De slotfase was wel spannender dan verwacht
[Recensie] Ze woont al jaren niet meer op Doggerland maar nu is ze terug, en hoe! Luna is een internationale ster en geniet van grote successen. Toch is het op zanggebied al een aantal jaren stil rondom deze diva maar daar komt verandering in. Ze is terug in haar ouderlijke woonplaats en heeft aan oude bekenden gevraagd haar nieuwste plaat te produceren. Leo, één van hen, doet als gitarist ook mee aan dit project. Het moet de grote comeback worden van Luna die ook bekendstaat als beschermheilige van de LGBTQ-gemeenschap.
Op een avond, na opnames en een borrel, verdwijnt Luna van de radar. Iets wat wel bij haar karakter past. Daarom heeft Karen Eiken Hornby ook niet echt veel zin om energie te stoppen in een zoektocht naar iemand die waarschijnlijk gewoon even een break nodig heeft. Dat Luna en Leo het schijnbaar ook wel heel goed met elkaar kunnen vinden, zit haar niet echt lekker. Is Karen jaloers?
Ze is in ieder geval wel uit haar doen. Karen merkt dat ze ouder aan het worden is, haar lijf pruttelt tegen. Ze is moe en zit niet lekker in haar vel. Dat daar nu de verdwijning van Luna op haar bord wordt geschoven zint haar niks. Veel liever werkt ze mee aan het onderzoek naar de gek die Doggerland al een tijdje onveilig maakt. Ook thuis speelt het een en ander. Ze maakt zich zorgen over Sigrid, de dochter van haar leidinggevende, die al een tijdje bij haar inwoont. Sigrid is als de dochter die Karen zelf nooit had en de moederlijke gevoelens voor deze jongvolwassene belemmeren een objectieve kijk op zaken.
Wanneer er maar geen schot in de zaak komt, er fout op fout wordt gemaakt, een zwaar ongeval vraagtekens oproept en er nog steeds geen teken van leven is van Luna, werkt een nieuw geweldsdelict wel als bliksemafleider. Het slachtoffer is ook nu afschuwelijk toegetakeld en het gevoel dat ze iets over het hoofd zien wordt steeds sterker. Karen hoopt dat deze zaak niets van doen heeft met de radiostilte rondom Luna. Wel denkt ze dat er een link is met de onrust van afgelopen herfst in Moerbeck, maar dat kan ze vooralsnog niet bewijzen. Wanneer de druk van de media wederom toeneemt en er onredelijke verwachtingen zijn lijkt het allemaal te veel te worden voor de altijd zo standvastige Karen.
Tussen de duivel en de zee is in mijn optiek eerder een roman met spannende elementen dan een thriller. Buiten het justitieel onderzoek gaat het vooral over typische vrouwenproblemen. Werk, gezondheid, relaties, gezin, jaloezie etc. etc. Karen is in een fase van haar leven beland waar ze merkt dat ze ouder wordt. Bepaalde medische onderzoeken komen aan bod, stress, werkdruk en typische vragen voor een bepaalde leeftijd. Karen is eind veertig in dit verhaal en dat is voor veel vrouwen toch een keerpunt, een moment om alles te reflecteren en keuzes te maken. De vraag is of dat zo uitvoerig in een thriller hoort? Gevoelsmatig verdronk het spannende verhaal in een soort van midlife crisis en dat vond ik jammer. Al was het na de eerste twee delen niet zozeer een verrassing. Het is de manier waarop Adolfsson haar boeken schrijft. Vanuit vrouwelijk perspectief en een hoge persoonlijke noot. Niets mis mee maar verwacht geen tenenkrommende thriller. Dit is een serie waar politiezaken en privéaangelegenheden hand in hand gaan. Tijd voor misdaad en persoonlijke reflectie dus!
Opnieuw valt op hoe vaak volledige namen worden gebruikt in deze serie. Ik vind dat oprecht storend. Telkens wanneer er een personage opdoemt is het voor- en achternaam plus vaak nog een beschrijving van hun functie. Gelukkig staat hier tegenover dat het persoonlijke verhaal van Karen erg interessant is. Ik vind haar een sympathieke loner die het in het verleden zwaar voor d’r kiezen heeft gehad. Haar vertrouwen in wat levensgeluk is al zo vaak op de proef gesteld dat het geen wonder is dat ze het niet ziet, zelfs wanneer het voor haar neus staat.
De auteur weet de streek waarin deze serie zich afspeelt heel beeldend te beschrijven. Je waant je in Doggerland alsof het echt bestaat. Een aantrekkende wind, de desolate sfeer, de zee en scherenkust. Tel daarbij de illustere inwoners van het rustieke, ruige land op en het plaatje is compleet. Wat ik lezers wel zou adviseren is de serie in het geheel te lezen.
In tegenstelling tot de vorige delen moest ik echt even in het verhaal zien te komen. Het begin pakte me niet echt zoals bijvoorbeeld Storm en waarschuwing (deel 2) dat wel deed. Dit boek heeft ook niet de spanningsboog die in dat deel wel aanwezig was. Deze keer is het verhaal rustiger qua opbouw, er is een trage tred qua vertelvorm.
Daarom krijgt dit derde boek in de Doggerland-reeks dan ook drie sterren. De slotfase was wel spannender dan verwacht omdat ik een bepaalde verhaallijn volledig uit het oog was verloren. Ik ben benieuwd naar deel vier en hoop daar op meer spanning!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
