Vrijheid en gerechtigheid
[Recensie] In De wachtpost stapt Reacher uit de bus in Nashville, Tennessee, op zoek naar eten, een bed en wat goeie oude countrymuziek. Eigenlijk is het niet meer wat hij nodig heeft. Als oud majoor zwerft hij door Amerika, vaak met alleen een tandenborstel en wat geld op zak. Vrijheid is wat hem voedt. En gerechtigheid. Daarom helpt hij geheel belangeloos een groepje muzikanten die door een cafébaas zijn afgezet. Eind goed, al goed maar het duurt nooit lang voordat Reacher weer nieuwe problemen tegenkomt.
De dag daarop nog saboteert hij op klaarlichte dag de ontvoering van Rusty Rutherford, die op zijn beurt geen idee heeft waarom een groep mensen hem in een auto wilde sleuren. Al dagen loopt hij met zijn ziel onder zijn arm omdat hij is ontslagen als ICT-manager bij de gemeente. Het wordt hem door de hele gemeenschap aangerekend dat de hele stad digitaal plat ligt. Instinctief weet Reacher meteen dat Rusty gevaar loopt en snel wordt duidelijk dat Rusty iets in zijn bezit heeft wat de Russen willen hebben. Wie, wat, waar en waarom zijn de vragen die beantwoord moeten worden. De manier waarop niet, want met de kracht en intelligentie van Reacher weet je dat er confrontaties aan gaan komen.
Reacher in een nieuw jasje
Het is niet alleen spierballentaal die Reacher spreekt, zoals ik hier ook schreef, heeft hij humor en is heerlijk to the point. Het is een fijn personage zonder poespas en drama, want het is zoals het is en niet anders. Dit boek is niet anders dan voorgaande boeken, maar het voelt wel iets meer geknutseld aan. Als ervaren lezer merk je dat het verhaal door meer dan één schrijver is geschreven. De dialogen lezen niet zo natuurlijk als voorgaande boeken. Het is Reacher in een nieuw jasje.
De Russen blijken geheimen te hebben die ze graag voor zichzelf willen houden. Het lijkt wel een oude spionageroman waarbij de Russen en de Amerikanen tegenover elkaar staan. Het verschil met de oude spionageromans is dat De Wachtpost rijk is aan moderniteiten, zoals complete servers, back-ups en SD-kaartjes. Af en toe moest ik als moderne vrouw ook even mijn hersens laten kraken om het verhaal goed te volgen (het onderuit gezakt lezen op de bank neemt dan een actievere houding aan) en ik kan mij voorstellen dat meer mensen hier wat aan moeten wennen. Dit is op zich ook niet erg, want Reacher moet ook met zijn tijd mee gaan. Je merkt alleen als lezer wel dat er een nieuwe wind waait, want naast de wat geknutselde dialogen heeft Reacher niet alleen een nieuw jasje aan, hij heeft zelfs op een gegeven moment een mobiele telefoon in zijn broekzak.
Een nieuwe wind is niet verkeerd, maar het is wel even wennen. Hopelijk gaat Reacher niet helemaal met de tijd mee en blijft hij de sterke, dappere rechtvaardigheidsstrijder die zonder telefoon, maar met tandenborstel het land doorkruist.
—
Eerder verschenen op Boekenz
