Het is een thriller met de nodige diepgang
[Recensie] Binnen de top van de FBI in New York is er een volledige transformatie. Walter Pickett staat er nu aan het hoofd, en hij wil de zaken anders en beter aanpakken dan vroeger. Dit heeft grote gevolgen voor special agent Pendergast, een excentrieke einzelgänger. Hij moet vanaf nu samenwerken met junior-agent Coldmoon. Ze krijgen de opdracht de psychopaat te vinden die vrouwen dood om hun hart uit te snijden en op grafstenen te leggen. Een onderzoek dat wel eens ingewikkelder kan zijn dan gedacht.
Douglas Preston en Lincoln Child hebben met Dichtregels voor de doden het achttiende deel in de reeks rond Aloysius Pendergast geschreven. Een erg spannende thriller waarbij de vaart er vanaf het begin inzit. Het boek is ook los uit de reeks te lezen.
De plot is ijzersterk en draait rond het oplossen van een erg bizarre zaak. Er worden vrouwen vermoord, waarbij hun harten worden gelegd op een graf van een door zelfmoord overleden vrouw. Met een handgeschreven briefje erbij. Je voelt als lezer onmiddellijk dat er veel meer achter deze misdaden zit. En vanaf dan volg je mee het onderzoek dat Pendergast en Coldmoon leiden. Het wordt een volledig onvoorspelbare zoektocht naar de dader, waarbij je tot het einde in spanning wordt gehouden. Tot een plottwist je verrast met een spectaculair en onverwacht einde. Al is dit tegelijk ook wat onrealistisch.
De spanning is vanaf de eerste bladzijde aanwezig. Dit zowel in het onderzoek naar de moordenaar, als de situatie waarin Pendergast is beland. Pickett wil Pendergast liever kwijt dan rijk, waardoor hij hem opzadelt met agent Coldmoon. Toch laat Pendergast het niet na om zijn eigen unieke denk- en handelswijze te gebruiken, al lijkt de samenwerking met Coldmoon best goed te verlopen. Ze zijn op elkaar aangewezen, wat naar het einde toe absoluut nodig is!
Preston & Child hebben een vlotte schrijfstijl met veel actie die perfect bij de reeks past. Er wordt af en toe een moeilijk(er) woord gebruikt, maar dit klopt met wie Pendergast is. Dit uitgesproken personage maakt deze reeks net zo uniek. Daarnaast wordt alles in het verhaal gedetailleerd weergegeven, en is er ook ruimte om extra in te gaan op de gebruikte onderzoekstechnieken. Het personage van Pendergast is gedurende de achttien delen al volledig gevormd. Hij is een magere bleke man met grijsblauwe ogen, die meestal en onberispelijk zwart pak draagt. Pendergast is beleefd, charismatisch en werkt op zijn eigen manier, zelfs als hij daarvoor volledig buiten het boekje moet gaan. De grootste verandering in dit boek is de introductie van een nieuwe collega. Waar Pendergast gewend is om alleen te opereren, moet hij nu gedwongen samenwerken met Coldmoon. En eigenlijk gaat hem dat wel goed af. Coldmoon heeft dan ook een sterke persoonlijkheid, en respect en vertrouwen in zijn collega.
Een sterk punt in Dichtregels voor de doden is hoe de dader op het einde wordt neergezet. Daar is een sterk staaltje psychologie voor nodig. Het maakt dat je ondanks hetgeen hij heeft gedaan, je toch iets van sympathie voelt voor hem. Maar dit is onderdeel van het aparte plot van deze thriller.
Ik vind het concept van het verhaal goed gevonden, het is een plot dat psychologisch erg sterk in elkaar zit. Alle puzzelstukjes kloppen. Ook ben ik fan van de manier waarop het geheel in elkaar zit: de vele onverwachte wendingen, het duidelijke einde, … en zeker ook het knappe denkwerk van Pendergast, waardoor hij uiteindelijk de waarheid achterhaalt. Het is een thriller met de nodige diepgang. Actie is belangrijk, maar er zit zoveel meer in. Al gaat het soms wat ver, waardoor ik het bij momenten wat onrealistisch vind worden. In ieder geval vind ik Dichtregels voor de doden een absolute aanrader, zeker voor de liefhebbers van de eerdere boeken van Preston & Child. Ik geef het boek een mooie 4 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
