Sterk drama verminkt door slappe intrige
Saskia Noort dreigt af te glijden van koningin van de polderthriller tot vrouwelijke Appie Baantjer. Debet, haar tiende roman, uit 2014 bewijst dat goed schrijven niet genoeg is voor een goed boek.
[Recensie] Als Saskia Noort, koningin van de Nederlandse thriller, ergens goed in is, dan is het haar krachtige schrijfstijl. In Debet – haar tiende roman – wekt ze de personage van miljonairsvrouw Karen overtuigend tot leven. Nadat haar man zich heeft doodgereden op een Duitse snelweg, ontdekt Karen dat hij haar heeft onterfd. Zijn bedrijf is zo goed als bankroet. Ze blijft achter met twee puberdochters, een miljoenenschuld en geblokkeerde bankpassen. Haar villa in het Gooi moet ze verruilen voor een appartementje boven een schoenenwinkel in Bergen.
De ontgoocheling over het bedrog, het dubbelleven van haar verongelukte man, het huichelachtige medeleven uit haar omgeving, het rouwproces, Noort brengt het drama dichtbij. Korte zinnen, actie, creatieve taal en doorkijkjes naar de ontwikkeling die de hoofdpersoon doormaakt, Noort heeft de lezer te pakken: “Nu blijkt dat we allang gescheiden waren. Niet van tafel en bed, maar van hart en geest. Andersom was beter geweest.”
Misschien had Noort het moeten laten bij een roman over een rouwproces als innerlijke zoektocht naar de eigen identiteit. Want ze raakt beslist een snaar als ze beschrijft hoe twee echtelieden ieder hun pad volgden, zich veilig wanend in hun relatie, maar toch de interesse verloren voor elkaars leefwerelden en elkaar pijnigend in de valse hoop de ander te veranderen.
Maar nee, het moest zo nodig een thriller worden, de opvolger van De Eetclub nog wel, waarmee Noort in 2004 haar reputatie als thrillerschrijver vestigde. Debet is helaas het zoveelste bewijs dat het vervolg meestal zwakker is dan het origineel. De voorspelbare intrige in Debet staat in schril contrast tot het prikkelende decor van de economische depressie die tal van succesvolle zakenmensen de kop kostte.
De bedrogen vrouw legt zich niet neer bij haar armetierige situatie, gaat wroeten in het verleden van haar man en vindt steeds meer aanwijzingen dat oude vrienden hem een loer hebben gedraaid. Appie Baantjer, de overleden veelschrijver van goedkope misdaadromans, had sterkere verhaallijnen.
Vanaf het moment dat de treurende weduwe zich ontpopt als een detective, gaat het bergafwaarts met de geloofwaardigheid. Telefooncodes staan zomaar panklaar op een kladje bij de pc. SIM-kaarten van de dode echtgenoot worden na een lief lachje gedecodeerd door Apple en KPN. Kon Karen in het begin van het verhaal nog geen belastingenveloppe open maken, honderd pagina’s verder weet ze moeiteloos een schaduwboekhouding te ontraadselen. Het verhaal eindigt met een paar boeven, een pistool en de politie die net op tijd ingrijpt. Toch noemt uitgever Ambo Athos dit een ‘literaire thriller’.
Te veel eer voor deze karige hap, die er veelbelovend uitziet, maar die toch meer smaakt naar een diepvriesmaaltijd dan naar haute cuisine.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
