Diepgang mist in deze roman
[Recensie] Workaholic Françoise Cambier is hartspecialist. Ze heeft een alleraardigste moeder (Greta) die graag onder de mensen is. Helaas is haar vader Pierre minder aardig. Hij schreeuwt en wenst niet tegengesproken te worden. Jerome, de broer van Françoise, is bang voor hun vader.
Als kind gaat Françoise, samen met haar moeder, op in de wereld van prinsessen maar gaat ze haar vader zoveel mogelijk uit de weg. Ook in haar studententijd ontwijkt ze hem zoveel mogelijk. Na haar studie maakt Françoise de keuze om een baantje te nemen in een café, waar ze tevens kan gaan wonen op de bovenverdieping.
Françoise komt er op jonge leeftijd achter dat haar naam afkomstig is van een vrouw waar haar vader vroeger verliefd op is geweest. Op het moment dat dat bekend werd, werd ook verteld dat haar vader eerst niets van haar wilde weten toen ze geboren werd omdat hij had liever een jongen had gekregen. Na verloop van tijd komt Françoise achter meer geheimen in de familie.
Doordat Xavier, een collega van Françoise, een luisterend oor biedt over haar vader, vallen ineens de puzzelstukjes in elkaar. Haar vader heeft een persoonlijkheidsstoornis waar Françoise achttien jaar lang verdriet over heeft gehad. Hoewel het verdriet niet weg is, weet ze inmiddels hoe ze er het beste mee om moet gaan.
Wanneer ze tijdens de kerstdagen langs gaat bij haar ouders, en daar ook blijft slapen, barst ze plotseling in woede uit doordat haar vader zeer onredelijk doet. Zij noemt hem op dat moment een psychopathische narcist. Later blijkt dat de gebeurtenissen uit zijn verleden daarmee te maken hebben.
Wanneer Françoise enige tijd later plotseling in elkaar zakt, verandert haar leven voorgoed. Wat ze eerst nog verwijt aan het vele harde werken, heeft toch een andere oorzaak.
De schrijver heeft het boek in de ik-vorm geschreven. Hierdoor komt het personage erg dicht bij de lezer. Het verhaal, wat lekker weg leest, betreft gebeurtenissen van Françoise uit het verleden en in het heden. Dit wordt vrij vloeiend in elkaar verweven. De belevenissen van Françoise in het heden hebben vaak raakvlakken met die in het verleden waardoor ze er keer op keer mee geconfronteerd wordt. De gevoelens die daarbij komen kijken, zijn fantastisch beschreven. De schrijfster weet precies welke situatie zij wel en welke situatie zij niet gedetailleerd hoeft te vertellen. Het zorgt er voor dat het verhaal je aandacht vasthoudt en niet saai of eentonig wordt. Ze heeft de personages goed uitgediept, waardoor de personen een zeer duidelijk karakter hebben. Je leeft als lezer erg mee met Françoise en haar moeder en voelt juist antipathie voor haar vader. Het is duidelijk te merken dat de auteur zich heeft verdiept in de gevolgen en gevoelens van mensen die te maken hebben met narcistische personen. Hoe hard het leven dan kan zijn, heeft ze met veel gevoel in het aangrijpende verhaal verwerkt.
Hoewel de verhaallijn twee hoofdonderwerpen heeft, mis ik toch de diepgang hierover in het verhaal. De narcistische eigenschappen die bij Pierre (vader) naar boven komen hebben eigenlijk geen noemenswaardige betekenis voor de gevolgen voor het verhaal. Dit geldt ook voor de plotselinge wending in het leven van Françoise. Zonder dat ik teveel verklap: haar situatie zou veel verder uitgediept kunnen worden. Net als de gevolgen op langere termijn. Ook de afloop in liefde blijft een groot raadsel. Je blijft als lezer met vragen zitten hoe het afloopt, waardoor je het boek (wanneer het uit is) weglegt zonder het gevoel dat het verhaal klaar is. Dat is erg jammer.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
