Op dit moment is het voltallige team van DPB in Zoetermeer voor de uitreiking van de Hebban Debuutprijs. Zes debutanten die met hun thrillers zijn genomineerd en bij de laatste zes zijn geëindigd op de shortlist. Terwijl iedereen in spanning afwacht wie vanmiddag de opvolger wordt van Arjan Lubach (2013) en Bronja Hoffschlag (2014) gaat deze special online. Wij hadden een kort gesprekje met alle auteurs ter gelegenheid van hun nominatie en voor de uitreiking. Iedereen heel veel succes gewenst!
Onderaan dit artikel vind je een korte inhoud over de boeken.
Met je debuut genomineerd worden voor de Hebban Debuutprijs. Wat was je eerste reactie toen je het nieuws kreeg?
Ilse: “Wauw, wauw, wauw! Stuiter, stuiter, stuiter!!”
Chantal: “Ontzettend blij. Ik was overdonderd, gevolgd door een gevoel van trots en dankbaarheid voor de waardering die uit zo’n nominatie spreekt. Mijn boek is in juli pas verschenen, dus het nieuws volgde heel snel op mijn boekpresentatie en de eerste recensies. Ik had dus vooraf niet heel veel tijd om erover na te denken, dat kwam pas na de nominatie. Het is voor mij een grote eer om bij de laatste zes te horen, een bevestiging dat mensen mijn boek willen lezen en dat geeft me een enorme boost om door te gaan met schrijven.”
Eva Monté: “Blij verrast!”
René: “O, is er nog een debuutprijs? Ik heb namelijk eind mei de Schaduwprijs van het CPNB gewonnen. “
Bianca: Joepie! Ongrijpbaar was een paar maanden daarvoor al genomineerd voor de Schaduwprijs. Als het boek dan ook nog eens voor Hebban genomineerd wordt is dat extra speciaal. Een bevestiging dat het boek bij veel mensen in de smaak valt.
Arjan: Opgetogen. Ik ben in mei met ‘De Verloren Dochters’ genomineerd geweest voor de Schaduwprijs. Ik voelde me blij en vereerd dat ik ook bij deze tweede belangrijke, landelijke debuutprijs van Hebban aan mocht haken.
Waar is je boek op gebaseerd, van waar kwam de inspiratie?
Ilse: “Op het idee dat er geen duidelijke scheidslijn is tussen goed en slecht. Ik verbaas me al mijn hele leven over mensen die zwart-wit denken en anderen stellig in een hokje plaatsen.”
Chantal: “Mijn boek is gebaseerd op mijn eigen hersenspinsels, die door heel veel research naar samenzweringstheorieën en uitgelekte schandalen werden gevoed. In mijn verbeelding ontstond een schokkend experiment dat ethisch niet verantwoord is, maar wetenschappelijk gezien wel mogelijk.
Voor deze achtergrond tekent zich het spanningsveld tussen de hoofdpersonen af. Het experiment van de Europese Unie, waaraan hoofdpersoon Chris en zijn lotgenoten zijn blootgesteld, kleurt het verleden deze jonge mensen, het heeft hun karakter gevormd. Toen ik begon met het schrijven van De nummers, zag ik heel duidelijk de scene voor me waarin Sara na een auto-ongeluk wordt gered door Chris. Ik voelde de spanning tussen deze twee totaal verschillende mensen, ze reageren heftig op elkaar. Want hoe ga je om met iemand die in alle opzichten wereldvreemd is en wordt gedreven door de rauwe drang tot overleven? Tegelijkertijd zijn ze ook van elkaar afhankelijk: Sara heeft Chris nodig om in leven te blijven, terwijl zij voor hem een anker wordt als het gaat om de psychische schade die hij heeft opgelopen door zijn verleden. Inspiratie haal ik uit alles om me heen. Actualiteiten of gebeurtenissen uit het verleden, mensen om me heen, een lange wandeling. Er is niet veel nodig om mijn fantasie met me aan de haal te laten gaan.”
Eva Monté: “Toen we het idee kregen om samen te gaan schrijven, stonden overal de straten vol met Te Koop-bordjes waar de schimmel al op groeide. Het was actueel, en we stelden ons zo voor wat er zich binnen zou afspelen. En dan zo’n lekkere foute makelaar die misbruik ging maken van de wanhoop van al die mensen die hun huis maar niet kwijtraakten. Ja, dat prikkelde ons wel.”
René: “Op een waargebeurde moord op een diplomaat in Tunis in 1991. De inspiratie kwam deels ook uit de snel veranderende sociale en politieke werkelijkheid in Noord-Afrika na de zogenaamde ‘Arabische Lente’ en de massamigratie met wrakke schuiten naar Lampedusa (zit allemaal in het boek).”
Bianca: Ik wilde een thriller schrijven, waarbij de lezer niet direct na het lezen het verhaal alweer was vergeten. Het moest een verhaal worden met emotionele impact, dat je nog even bij zou blijven na het lezen. Ik hoop dat dat gelukt is.
Arjan: De inspiratie kwam uit de openingsscène die ik schreef, een beeld dat ik al langer voor ogen had. Ik wilde eerst een roman schrijven, maar als katalysator heb ik spanningselementen aan het verhaal toegevoegd. Toen ging het thrillerballetje rollen, en vanuit die openingsscène ontvouwde zich het verhaal en kwam ik uit bij de setting, personages, en thematiek.
Waar ben je nu mee bezig en wanneer kunnen de lezers een nieuw boek van je verwachten?
Ilse: “Thriller Twee ligt eind maart 2016 in de winkel. Opnieuw een boek dat bol staat van de psychologische spanning, maar wel een stuk sexyer dan De onderkant van sneeuw.”
Chantal:“Ik ben bezig met mijn tweede thriller, Het isolement, dat in 2016 bij Ambo Anthos zal verschijnen. In dat boek gaat het om de schade die de invloed van het internet kan veroorzaken. We leven in een digitale wereld, die je als mens transparanter maakt dan je denkt. De sociale media zijn niet meer weg te denken, maar dat maakt ons ook kwetsbaar. In Het isolement wordt duidelijk hoe verstrekkend de gevolgen daarvan kunnen zijn.”
Eva Monté: “We zijn net klaar met onze volgende thriller. Zwaartekracht. Die gaat ook weer over een actueel onderwerp, maar we verklappen nog niets! Eind maart 2016 verschijnt het in de winkel. De cover is trouwens ook weer heel mooi.”
René: “Een soortgelijk spannend boek als Tunis, dat zich een stuk zuidelijker in Afrika afspeelt. Hopelijk in de winkel in het vroege najaar van 2016.”
Bianca: Ik ben met een tweede thriller bezig, maar dat heeft een tijdje stilgelegen. Er was een stuk waarmee ik niet verder kwam. Eén van de verhaallijnen ga ik nu opnieuw schrijven, om dat op te lossen. Ook schrijf ik nog korte kinderverhalen. In het voorjaar van 2016 komt ‘Poef!’ uit, een boekje voor kinderen in groep drie, die net leren lezen. Daarnaast heb ik onlangs een langer kinderboek afgerond, waar ik ruim twee jaar (met tussenpozen) aan heb geschreven. Hopelijk vindt dat manuscript ook een plekje bij een uitgeverij.
Arjan: Ik ben nu met de eerste hoofdstukken van twee geheel verschillende boeken bezig. Die ga ik met elkaar vergelijken en dan kies ik met welk boek ik verder wil. Eén boek is een vervolg op mijn genomineerde boek ‘De Verloren Dochters’, hoewel het verhaal uiteraard anders wordt. Het andere boek wijkt qua locatie, personages en thematiek behoorlijk af van ‘De Verloren Dochters’. Mijn inzet is om binnen anderhalf jaar een nieuw boek te kunnen publiceren.
Is het een voordeel of soms toch niet om in je eentje/samen te schrijven? Hoe gaat dat in z’n werk bij bv kritiek/correcties of zelfs als je vast zit? Werk je met proeflezers?
Ilse: “Ik ben een echte einzelgänger. Heerlijk, in mijn eentje met mijn laptop… Gelukkig heb ik wel hulp. Al in een heel vroeg stadium denken / lezen mijn uitgever Harold de Croon en redacteur Hanneke Wijte met me mee. Daardoor heb ik het idee dat ik het niet helemáál alleen hoef te doen. (Misschien is dat niet helemaal terecht, want mijn uitgever en redacteur zeggen helaas nooit wat ik wel of niet moet doen, ze stellen alleen maar van die irritante vragen die je gehoopt had nooit te hoeven beantwoorden. ‘Wat is er dan gebeurd in haar jeugd’ of ‘wat vindt hij daar dan van?’) Voor Thriller Twee ga ik werken met proeflezers. Spannend, want dat heb ik bij De onderkant van sneeuw niet gedaan.”
Chantal: “Ik vind het heerlijk om me af te zonderen en kopje onder te gaan in mijn eigen wereldje. Juist omdat ik een druk sociaal leven heb, voelt het bevrijdend om aan het einde van de dag de deur van mijn schrijfkamer achter me te sluiten en helemaal op mezelf te zijn. Wat dat betreft ben ik nogal een einzelgänger. Kritiek en correcties krijg ik van Liesbeth, mijn redacteur bij Ambo Anthos. Zij heeft een andere kijk op het verhaal dan ik, ziet het grotere geheel en kan me precies vertellen wat er nog aan schort. Daar ga ik dan mee aan de slag. Ik word op mezelf teruggeworpen en hoewel dat soms best moeilijk is, laat het me als schrijver groeien. Ik zie de intensieve begeleiding vanuit de uitgeverij als een groot voorrecht, iets waar ik erg blij mee ben. Vastgezeten heb ik gelukkig nog nooit. Natuurlijk gaat het schrijven niet altijd even vloeiend en laat ik me graag door van alles afleiden, maar uiteindelijk zet ik mezelf gewoon aan het werk, wat dat betreft heb ik genoeg discipline en fantasie om er weer uit te komen.”
Eva Monté: “Wij vinden het fijn om samen te schrijven. Je komt minder snel vast te zitten, want als de een het even niet weet, komt de ander wel met een idee. We schrijven ook niet om de beurt, maar echt samen. We zijn altijd heel eerlijk, en voegen ons gemakkelijk naar elkaar. Het is geen strijd der ego’s. Als je zelf iets op een manier wil, maar de ander komt met een betere invalshoek: prima!
Als je dan toch een nadeel zou moeten noemen: dat je soms minder vaak aan schrijven toekomt dat je zou willen. We kunnen alleen samen op woensdag en op zaterdag. Te Koop was ons eerste boek en het is door 5 proeflezers gelezen. Daar hebben we veel aan gehad.”
René: Ik moet er niet aan denken om samen met iemand anders te schrijven. Het proces speelt zich af in mijn hoofd. Proeflezers doe ik tot nu toe niet aan. Je moet eigenwijs durven zijn. Ik laat wel op gezette tijden het manuscript aan mijn vrouw lezen en zij mag vrij schieten. Tomas Ross is erg nuttig voor de grote lijnen. En dan heb ik het genoegen een ‘eigen’ redacteur te hebben (Chris Kooi) die me behoedt voor dwaze wendingen en te veel konijnen uit hoge hoeden.
Bianca: Een van de leukste dingen van het schrijven is dat ik zoveel andere leuke mensen heb ontmoet. De meesten heb ik leren kennen via internet en sommigen heb ik ontmoet tijdens evenementen. Met een aantal mensen wissel ik regelmatig verhalen uit, die we voor elkaar proeflezen. En frustraties rondom het schrijfproces kunnen we ook bij elkaar kwijt. Een keer per jaar ga ik naar Frankrijk, om daar een week te schrijven. Daar heb ik ook veel fijne contacten aan overgehouden. En als je daar vast zit in je verhaal dan zijn er altijd mensen die meteen met je meedenken. Heerlijk is dat.
Arjan: Schrijven is hoe dan ook solowerk, tenzij je als duo schrijft. Het is een groot voordeel om alles zelf in de hand te hebben. Maar je bent ook de eerste en de enige die alle twijfels en frustraties moet verwerken. Daarom is het prettig om een paar proeflezers te hebben die kritisch meelezen, ook in de beginfase. De eerste proeflezer ben jezelf. Daarna komen al snel enkele ‘vertrouwelingen’ aan bod, waaronder mijn redacteur bij uitgeverij The House of Books waar ik heel blij mee ben. En het is altijd goed om een paar supporters om je heen te hebben die je kunnen opbeuren, zoals enthousiaste lezers.
Stel dat je getuige zou kunnen zijn van elke gebeurtenis in het verleden, heden of toekomst, welke zou het dan zijn?
Ilse: “Het moment waarop mijn ouders elkaar voor het eerst ontmoetten. Volgens hen was dat ontzettend romantisch. Háár moeder kreeg verkering met zíjn vader. Toen ‘broer’ (20) en ‘zus’ (17) aan elkaar werden voorgesteld, was het meteen pats-boem raak.”
Chantal: “Er zijn talloze gebeurtenissen die erg interessant zouden zijn om van dichtbij mee te maken, maar ik ben nogal nuchter aangelegd en bovenal gewoon erg gelukkig met hetgeen mij omringt in het heden. Ingrijpende gebeurtenissen in mijn eigen leven hebben ervoor gezorgd dat ik me er bewust van ben dat er geen garanties zijn in het leven, het kan morgen zomaar afgelopen zijn. Ik probeer te genieten van elke dag en eruit te halen wat erin zit. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen dromen koester. Ik zou mezelf best wel willen zien lopen op de rode loper bij de filmpremière van een van mijn boeken, maar nu dwaal ik wel heel ver af, daar gaat mijn fantasie weer met me aan de haal…”
Eva Monté: “Het moment dat de vrouwen stemrecht kregen. Als we iets in de toekomst zouden mogen meemaken dan willen we ook dat: dat alle vrouwen op de wereld die nu nog worden onderdrukt en klein gehouden stemrecht krijgen en meetellen.”
René: “Tunis gaat over een moord die nooit is opgelost op een goede bekende van me. Ik heb in het boek een spannend verhaal gecreëerd waarin uiteindelijk de dader komt bovendrijven. Maar ik zou natuurlijk graag weten wie het echt heeft gedaan.”
Bianca: De kolonisatie van Mars. Ik ben heel benieuwd of de mensheid dat gaat lukken.
Arjan: Dat zou dan toch een historische gebeurtenis zijn. Eentje met dramatiek en die een wending in de geschiedenis heeft veroorzaakt, zoals de bestorming van de Bastille in Frankrijk. Maar ook voor de première van een klassiek muziekstuk of de opname van een ‘famous jazzrecord’ mag je me wakker maken. Zoals de dove Beethoven die de première van zijn negende symfonie dirigeerde en het daverende applaus na het slotakkoord niet hoorde zodat iemand hem om moest draaien om hem het enthousiasme van het publiek te laten zien. Daar kun je boeken over schrijven.
Als je een plaatje of schildering kon tekenen van een willekeurige omgeving waar je ooit in geweest bent, wat zou je dan tekenen/schilderen?
Ilse: “Nieuw Zeeland. Schapen, glooiend weiland, vingerhoedskruid en een strakblauwe lucht. Ken je Droomvlucht uit de Efteling? Dát, maar dan in het echt.”
Chantal: “Oei, dat wordt een hele expositie, ben ik bang. Ik ben dol op reizen en heb veel plekken gezien die enorm veel indruk op me hebben gemaakt. En soms zit het ‘m juist in de eenvoud. Ik zie plaatjes voor me uit mijn jeugd, van het pleintje waar we trefbal speelden en de brievenbus waar ik met mijn vriendinnetje opklom en niet meer af durfde. Maar ook het stoffige rood van Australië, de granietrotsen van La Digue in de Indische Oceaan of een Maya-tempel in Mexico. En dan weer zie ik de herfstkleuren van de bossen waar ik dagelijks wandel of de madeliefjes die in mijn eigen gazon groeien.”
Eva Monté: Alexandra: “Cornwall, Het schilderachtig mooie Strangles Beach met man, kinderen en hond op een kleedje, bibberend kijkend (Engelse zomer) naar de woeste oceaan. (Met een blikje Cornish cider in de hand, uiteraard)”
Victoria: “Rethymnon Kreta. Overdag onder een parasol op het strand en duiken in de azuurbaluwe zee, s avonds rondwandelen in het oude stadje met smalle steegjes…”
René: “Het uitzicht vanaf Leopard Rock in de Vumba (Zimbabwe) over het lager gelegen heuvelland van Mozambique. Fenomenaal.”
Bianca: Het uitzicht vanuit de bungalow op Fuerteventura waar ik met mijn man verbleef op onze huwelijksreis. Palmbomen, strand, zee.
Arjan: De klifkusten van Ierland, de bergen van Glen Coe in Schotland, of een ruwe Atlantische oceaan. Woest romantische landschappen in ieder geval, waar je jezelf even in ‘kunt verliezen’ om daarna gelouterd en geïnspireerd weer boven te komen. Altijd goed voor een verrassende plotwending.
Heb je ooit iets meegemaakt waarvan je eerst dacht dat het slecht zou zijn, maar waarvan het achteraf in je toch goed afliep?
Ilse: “Toen mijn vorige relatie overging, dacht ik dat ik kapot zou gaan aan mijn liefdesverdriet, maar het heeft me uiteindelijk zo gelukkig gemaakt! Ik heb in mijn single-tijd De onderkant van sneeuw geschreven en ik ben afgelopen februari hertrouwd met de liefste, leukste, gaafste vent die er op de wereld rondloopt. (Sorry, ex). Ik ben gelukkiger en completer dan ooit.”
Chantal: “Slecht is een groot woord, maar als ik over het pad dat ik als schrijver heb bewandeld nadenk, is het in een mildere vorm wel toepasselijk. Grote twijfel is een betere uitdrukking, denk ik. In 2010 ben ik begonnen met schrijven en er zijn heel veel momenten geweest waarop ik dacht dat ik er beter mee kon stoppen, omdat ik bang was dat mijn werk nooit goed genoeg zou zijn om uitgegeven te worden. Daar kon ik me echter niet bij neerleggen. Ik ben me verder gaan verdiepen in schrijftechnieken, volgde cursussen en werkte met een coach. Toen ik uiteindelijk mijn manuscript de wereld instuurde, dacht ik: ik zie wel, als er over een paar maanden nog geen reactie is, dan houdt het op. De volgende dag al nam Willem Bisseling, een literair agent waar ik mijn werk heen had gestuurd, contact op. Twee weken later zat ik bij Ambo Anthos aan tafel. Nu ligt De nummers in de winkels en is voor de Crimezone Debuutprijs genomineerd. Over een goede afloop gesproken…”
Eva Monté: “Nee, sorry.”
René: “Nou ja, die moord in Tunis dus, bijna 25 jaar terug. Het was in-en-in treurig, maar uiteindelijk heb ik er een beetje wraak op kunnen nemen door een bekroond en succesvol boek te schrijven met deze moord als basis.”
Bianca: Een reorganisatie op de afdeling waar ik werkte bij een gehandicaptenorganisatie. Ik ben uiteindelijk in een betere functie terechtgekomen.
Arjan: Ik doe meerdere jaren in teamverband mee aan de Tri Ambla op Ameland, een triatlon waarbij ik het zwemonderdeel voor m’n rekening neem. En iedere keer als ik door de zoute golven crawl zeg ik tegen mezelf: ‘dit nooit weer’, maar zodra ik weer op land sta voel ik de voldoening dat ik toch de uitdaging ben aangegaan.
Een biografie over je leven krijgt de titel………..
Ilse: “Ilse Ruijters – Een boek vol geluk.”
Chantal: “De dromenjager. Dat klinkt wel mooi, vind ik, en past bij mij als persoon. Ik ben nogal vasthoudend als ik iets heel graag wil, en tegelijkertijd ook bereid er alles voor te geven. Dan kun je dingen bereiken die je niet voor mogelijk had gehouden. Het is soms een lange en moeizame weg, maar juist dan is het belangrijk je doel voor ogen te houden. Dat is in mijn geval zo met schrijven, maar ook met heel veel andere dingen in mijn leven. Ik leg me niet zomaar neer bij hetgeen de norm is. Als je je eigen dromen vormt en er voor gaat, zal je versteld staan van wat je allemaal kunt bereiken.”
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
