Coppers, hij blijft verbazen!!
[Recensie] In 2017 schreef Coppers op verzoek van de erven Magritte, De zaak Magritte. We konden toen al kennismaken met Alex Berger, maar toch hebben we drie jaar moeten wachten op deel twee, Val. De zaak Magritte werd in een nieuw jasje gestoken en een nieuwe reeks lijkt geboren. We zetten De zaak Magritte graag nog eens in de kijker.
In deze indringende literaire thriller wordt een bizar spoor getrokken tussen Brussel en Parijs. Telkens vinden de speurders bij het slachtoffer hetzelfde briefje:
‘Ceci n’est pas un suicide’…
November 2017. Het leven van Alex Berger, een Brusselse rechercheur, staat in de wacht sinds zijn vrouw Camille overleed bij de terroristische aanslagen in Parijs, bijna twee jaar geleden. Ze werd neergeschoten op het terras van Le Carillon, waar ze met vriendinnen aan het aperitieven was. Sinds die dag is Berger een emotioneel wrak. Een man zonder hoop die te veel drinkt en om weinig of niets geeft. Zijn dromen zijn gevuld met gruwelijke nachtmerries waarin zijn vrouw hem telkens smekend komt vragen waarom hij haar niet gered heeft.
Na de dood van zijn vrouw Camille kwijnt rechercheur Alex Berger letterlijk weg. Hij komt niet meer buiten, zijn huis is een puinhoop, alcohol blijft hem verdoven. Kortom, het kan hem allemaal niets meer schelen. Totdat Novak, een derderangs crimineel, vrijkomt en Berger door commissaris Leroux gevraagd wordt om terug bij het team aan te sluiten. Heel wat herinneringen komen terug boven drijven en Berger neemt, eerst niet van harte, het aanbod aan. De samenwerking met zijn oud-collega’s verloopt stroef en Berger besluit om alleen op onderzoek te gaan. Stap voor stap legt hij het mysterie van de moorden bloot, dit in combinatie met de link die er is tussen de slachtoffers is. Tussen Brussel en Parijs, met de demonen die nog steeds in zijn hoofd spoken om Camille, neemt Berger een beslissing.
‘Ik ben geen kunstenaar, liefste….. Ik kan van je dood niets moois maken’
Net als in zijn vorige boeken is Coppers’ schrijfstijl zeer toegankelijk. Geen ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden. Het verhaal leest daardoor vlot met de juist gedoseerde spanning op de juiste momenten. Je wordt ondergedompeld in zijn detail voor sfeerbeelden en mede daardoor is ook dit boek weer filmisch neergezet. Hij weet waarover hij het heeft, heeft kennis van zaken en dat maakt dat het boek geloofwaardig overkomt, net als zijn personages.
Dit boek is bovendien een eerbetoon, een hommage aan René Magritte, een Belgisch surrealistisch kunstschilder. De titel dekt in dit geval de lading. Coppers verwerkt de werken van Magritte dusdanig in het verhaal dat alles verwijst naar Magritte. En net daardoor krijgt bij de recherche deze zaak ook deze titel mee, De zaak Magritte.
‘Een lofzang op de verbeelding’
De manier waarop Coppers het rouwproces van Berger beschrijft en verwerkt maakt dit verhaal menselijk en levendig. Het verlies van zijn geliefde, het immense verdriet dat daarmee gepaard gaat, het isolement waarin Berger zit worden zo beeldend beschreven dat het je langs de ene kant ontzettend aangrijpt terwijl je probeert om dit te begrijpen, maar langs de andere kant wil je Berger ook eens goed door elkaar schudden om zijn leven terug op de rails te krijgen. Ik vind het erg knap van Coppers om als misdaadauteur zulke intens trieste gevoelens over te brengen naar de lezer.
Het aangename bij Coppers’ boeken is dat je gelijk mee in het verhaal zit. Ook nu is dat niet anders. De opbouw naar de plot toe is zowel subliem als subtiel. Beetje bij beetje kom je meer te weten over hoe alles in elkaar zit, hoe het schuldgevoel aan Berger vreet en hoe hij op een gegeven moment ‘vrede’ heeft met dit gevoel en een beslissing neemt. De plot is verrassend, zeer verrassend. Op geen enkel moment in het verhaal zie je dit aankomen. Chapeau!
Mijn verwachtingen zijn meer dan uitgekomen. Waar ik dacht dat dit boek eerder in de lijn van de Liese Meerhout serie zou liggen, bleek dit ongegrond. Met Berger heeft Coppers een totaal nieuw personage gecreëerd en ‘I like it’! Een gebroken man die wegkwijnt in zijn verdriet, maar uiteindelijk een allesomvattende beslissing neemt.
Coppers heeft het weer gedaan. Op zijn gekende manier heeft hij De zaak Magritte neergezet met een totaal nieuw personage. Vlot en beeldend geschreven, met twee verhaallijnen die feilloos in elkaar overlopen. Enerzijds de moorden, anderzijds Bergers rouwproces. Fenomenaal hoe hij intens verdriet, terreur en moord in één misdaadverhaal realiseert, maar vooral hoe menselijk en geloofwaardig het allemaal blijft. Coppers, hij blijft verbazen!!
4 dikke sterren voor Alex Berger!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
