Begint en eindigt zeer sterk
[Recensie] Met zijn zeer aantrekkelijke cover, heeft DNA direct een stapje voor. Het vraagt om onmiddellijk gelezen te worden, wat ik dan ook heb gedaan. Het boek begint met een aangrijpende en spannende proloog die zich afspeelt in 1987. Al mijn zintuigen staan direct gespannen.
Het verhaal zelf speelt zich af in 2015. Een jonge vrouw, Elisa, wordt op een gruwelijke manier vermoord. Haar dochter Margret, van zeven jaar oud, had zich onder het bed verstopt en is de enige getuige van de moord. Gelijk een zeer sterk begin.
Het onderzoek van deze bizarre moord, komt in de handen van commissaris Huldar. Het is zijn allereerste zaak ooit in deze functie. Het is niet alleen deze vreemde moord die de zaak complex maakt. Het feit dat hij dient samen te werken met psychologe Freyja, maakt het er ook niet gemakkelijker op. Ze hebben namelijk een onenightstand gehad, waarbij Huldar Freyja voorloog over zijn leven. Voer en elementen genoeg om er een boeiende, intrigerende en verrassende thriller van de maken. Zeker wanneer er nog een even lugubere moord volgt. En wat zijn toch die vreemde, gecodeerde berichten die een jonge radioamateur ontvangt…
In DNA heeft de schrijfster veel veelbelovende en eigenzinnige elementen samengebracht. Het potentieel is zeer hoog. En mijn verwachtingen zijn dus hooggespannen. Al snel wordt duidelijk dat Sigurdardóttir lijkt te worstelen met het juiste evenwicht te vinden tussen belangrijke elementen voor het verhaal en bladvulling. Over een aantal elementen geeft ze veel te veel en te gedetailleerde (achtergrond)informatie. Zo bijvoorbeeld nagenoeg het complete hoofdstuk over waar radioamateurs zich mee bezig houden en hoe zij te werk gaan. Andere elementen, die dan weer aandacht verdienen, worden in enkelen zinnen verteld.
De spanningsbogen in de relatie tussen Freyja en Huldar hadden groter mogen zijn. Er had nog veel meer aandacht gegeven mogen worden aan Margret en haar gevoelens. Misschien had hiervoor de relatie tussen haar en de hond verder uitgediept mogen worden. Hierdoor kent het boek hoogtes en laagtes. ik zat op het puntje van mijn stoel om te weten te komen hoe de vork in de steel zat, maar anderzijds had ik bij sommige hoofdstukken moeite om te doorworstelen. Jammer genoeg verdwijnen zo belangrijke elementen voor het verhaal in het niets.
Sigurdardóttir slaagt er dan weer wel in, om doorheen het hele boek mondjesmaat en op zeer subtiele wijze informatie vrij te geven, die belangrijk is voor de ontknoping. Een ontknoping die zeer onverwacht is. En toch op een mooie wijze heel wat puzzelstukjes in elkaar laat vallen.
Kortom, DNA begint en eindigt zeer sterk, maar je moet als lezer even doorbijten in het verloop van het verhaal. Het inperken van onbelangrijke details en het uitdiepen van elementaire zaken zouden het verhaal tot een hoger niveau kunnen tillen. Waarschijnlijk had het boek ook geschreven kunnen worden, met een 100-tal pagina’s minder.
DNA is een originele thriller, jammer genoeg zorgen soms ellenlange beschrijvingen ervoor dat de vaart dikwijls uit het verhaal gehaald wordt. Ik geef dit boek 3 sterren.
En ik kijk uit naar het volgende deel, Vortex. Ik hoop dat dit boek meer uitgebalanceerd zal zijn. De cover is alvast opnieuw veelbelovend. En wie weet, worden de karakters van Freyja en Huldar meer uitgediept. Ik sta te popelen om ze beter te leren kennen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
