Vernieuwing voorziet Pendergast-reeks van energiestoot
[Recensie] Dichtregels voor de doden is inmiddels alweer het achttiende deel uit de Pendergast-reeks. De serie rondom de buitenissige Aloysius Pendergast is formulewerk, daar hoeven we niet moeilijk over te doen. Maar wel het betere formulewerk. De FBI-agent blijft ook na zestien delen nog een intrigerend en onvoorspelbaar karakter hebben.
Afscheid vaste personages
En dat mag toch best knap worden genoemd. Eén van de redenen waarom de serie na zoveel delen nog zo goed werkt, is dat Preston en Child er niet voor terugschrikken om af en toe afscheid te nemen van vaste personages en nieuwe personages ten tonele te voeren. Een andere reden is dat de toon en het karakter van de verschillende boeken onderling ook nog wel eens van elkaar verschillen.
Van bovennatuurlijk naar Sherlock Holmes
Vooral aan het begin van de reeks wilden de auteurs nog wel eens stevig uitpakken in het bovennatuurlijke. Later kregen de boeken wat meer een Sherlock Holmes-achtig karakter. Toch dreigde de serie in de laatste paar boeken wat buiten adem te raken, het was toe aan een stoot nieuwe energie. Wellicht waren de schrijvers Preston en Child dezelfde mening toegedaan en besloten ze dit keer voor een wat andere aanpak.
Enorme einzelgänger
Na een machtswissel binnen de top van de FBI wordt Pendergast geconfronteerd met een voor hem welhaast onmogelijke voorwaarde om zijn baan te behouden. Hij moet gaan samenwerken met een partner. Iedere lezer die Pendergast door de loop van de serie heen een beetje heeft leren kennen, weet dat deze een enorme einzelgänger is. Het liefste en te allen tijde gaat hij zijn eigen gang.
Bloeddorstige psychopaat
In het verleden heeft dit meer dan eens tot de nodige frustraties geleid bij zijn collega’s. In Dichtregels voor de doden onderzoeken Pendergast en zijn nieuwe collega, junior agent Coldmoon, een reeks moorden in Miami Beach. Een bloeddorstige psychopaat snijdt het hart van zijn slachtoffers uit, om het vervolgens met een cryptische tekst, ontleend aan beroemde schrijvers, achter te laten op lokale grafstenen.
Perspectief van de nieuwkomer
Gaandeweg komen de twee partners erachter dat de moorden vermoedelijk een geschiedenis hebben van meerdere decennia. Het resultaat van de nieuwe aanpak mag er zijn. Dichtregels voor doden is een vooruitgang ten opzichte van de voorgaande delen. Het is een slimme keuze van Preston en Child geweest om een groot deel van het verhaal vanuit het perspectief van nieuwkomer Coldmoon te vertellen.
Interessant psychologisch profiel
Door vanuit een nieuweling naar Pendergast te kijken, opent zich opnieuw de verwondering over een buitenissig personage die met de loop der tijd toch iets te vertrouwd aan ging voelen. Een andere leuke extra is dat de twee mannen elkaar aan het begin helemaal niks van elkaar moeten hebben, maar tegen hun wil in toch stiekem steeds meer waardering voor elkaar krijgen.
Meer dan observant
Gelukkig is Coldmoon niet alleen maar een observant, maar heeft hij een interessant psychologisch profiel van Preston en Child meegekregen. Door zijn enigszins onvoorspelbare karakter weet hij de doorgaans stoïcijnse Pendergast een paar keer licht te ontregelen.
Wat opvalt is de goed gedoseerde spanning in Dichtregels voor de doden. Er wordt weinig gebruik gemaakt van tussentijdse cliffhangers, waar de beide schrijvers nog wel eens gemakshalve naar willen grijpen. Preston en Child vertrouwen dit keer volledig op de kwaliteit en de spanning van hun verhaal en onthullen, na een relatief rustig begin, steeds weer een extra deel van het mysterie.
Tegenstanders uit het verleden
Aan het einde van Dichtregels voor de doden is er zowaar ruimte voor enige reflectie. Als een journalist hem vragen stelt over zijn turbulente carrière, geeft Pendergast een evaluatie van een groot deel van zijn avonturen en tegenstanders waarmee hij in het verleden te maken heeft gekregen.
Geheugenopfrisser
Het is een leuke extra voor de trouwe lezers van deze reeks, die hierdoor een kleine geheugenopfrisser krijgen. Er valt overigens ook nog wel wat aan te merken op dit deel uit de reeks. De veelvuldige herhaling van bepaalde woorden valt met name op. Er wordt bijvoorbeeld heel wat afgepreveld door verschillende personages, met name door Pendergast. Daar had best wat meer variatie in gemogen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles.
