De auteur weet van begin tot einde te overtuigen
[Recensie] Maar liefst zesentwintig jaar lag deze roman te verstoffen in een van de verhuisdozen die Tatiana de Rosnay jarenlang met zich meesleepte. In 2019 besloot ze om deze doos met oude manuscripten eens goed te doorzoeken en op te ruimen.
‘Na mijn dood niet publiceren’ stond erop. Er zat van alles in, notitieboekjes, gedichten, een dagboek, novelles maar ook een dikke donkerblauwe map, dichtgebonden met een lint. De titel: Célestine du Bac. Een roman die tussen januari 1990 en juni 1993 door De Rosnay is geschreven en door haar eerste uitgever werd geweigerd. Ze herlas het manuscript, vroeg om advies aan de uitgever en samen kwamen ze tot de conclusie dat de roman uitgegeven moest worden. Gelukkig maar want het is een juweeltje!
De hoofdpersoon is de achttienjarige jongen Martin. Hij is lang en slungelig, hoogblond en heeft superslechte ogen. Samen met zijn vader woont hij in een dure wijk in Parijs. Zijn moeder is gestorven toen Martin twee jaar was, er wordt in het huis nauwelijks over haar gesproken, Martin heeft amper herinneringen aan haar. Met zijn vader spreekt hij ook zelden, of het moet tijdens het wekelijkse uitje zijn naar een Chinees restaurant, maar ook dan is de conversatie tussen beide heren nihil. Martin gaat naar school en voert daar, op een paar vakken na, niets uit. Hij zakt dan ook voor de tweede maal voor zijn eindexamen. Zijn vader is woest maar Martin interesseert het helemaal niets. Hetgeen zijn vader nóg woester maakt. Ook de aanwezigheid van de ‘verloofde’ van zijn vader, doet hun relatie geen goed. Martin kan alleen maar minachting voor haar opbrengen. Hoewel… ze maakt ook gevoelens in hem los die hij eerder nog niet had.
De grote liefde van Martin is echter zijn hond, de beagle Cadet-Cassis. Ook hij heeft hij één vriend: Oscar Duval, een echte puber met overspannen hormonen. Daarnaast droomt Martin van een carrière als schrijver, hij is bezeten van Emile Zola en is een roman aan het schrijven als eerbetoon aan hem. Op een van zijn lange wandelingen met Cadet-Cassis wordt hij, dicht bij huis, overvallen door een fikse regenbui. Hij schuilt in een portiek maar wordt daar verjaagd door de vaste bewoner Célestine, ‘Titine’, du Bac. Dit is het begin van een heel onwaarschijnlijke vriendschap tussen de introverte Martin en de luidruchtige Titine. Op zijn manier zorgt Martin voor Titine, hij bezorgt haar elke ochtend een croissant en wat sigaretten, drank weigert hij voor haar te kopen. Titine op haar beurt toont interesse in Martin, ze ontwikkelt zowaar wat moederlijke gevoelens voor hem. Martin ziet ook haar regelmatig schrijven in een schriftje, hij is er erg nieuwgierig naar maar het kost hem enkele maanden om haar zover te krijgen dat ze elkaars schrijfsels mogen lezen.
Intussen worden de nachten steeds langer en kouder, Martin maakt zich zorgen, Titine heeft een akelige hoest ontwikkeld en ziet er met de dag slechter uit. En op een dag keert ze niet meer terug in de portiek, wat is er gebeurd?
Wat een heerlijk boek! De auteur weet van begin tot einde te overtuigen. Het boek leest vlot, mede door de korte hoofdstukjes, soms met een titel, meestal zonder. Vaak worden ze geschreven vanuit het perspectief van Martin, een moederloze knul die niet weet hoe contact te leggen met de buitenwereld en dat ook niet erg lijkt te missen. Hij zit in zijn eigen wereldje, verstopt op zijn kamer met zijn typemachine. Titine weet dat te doorbreken, hem iets van zijn leven te laten maken. Dit is echt zo’n roman waar je door heen vliegt, mooi, ontroerend, soms ook heel rauw, maar alles in balans. Dat het niet goed af kan lopen met Titine is duidelijk, het leven op straat is zwaar geweest voor haar, maar ze heeft toch nog een geweldige verrassing voor Martin die haar een gelukkige laatste paar maanden heeft bezorgd.
Zo zie je maar dat écht talent zich niet verloochent, ook bijna dertig jaar geleden kon Tatiana de Rosnay al heel goed schrijven, het werd alleen niet herkend. Fijn dat ze de inhoud van de vergeten doos niet bij het oud papier heeft gezet. Dit leven van jou is een prima boek, met recht vier dikke sterren waard.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
