Op reis naar rust – of toch niet?
[Recensie] Luid is het, dit prentenboek. Vol dieren en fluiten die lawaai maken, en het wordt steeds erger. De andere dieren hebben daar last van. Boos zeggen ze: kan het wat zachter?
Nee, dat kan niet, want mevrouw Suzette maakt die fluiten. Dwars-, dik-, neus- en dunfluiten die allemaal hun eigen toon hebben. Dat hoor je nou eenmaal. En o ja, het huis van mevrouw Suzette wordt steeds voller. Zoals met een baby die voorbij drijft in een biezen mandje, dat ze omhoog hengelt. De baby noemt ze Bastiaan, en Bastiaan doet wat een baby hoort te doen: hij huilt. Hard.
Met deze bladzijdegewijs ernstiger wordende hinder moeten de figuranten in dit prentenboek zien te dealen. Dat zijn dus de andere dieren die in het begin al zeiden: kan het wat zachter? Helaas, het lukt Mevrouw Suzette niet. Integendeel: het lawaai loopt langzaam onhoudbaar uit de hand.
Allerlei soorten lawaai
Een origineel idee dat onfortuinlijk genoeg minder samenhangend uitpakt. Het verhaal gebruikt ongeloofwaardige kunstgrepen om telkens meer soorten lawaai in het huis te krijgen. Ook de verhaallijn van het te vol wordende huis, die naar een niet logische oplossing afbuigt, verdient geen schoonheidsprijs. Maar goed, we kijken er met barmhartigheid doorheen en kunnen wel weer genieten van tekst en tekeningen.
De tekst is vertaald door ‘onze’ Edward van de Vendel, die zoals gebruikelijk solide werk aflevert. De dialogen zijn helder, passen bij elkaar en ook de steeds fermer aandringende buren die van al dat overlastige geluid afwillen, gebruiken de juiste terminologie.
Walvis en Bossche Bollen
De tekeningen zijn dan weer de chocola op de Bossche Bollen. De walvis is een mooie grijze gigant, die haast ongemerkt in een waterige tekeningen opduikt. Vrolijk is hij, met halfopen bek (voor het opvangen van plankton, duh) en een nieuwsgierig oogje.
De zwarte poes komt ook op de gekste plekken terug. En een slak, het relaxte dier ooit, zit op de vinger van Bastiaan. Het is een blije slak omdat Basitaan hem van de straat redde. Bastiaan is al even blij getekend, met een mengeling van verbazing en affectie kijkend naar zijn vriendje. Er valt hier een boel te ontdekken in de beelden, wat weer opweegt tegen het minder vloeiende tekstuele deel van het verhaal.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
Ook verschenen op Nico’s recensies
