Dinsdag, 11 oktober, 2016

Geschreven door: Toni Coppers
Artikel door: Patrice van Trigt

Unaniem positief oordeel over De vleermuismoorden

[Groepsrecensie] Toni Coppers (°1961) is schrijver en woont in Antwerpen. Hij creëerde met zijn speurder Liese Meerhout een sympathiek en herkenbaar personage. ‘Niets is ooit’, het eerste boek in de reeks rond Liese Meerhout, werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. ‘De geheime tuin’ en ‘Iris was haar naam’ ontvingen een Diamanten Kogelnominatie. ‘Dood water’ won de Hercule Poirotprijs 2014 en werd genomineerd voor De Gouden Strop. Met ‘De Vleermuismoorden’ won Coppers de publieksprijs ‘Hercule Poirotprijs 2015’. Zijn misdaadromans worden verfilmd voor VTM.

Het is begin december, en vriesweer. Als een busje met Britse zakenlui te pletter rijdt tegen de gevel van een bank, wordt gevreesd voor een aanslag. Ondertussen zoekt een verveelde commissaris Liese Meerhout naar een nieuwe woning en kan haar hoofdinspecteur Masson maar niet zwijgen over zijn vakantie in Portugal, waar hij niet alleen zo veel mogelijk cafés, maar ook een bibliotheek vol vleermuizen heeft bezocht. Als de vermeende aanslag een moord blijkt te verhullen, komt de zaak op Lieses bord terecht. Niet lang daarna wordt een rechter vermoord en pleegt iemand een aanslag op haar leven. Met de hulp van Masson duikt Liese onder in een hotelletje in de binnenstad. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Liese en Masson op zoek zijn naar een tegenstrever van formaat. Want hoe stop je een moordenaar die letterlijk niets meer te verliezen heeft?

Cover
Patrice; Een ijzige coverfoto, zowel van kleur en landschap. Erg mooi en treffend voor het verhaal. Absoluut een boek dat aantrekkingskracht uitstraalt in de winkelschappen. Slimme keuze. Een 9!

Ruud; Een oud landhuis in de sneeuw. Een tweetal ramen zijn verlicht. Verder is het een grijs geheel. Boven het ‘plaatje’ de titel van het boek in wit met daarboven de naam van de auteur in grote gouden letters. Vleermuizen zijn niet te zien. Hoewel het wat horrorachtig aandoet, is de afbeelding in mijn ogen ook wel een beetje saai. Een 7.

Boekenkrant

Dirk; De cover wekt al direct een beklemmend gevoel op. Een prachtig herenhuis in een desolaat landschap, mysterieuze sporen die naar dat huis leiden. Sporen die leiden naar de ontknoping? Heel mooie fotografie. Een 8.

Amanda; De cover ziet er erg mooi uit, het landhuis tussen de bomen met de voetstappen in de sneeuw die ernaar toe leiden, interessant. De gouden letters met de naam van de auteur zijn groot en goud, erg opvallend. Had voor mij iets minder aanwezig mogen zijn. De titel ‘De vleermuismoorden’ klinkt boeiend, ik vraag mij af wat de vleermuizen met de moorden te maken hebben. De quote op het boek schept in ieder geval al hoge verwachtingen: “Winnaar Hercule Poirotprijs 2014”. Moet dan toch wel een goede schrijver zijn. De achterflap klinkt goed, het roept vragen op en maakt dat ik erg benieuwd ben hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen en waar het gaat eindigen. De cover krijgt van mij een 7.

Ine; De cover is erg mooi, maar ik begreep de link met de titel en het verhaal niet. Dit wordt echter duidelijk wanneer je het verhaal gelezen hebt. Dan blijkt dat deze cover heel treffend is gekozen. Een ‘classy’ cover, een 8.

Samenvatting

Patrice; Zo op het oog lijkt het een ongelukkige samenkomst van omstandigheden te zijn met dodelijke afloop en geen zaak voor Liese en haar team. Maar later blijkt er iets heel anders aan de hand te zijn en kan er een nieuw moorddossier worden geopend. Een paar dagen later waant Liese zich in een totaal andere wereld wanneer er een hooggeplaatste rechter vermoord wordt en zijzelf door hoge functionarissen op haar manier van werken wordt aangesproken. De druk wordt flink opgevoerd maar ze zitten met de handen in het haar. Liese en haar team zijn extra alert maar vooralsnog hebben ze geen idee wat de verbindende factor is tussen de twee zaken.

Dirk; Het boek start schijnbaar onschuldig. Een oude man luistert naar klassieke muziek. Al snel blijkt dat elk detail telt en in het latere verloop van het verhaal een functie heeft. Een banaal ongeval blijkt een verdoken moord te zijn en de start van een hele reeks incidenten, waarvan ook Liese ook slachtoffer wordt.

Ine; December, koud en niet al te druk op het politiebureau voor Liese Meerhout. Eindelijk kan ze haar administratie bijwerken. Als er een busje met Britse reisagenten tegen de gevel van een bank rijdt, wordt aan een terroristische actie gedacht, geen zaak voor Liese en haar team. De chauffeur blijkt een oud politieagent te zijn, jaren geleden oneervol ontslagen. Tijdens de autopsie blijkt dat de oud agent vermoord is. Hierdoor komen Liese en haar team in beeld. Enige dagen later volgt nog een moord, nu op een rechter.

Ruud; Liese Meerhout, commissaris van politie in Antwerpen, hoofd van de afdeling moordzaken, krijgt te maken met een reeks moorden gepleegd op (ex)politie- en justitiemedewerkers. Een connectie tussen de moorden blijkt, ondanks zorgvuldig onderzoek van het team van Liese, niet te vinden.

Amanda; In De vleermuismoorden ontmoeten we Liese Meerhout en haar collega’s van De Moord, zoals hun afdeling wordt genoemd. Een taxichauffeur boort zijn busje in de zijkant van een bank, er wordt gedacht aan een terreuraanslag. Als later uit de autopsie blijkt dat de chauffeur is vermoord, wordt haar team op de zaak gezet.

Patrice; Maar buiten het werk gaat het leven ook gewoon door en Liese doet haar kerstinkopen. Over pech gesproken want in no time vliegen de kogels in het rond en Liese wordt geraakt. In alle snelheid en tumult meent ze toch een bekend gezicht te spotten. Om het zekere voor het onzekere te nemen verdwijnt Liese even van het publieke podium. Uiteraard laat ze niet los en bijt ze zich vast in de onderzoeken, net zolang totdat ze de connecties kan vinden tussen de zaken én de kogelregen in haar richting.

Amanda; Als er meer doden vallen en er wordt een aanslag gepleegd op het leven van Liese, zit er niks anders op dan onderduiken. Maar Liese laat zich hierdoor niet tegenhouden en wil koste wat kost deze zaak opgelost krijgen.

Ruud; Aan de hand van getuigen die de dader beschrijven als een lange, magere man in zwarte motorkledij, kan het speurwerk gerichter worden uitgevoerd.

Ine; Ogenschijnlijk hebben deze zaken niets met elkaar te maken, maar er is een lange man in een zwart motorpak bij beide plaatsen delict gesignaleerd. Later wordt ook Liese beschoten door een man in een zwart leren pak. Liese moet van haar hoofdcommissaris onderduiken. Collega Masson komt met een prima onderduikadres in een klein hotelletje in de binnenstad van Antwerpen. Een dag later wordt een politieagent in koelen bloede omgebracht. Liese kan de zaak niet loslaten. Ze denkt de dader te kennen en blijkt het bij het juiste eind te hebben. Het enige wat ontbreekt, is een motief!

Dirk; De werking van het team en zelfs van Liese, wordt door hogerhand meermaals in vraag gesteld. Door de druk op het team ontstaan er spanningen. De zoektocht naar het waarom lijkt op een dood spoor te komen en brengt het team naar verschillende steden over het hele land. Tot ineens de levens van twee ‘verdachten’ samenkomen. De puzzelstukjes beginnen op hun plaats te vallen. Is de ontknoping nabij?

Ine; Als Masson nogmaals over de vleermuizen in de bibliotheek van Mafra vertelt, gaat bij Liese een lichtje op en kan ze naar de oplossing toewerken!

Conclusie

Patrice; Coppers is Coppers en dat is maar goed ook. Je weet gewoon dat je een paar uur heerlijk leesvermaak tegoed hebt als je een Liese Meerhout in je handen hebt. In duidelijke, mooie zinnen weet hij je vanaf pagina een te boeien en vast te houden. De personages zijn intrigerend en ontwikkelen zich precies goed in de verhaallijn die bij hen past. Een lekkere schrijfstijl met zo nu en dan een heerlijk Vlaams accent (wat echt een extraatje is en heerlijk leest!). Vlotte dialogen en een permanent boeiende ontwikkeling in het verhaal maakt dat iedere liefhebber voor een misdaadverhaal/thriller/spannende roman deze boeken zou moeten overwegen te gaan lezen. Geen grofheden, geen bloeddorstige taferelen of rare fratsen, dat heeft Coppers niet nodig.

Amanda; Ondanks dat De vleermuismoorden deel 9 in de serie met Liese Meerhout is, is het los lezen hiervan prima te doen. De personages krijgen voldoende achtergrond en verdieping om de onderlinge relaties in kaart te brengen. Liese is een vasthoudend en leuk personage. Ze heeft zo haar eigen sores waarmee ze moet dealen, wat niet altijd makkelijk is voor haar. Maar ondanks dat weet ze zich goed staande te houden. Masson wordt goed beschreven, een alcoholist, maar dan wel met hart voor zijn werk. Hij zal altijd de volgende dag op zijn werk verschijnen, hoe slecht hij er ook aan toe is. Bewonderenswaardig dat dit door iedereen op het bureau wordt getolereerd. De andere personages blijven wat op de achtergrond. De moordenaar blijft lang geheim, en het motief blijft tot het eind mysterieus. Want de moorden hebben ogenschijnlijk niks met elkaar te maken.

Dirk; Alle gebeurtenissen worden helder weergegeven alsof je meekijkt over de schouder van de schrijver. Spanning en iets minder spannende momenten wisselen elkaar af. Dat dit verhaal zich afspeelt in Antwerpen en ‘verre’ omstreken maakt het tof om te lezen. De link met een reisverhaal is heel goed gevonden. Nadat ik het boek gelezen had, herinnerde ik mij de vele details, die achteraf zeer belangrijk bleken te zijn in het verhaal.

Ine; Het is mijn eerste boek van Coppers en ik ben dus ook helemaal onbekend met de personages. Dit is echter geen probleem om het boek goed te kunnen volgen. Indien je iets uit het verleden moet weten wordt dat even kort aangestipt. Halverwege het boek weet je wie achter de moorden zit, alleen is het motief nog niet duidelijk. Heel knap dat dit tot het einde verborgen blijft. Heel belangrijk ook, anders is de interesse van de lezer weg.

Ruud; Het boek bestaat uit 13 hoofdstukken, die allemaal een dag beschrijven in december vlak voor de Kerst. Het is uiterst vlot geschreven, je hebt de neiging het in één ruk uit te lezen. Verwacht geen psychologische diepgang, hoewel de karakters goed zijn uitgewerkt. Politiewerk is in deze roman niet het continue wuiven met pistolen, maar vooral ook vasthoudend speurwerk. Wel zit en blijft het tempo er goed in!

Patrice; Liese blijft groeien en wordt eigenlijk alleen maar interessanter. Gezien haar zaken kan ze uit alle hoeken weerstand verwachten en dat is het voordeel van het lezen van een serie. Je leeft met haar en het team mee en met de informatie in je achterhoofd van voorgaande verhalen ben je, onbewust, al iets voorbereid. En dan toch nog verrast worden! Toch kunnen de boeken goed als stand alone gelezen worden. Maar of je dat moet willen is een heel andere discussie natuurlijk.

Ine; Daarnaast vind ik het heel leuk dat er persoonlijke ontwikkelingen van Liese en haar teamleden aan de orde komen. Hierdoor krijg je een draadje dat in een vervolgboek verder uitgewerkt kan worden.

Amanda; De hoofdstukken zijn redelijk lang, maar zijn onderling met enige regelmaat onderverdeeld, waardoor je tussendoor ook even kunt stoppen. Ik moest even in het verhaal komen, maar toen ik erin zat, las het als een trein. Goede spanningsopbouw en het einde was enorm spannend met een verrassende ontknoping. Het laatste stuk MOEST in één keer gelezen worden, stoppen kon niet meer.

Patrice; Net zoals in vorige delen van Liese Meerhout’s boeken is het meteen een kwestie van ‘in het verhaal zitten’. Coppers bezit die eigenschap dat het onvermijdelijk is. In gemakkelijke en lekker lopende zinnen pakt het je meteen. Niks geen decadentie of overdrijven, nee gewoon een misdadig goed verhaal. Op zich wel knap omdat het nog steeds niet verveelt en keer op keer uitnodigt om te willen lezen.

Amanda; Er worden mooie sfeer- en omgevingsbeschrijvingen gegeven, waardoor een duidelijk beeld in je hoofd ontstaat hoe het eruit moet zien, ik citeer: “Hij kronkelde traag en stil als een wurgslang rond het grote landhuis, bereikte de oude schuur en de bijgebouwen en verborg de stammen van de eiken en de beuken in het ijskoude park. Langzaam zweefde hij naar boven en vulde de hemel, zodat de maan een vaalgele vlek werd tussen de uitgestrekte takken.”

Slotsom
Ine; De schrijfstijl van Coppers is prettig, goed leesbaar, niet ingewikkeld en met een sprankje humor. Deze eerste kennismaking met Toni Coppers was voor mij een heel prettige ervaring en ik ga zeker meer boeken van zijn hand lezen. 

Ruud; Naast het hoofdverhaal zijn er nogal wat zijlijntjes. Deze worden niet allemaal uitgewerkt, maar omdat het boek een onderdeel van een serie is, hoeft dat ook niet persé. Dit kan immers in één van de vervolgdelen nog gebeuren. Wat mij betreft gaat het hier om een boeiende en vlot geschreven thriller die heerlijk weg leest. 

Dirk; Dit was mijn eerste Toni Coppers en zal zeker niet mijn laatste zijn. In dit verhaal zit veel actie, maar ook de psyche van zowel daders, slachtoffers, Liese en haar team worden niet vergeten. Het verhaal verveelt nooit. Mijns inziens is het meer geschreven als onderdeel voor de tv-reeks, die binnenkort start op VTM. ( is Vlaamse commerciële zender) Dit bedoel ik zeker niet negatief. 

Amanda; Het verhaal is spannend en vlot geschreven met af en toe de nodige humor. Geen ellenlange, onbegrijpelijke zinnen, maar wel erg grappige Vlaamse woorden, die in Nederland niet of weinig gebruikt worden. ‘De vleermuismoorden’ is een geslaagd, spannend en verrassend boek, waardoor ik zeker erg benieuwd geworden ben naar de vorige delen met Liese! Ik ga het boek zeker aanraden bij andere lezers. 

Patrice; Meestal komt er een moment dat een personage na zoveel verhalen minder interessant wordt. Bij Liese is het precies andersom, ze wordt alleen maar meer intrigerend en met haar ook de zaken waaraan ze werkt. Dit keer met een behoorlijk tikje mysterie. Helemaal goed! En dus kijken we weer reikhalzend uit naar een vervolg. 

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur: