Nieuw avontuur voor Liese Meerhout
Komkommertijd in de misdaad. Het team van Liese lijdt aan verveling. Ze hebben geen zaak, een Masson die na zijn revalidatie is teruggekeerd en waar gedrevenheid plaats gemaakt heeft voor desinteresse en hoofdinspecteur Sofie Jacobs die een jaar onbetaald verlof heeft genomen. Als ze via via vernemen dat in Italië een lijk is gevonden en dat het om een Antwerpenaar gaat nemen ze contact op met commissaris Massimo Molinari. Ook al wijst alles op zelfmoord toch is het motto van Molinari: ‘Dat alles stinkt tot het tegendeel bewezen is’. Hoewel het geen zaak voor Liese en haar team is besluit ze dat een beetje onderzoek geen kwaad kan.
Werner Thielens, de dode die in de catacomben gevonden werd, blijkt een onbeschreven blad. De man heeft een onberispelijke staat van dienst, is eerder asociaal dan sociaal en is bovendien gelukkig getrouwd. Zijn vrouw Aline begrijpt er niets van.
Liese en Masson krijgen het voor elkaar van hoofdcommissaris Torfs en trekken naar Bolsena waar ze een afspraak hebben met Molinari. Als tijdens de autopsie niets speciaals wordt gevonden is het voor de Italiaan duidelijk dat het om zelfmoord gaat. Toch heeft Liese haar twijfels. Als ze in de catacomben van de basiliek een kijkje gaat nemen om te zien waar Thielens gevonden is, is het voor haar bijna onmogelijk dat hij daar zelfmoord heeft gepleegd. Het klopt niet!
Dan wordt er in België, aan de oever van de Schelde een koffertje gevonden. Na onderzoek blijkt dit de koffer te zijn van Kim, een meisje dat een dikke twintig jaar geleden daar in de buurt vermoord is toen ze onderweg was naar haar vader. Al snel blijkt dat de zelfmoord van Thielens en de vondst van het koffertje iets met elkaar te maken hebben. Aan Liese om uit te spitten wat.
Deze Liese Meerhout draait voor een groot stuk rond Masson. Hij is na zijn revalidatie (Masson werd neergeschoten in de vorige Liese Meerhout thriller) op zoek naar zichzelf, de zin van zijn leven en het feit dat hij ‘ineens’ vader is van een volwassen zoon die dan ook nog eens de vriend van Liese is. Coppers heeft deze mijmeringen op een mooie manier verweven in het hele verhaal.
Ook de tweestrijd die Liese voert, wat betreft Masson, weet Coppers goed neer te zetten. Hij is niet alleen haar collega, maar ook haar goede vriend. Dit maakt het voor haar erg moeilijk om objectief te oordelen over zijn gedrag en daar een gulden middenweg in te vinden. Wat zeker ook in het oog springt is dat Laurent per boek ‘groeit’. Dat hij dat te danken heeft aan zijn mentor Masson zit er wel voor iets tussen. Opvolging verzekerd?
Het blijft een feit: als je een Coppers dichtslaat, kijk je al uit naar een volgend deel met Liese Meerhout, want Coppers beheerst de kunst om verschillende draadjes open te houden. Je wilt gewoon weten hoe alles verder gaat; Lieses relatie met Matthias, krijgt Masson zijn leven terug ‘op de rails’ en zal het nieuwe teamlid Noureddine zijn draai vinden?
Coppers is Coppers en hij is er weer in geslaagd een vlot lezend verhaal neer te zetten. Zoals we gewend zijn van hem is zijn schrijfstijl soepel, duidelijk en met gedoseerde spanning op het juiste moment. Door zijn detail voor sfeerbeelden is ook dit boek weer zeer filmisch neergezet. Hij schrijft met kennis van zaken en weet waarover hij het heeft. De subtiele humor tovert op geregelde tijdstippen een lach op je gezicht. Ook zijn geraffineerde uitspraken over het luchtverkeer boven Deurne, de stank in de stad, de onmenselijke verkeersdrukte,……… Op zijn gekende manier benoemt hij het allemaal.
“Ze wist dat als ze ooit zou weggaan uit Antwerpen, het alleen maar daarom zou zijn:
voor de simpele, schone lucht, om vrij te kunnen ademen. Een vlucht uit de stank en de vervuiling.”
Met De zomer van de doden heeft Coppers weer een mooie Liese Meerhout neergezet, voor mij een van de betere. Kan de man zichzelf nog overtreffen? We zullen het zien. 4,5 ster voor deze kanjer.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
