"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De zomer van het aas

Donderdag, 19 december, 2019

Geschreven door: Simon Johannin
Artikel door: Severine Lefebre

Een verhaal vol armoede, verveling, drugs en geweld

[Recensie] De honden hebben per ongeluk 46 schapen gedood. Hun kadavers liggen opgestapeld onder de bloedhete golfplaten van hun kooi. Te wachten tot ze worden weggeruimd. De kinderen dagen elkaar uit om zo lang mogelijk de geur van ontbindende schapen te verdragen. De verteller groeit samen met zijn beste vriend Jonas op in een plattelandsgehucht in Frankrijk. Toch proberen ze er het beste van te maken. We volgen de verteller zijn leven, zijn kindertijd, tienertijd en als jongvolwassene.

Simon Johannin schreef met De zomer van het aas een boek dat de wreedheid toont van kinderen/jongeren die opgroeien op het afgelegen platteland in Frankrijk. Het is een verhaal vol armoede, verveling, drugs en geweld.

Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief. Zelfs grotendeels een soort wij-perspectief, want hij is meestal bij zijn goede vriend Jonas te vinden. De verteller, van wie we de naam niet weten, staat dus centraal in het boek. Hij brengt zijn verhaal ook alsof hij het persoonlijk aan de lezer vertelt, waardoor het vrij direct binnenkomt.

Helaas komt het verhaal tegelijk erg rommelig over. Het zijn hele lappen tekst na elkaar, met slechts sporadisch een alinea witruimte ertussen. Vooral het grote eerste deel lijkt zo een warboel aan tekst. Ook zijn de zinnen vaak erg lang, soms wel 4 regels of meer. Dit maakt het nog lastiger om te lezen. Wat meer rustpauzes in het verhaal zou prettiger zijn geweest. Zeker omdat er ook geen hoofdstukken zijn. Enkel de drie delen, waarbij deel één 3/4e van het boek omvat.

Pf

De directheid en de langste teksten worden daarnaast vergezeld met een eigen speciale schrijfstijl. Simon Johannin probeert de lezers aan te spreken met zijn vertellende stijl, die erg gedetailleerd en beeldend is. En wat hij vertelt komt zeker aan bij de lezer, je ziet en voelt wat de verteller meemaakt in zijn leven.

Ook is de verhaallijn erg gruwelijk. Er komt veel geweld bij te pas. Zo begint het boek met het stenigen van een hond. Ook andere dieren overleven het verhaal niet. Ze slachtten hun dieren om eten te hebben, want veel anders was er niet. Intrigerend om te lezen hoe ze in dat armoedige gehucht leven. Al is het wel heftig om te lezen hoe deze dieren worden geslacht. Dit wordt uitgebreid beschreven, en door deze vele details zie je het zo voor je. Daar had ik toch wel wat moeite mee, net zoals met het geweld tegen dieren.

Je ziet het personage van de verteller en zijn vriend opgroeien in het verhaal. De meeste aandacht gaat naar zijn kindertijd, je leest hoe ze moeten mee helpen bij het slachten en welke spellen ze verzinnen tegen de verveling. Wanneer hij wat ouder is, geraakt hij aan de drank en de drugs. Je krijgt mee hoe hij er meer en meer aan verslaafd geraakt, en dat komt erg realistisch over. Het is wel een moeilijke verhaallijn waarbij je soms eens enkele zinnen of delen moet herlezen om het in je door te laten dringen.

De zomer van het aas is een erg apart boek. Een dun boekje, maar boordevol tekst, alles quasi achter elkaar. Dat is jammer, want dat maakt het lezen van dit al moeilijke boek nog lastiger. De verhaallijn vond ik op zich wel interessant, maar ik had moeite om alles goed te kunnen volgen en te begrijpen. Ook de te gedetailleerde beschrijvingen van het mishandelen en slachten van dieren viel niet echt goed bij mij. Helaas heeft Simon Johannin mij niet kunnen overtuigen, dus geef ik De zomer van het aas twee sterren.

Eerder verschenen op Perfecte Buren