Een thriller waarin alles klopt
[Recensie] Op de onuitspreekbare naam van de schrijfster na, is dit een goed gelukt stukje werk. Ten eerste is de vertaling van het boek uitstekend leesbaar, wat helaas minder vanzelfsprekend is dan zou moeten. Ten tweede doet deze ‘Charlie Lager-thriller’ wat ie hoort te doen: je meenemen naar de duisterste krochten van de menselijke ziel. Tenslotte zit de geschiedenis psychologisch hecht doortimmerd in elkaar, wat een logische leeservaring geeft.
De zeventienjarige Annabelle verdwijnt op een warme zomeravond uit het afgelegen dorpje Gullspang. De politie heeft geen clou; haar ouders zijn ontroostbaar. De ervaren rechercheur Charline ‘Charlie’ Lager wordt op de zaak gezet. Dat doet ze schoorvoetend, want ze moet nu naar het dorpje waar ze geboren is en wat ze hoopte achter zich gelaten te hebben. Ze heeft wat je noemt een reputatie: ze had veel korte seksuele relaties, geen kinderwens en het interesseert haar geen bal wat anderen van haar vinden. Tijdens haar speurtocht naar wat er met Annebelle gebeurd is, komt haar eigen verleden om de hoek kijken, net als de geheimen die in Gullspang altijd netjes weggemoffeld worden.
Komt die beschrijving van speurneus Charlie niet bekend voor? Korte seksuele relaties, geen kinderwens, immuun voor andere meningen, waar hebben we dat eerder gezien? Precies, met ongeveer hetzelfde karakter wandelt rechercheur Saga Norén (actrice Sofia Helin) door de serie ‘The Bridge’. Dat plagiaat te noemen gaat te ver, maar een handige zet is het wel. Zo kan Charlie extreem logisch redeneren, maar trapt op sociaal gebied in valkuilen die voor een ‘normaal’ mens duidelijk zichtbaar zijn. En dat geeft deze scherpzinnige Sherlock een inleefbaar zwak kantje.
De personages zijn sowieso goed getroffen. Charlie vergeet haar zwijgplicht in bed bij een gewetenloze journalist; een compromitterend filmpje (niet van Charlie) gemaakt door een wraakzuchtige dader duikt op; de partner waarmee Charlie samen moet werken is op het onnozele af; de zeventienjarige Annebelle is een herkenbaar dwarse puber; tussen de jongens die om haar heen zwermen zit een inktzwarte ‘bad boy’; ze kent de meisjes Alice en Rosa die weer bekend zijn met de brommerjongens.
“Rosa is nergens bang voor, zelfs niet voor de brommerjongens die, veel te dichtbij, met hen meerijden. Ze spuugt en wijst naar ze. Alice snapt niet dat ze dat durft. Eén keer stopt een van hen, doet de zwarte klep van zijn helm omhoog en roept naar Rosa dat ze voor straf met een slappe lul geneukt met worden.
…
Maar in plaats van hem aan te vliegen of tegen de brommer aan te trappen, begint Rosa te lachen.
Wat is dat nou voor een dreigement? Moet ze nu bang worden?
‘Zo belachelijk,’ zegt Rosa als ze weglopen. ‘Alsof ze me daar bang mee maken.’
Alice knikt, hoewel ze amper begrijpt wat er was gezegd.
‘Je kunt toch helemaal niet neuken met een slappe lul.’ Rosa port haar in haar zij. ‘Dat snapt een kleuter zelfs.’”
Deze en soortgelijke dialogen dragen sterk bij aan de verrassend donkere kijk op het moderne Zweden die dit boek uitwasemt. In rauwe scènes en dialogen blijkt dit sociale paradijs lang niet zo happy als je misschien zou verwachten. Dat is voor dit boek goed nieuws. Dat De vrouw die terug moest het eerste deel is in een trilogie met Charlie in de hoofdrol, voor de fans ook. Er is nog stof genoeg voor twee delen – liefhebbers, nog even geduld.
En die zeventienjarige Annabelle, hoe loopt het daar nou mee af? Doe eens een gok.
—
Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles en Nico’s recensies
