Is vrijheid een illusie?
Het hoofdpersonage uit Christine Pannebakkers eerste roman De Week wil weg van haar zeurende echtgenoot en haar saaie baantje. Ze hongert naar verandering, spanning, sensatie. Ze wil vrij zijn, net zoals de zelfstandige, sensuele vrouwen uit de kunsten die ze zo bewondert. Maar de realiteit valt zwaar tegen.
Met haar man spreekt ze af om één week te doen en laten wat ze willen, zonder dat ze elkaar van hun belevenissen op de hoogte houden. Haar man stemt uiteindelijk toe, maar waarschuwt haar wel: ‘Vrijheid is een illusie, dat zul je vanzelf ontdekken.’ Cleo heeft daar echter geen boodschap aan. In gedachten is ze al bij Michael, de jonge Italiaanse god die ze net heeft ontmoet en met wie ze naar Parijs gaat.
Vluchten
Gelukkig verandert De Week niet in een cliché-verhaal waarin een ontevreden theemutsmoeder alle remmen losgooit met haar sexy Italiaan in Parijs. Integendeel, zowel voor Cleo als voor de lezer neemt het verhaal een interessante wending als Cleo’s verblijf met Michael steeds benauwender wordt. Waar zij op een spannende, losbandige seksaffaire hoopt in de stad van de liefde, is Michael er meer in geïnteresseerd om Cleo een nieuwer en gezonder leven aan te meten. Hij gaat hierin zo ver dat ze doodsbang van hem wordt en niets liever wil dan vluchten.
In Rome vindt ze haar vrijheid én liefde weer terug, en even lijkt het erop dat ze een ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’– einde tegemoet ziet. Maar ook op dit punt doet Pannebakker het goed en steekt ze een stokje voor een happy end. Hoewel Cleo de kans heeft echt gelukkig te worden in Rome, blijkt ze niet in staat haar verleden volledig los te laten. Hierdoor ontstaat een gelaagdheid in de roman waardoor je nieuwsgierig blijft naar meer.
Strak geregisseerde chaos
De ondertitel van het boek: ‘wat zou jij doen met een week totale vrijheid?’ is eigenlijk misleidend. In de roman wordt het al snel duidelijk dat Cleo alles behalve ‘totaal’ vrij is, en in plaats daarvan voortdurend geconfronteerd wordt met wat haar bindt. Deze worsteling van Cleo wordt goed duidelijk gemaakt in een almaar groeiende jungle van twijfel, ontsnapping en achterdocht, waarbij de lezer voortdurend gedwongen wordt de balans op te maken: is Cleo nu echt vrij? Het lijkt alsof Pannebakker een strijd aan het voeren is met haar eigen hoofdpersonage. Ze geeft Cleo keer op keer de kans om zich definitief te veranderen, maar Cleo lijkt dat steeds niet te kunnen.
En dit maakt Cleo tot een intrigerend personage. De honger naar verandering die ze voelt aan het begin van het boek is bijna fysiek voelbaar en haar besluit met Michael naar Parijs te vertrekken juich je dan ook toe. Maar als de twijfel toeslaat en Cleo de realiteit uit de weg gaat, wordt ze irritant. Pannebakker schroeft de irritatie vervolgens op een ingenieuze manier nog verder op en presteert het om Cleo zelfs onsympathiek over te laten komen. Net op het moment dat je met een diepe zucht de laatste hoofdstukken ingaat en denkt dat ze haar leven definitief verwoest heeft, zorgt een verrassend plot ervoor dat je weer om haar gaat geven.
Sterke schrijfstijl
De sterke emotionele link die je voelt met het personage komt vooral door het ik-perspectief en de schrijfstijl van Pannebakker. Ze past de stijl aan aan de emotionele toestand van het personage, wat voor een intensere leeservaring zorgt. Als Cleo haar leven nog goed op de rails heeft en ze zich goed voelt is de schrijfstijl duidelijk, met veel uitstapjes naar wetenswaardigheden uit de kunsten en gedetailleerde beschrijvingen van haar omgeving.
‘In een orgie van luid pratende mensen, zoekende toeristen, haastige metroreizigers, walmen van uitlaatgassen, schreeuwerige winkeltjes en talloze Afrikaanse verkopers met kleurrijke jurken en dito Eifeltorentjes.’
Naarmate haar gedachten chaotischer worden en ze zich slechter voelt, wordt de stijl hakkeliger en zijn de zinnen korter:
‘Iedereen passeerde me. Met een doel. Werk. Een gezin. Ik had mezelf. Precies waar ik om had gevraagd.’
Het is de afwisselende stijl die tot het sterkste punt van De Week gerekend mag worden, tezamen met een aantrekkelijke hoofdpersoon die bijzondere ontmoetingen heeft met unieke karakters. De interessante plottwist ten slotte zorgt voor een onverwacht fris einde. Of dat ook een happy end betekent, is aan de lezer. De Week zet je aan het denken en daagt je uit al tijdends het lezen van het boek een mening te vormen. Een intrigerend debuut.
