"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De weduwnaar

Woensdag, 24 mei, 2006

Geschreven door: Kluun
Artikel door: Daan Stoffelsen

Zonder vrouw en dokter op zoek naar zin

‘Carmen ligt nu drie dagen in de huiskamer, zonder pijn, met een tevreden glimlach op haar mond. Toegegeven, ze heeft er weleens beter uitgezien, maar voor een lijk vind ik dat ze er zeker nog mag wezen.’

De weduwnaar is stilistisch en inhoudelijk het naadloos sluitende vervolg op het semi-autobiografische Komt een vrouw bij de dokter (2003), de eersteling van Kluun. We lieten hoofdpersoon Stijn op pagina 317 van Komt een vrouw achter bij de zoemende koelinstallatie van de liefde van zijn leven wijlen, Carmen. Hij had haar bedrogen met talloze vrouwen, in het bijzonder met Roos, op wie hij zelfs verliefd geworden was, terwijl Carmen langzaam maar zeker doodging aan borstkanker. Toch wist klootzak Stijn de sympathie van vele lezers, waaronder ondergetekende, op te wekken, omdat hij zich niet alleen zonder voorbehoud in andervrouws armen stortte, maar ook in de verzorging van Carmen en in de opvoeding van hun driejarige dochtertje Luna. En omdat hij het ondanks alles voor elkaar kreeg dat Carmens laatste twee weken de mooiste van haar leven werden.

En van zijn leven tot nu toe, want dat neemt in De weduwnaar weer een scherpe wending terug naar Stijns oude handel en wandel. Hij gaat aan de coke, heeft opeens energie voor tien, en voor tientallen vrouwen. Roos is er een van, maar Stijn weigert voor een tweede liefde van zijn leven te kiezen. Dat voelt blijkbaar als een groter verraad aan Carmen dan het onpersoonlijke geseks met jan en alleman. En zo goed en zo kwaad als dat gaat is hij daarnaast vader voor Luna. Tot vervelens toe herhaalt de schuldbewuste Stijn wat hij zijn vrouw beloofd had: ‘Ik zal goed voor je dochter zorgen.’

Het zinledig leven van de weduwnaar neemt zijn keer. Stijn besluit, na zijn optimistische wereldbeeld kwijt te zijn geraakt door de aanslagen in New York, na hartige woordjes van Roos en na een spiritueel consult, naar Australië te gaan met Luna. Het is een bedevaart naar plaatsen waar Carmen was, maar vooral een zoektocht naar zichzelf. En een definitieve breuk met Roos. Zij blijft thuis, en doet haar best hem te vergeten.

Hereditas Nexus

Natuurlijk komt alles uiteindelijk goed. Kluun ontdekt dat de liefde niet gestorven is met Carmen, wijdt zich totaal aan Luna en realiseert zich dat hij niet zonder Roos kan. En ze leven nog lang en gelukkig.

Het leven is simpel in het universum van Kluun. Ondanks alles overwint de liefde, voor Carmen in Komt een vrouw, voor je eigen kind i.o. en haar moeder in het vaderschapsboekje Help! Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt (2004), en voor Luna en Roos in De weduwnaar. Kluun psychologiseert niet, filosofeert niet, hij zegt waar het op staat, hij schrijft zonder gedoe en hij is positief. Zijn boeken zijn bovendien bijna-Waar Gebeurd (op de coke na, laat Kluun niet na in elk interview te melden), en ook dat spreekt tienduizenden lezers aan.

Dat betekent niet dat het allemaal even goed werkt. Kluuns rauwe stijl werkte heel goed bij het gepolariseerde Komt een vrouw, maar was al een stuk braver in Help!, en nu werkt de helende werking van Australië bijna slaapverwekkend. De keuze tussen drugs/seks/rock ’n roll en liefde is met het besluit voor Australië gemaakt, en daarmee is alle spanning weg. De liefde voor een kind, een ongelijke liefde en daarmee des te verantwoordelijker liefde, is veel vanzelfsprekender dan die voor een vrouw, ook al gaat ze dood. En Roos gaat niet dood, die kan zichzelf wel redden. De bierdrinkende en voetbalkijkende Stijn van Komt een vrouw gaat barbecuen, wordt spiritueel en – het spijt me – ronduit saai.

Daarmee voldoet Kluun met De weduwnaar vooral aan het verlangen van de lezer als de soapkijker die wil weten hoe het verder gaat. En die een happy end wil. Ook nare sprookjes eindigen met ‘lang en gelukkig’, en daarmee lijkt de semi-autobiografische reeks afgelopen te zijn. Wat nu? Kluun kan schrijven – ook lezing dezes was, ondanks alle mitsen en maren, geen helletocht, eerder een iets te comfortabele busreis –, en hij kan zó schrijven dat een groot onderwerp tegelijkertijd behapbaar en controversieel wordt. Dat heeft hij in zijn debuut wel laten zien. Die talenten moeten nog ergens toe leiden. We wachten af…


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Haantjes

De weduwnaar

Komt een vrouw bij de dokter