Doodgaan is een feestje
[Recensie] In Doodgewoon maken we kennis met de tweeling Destiel en Domien, op het eerste gezicht twee doodnormale jongens van zeventien. Destiel heeft echter de laatste dagen last van vreemde verschijnselen en wanneer hij kennis maakt met Ramon maakt die hem al snel duidelijk dat Destiel wellicht toch niet zo doodgewoon is als hij zelf denkt.
Ondanks dat het verhaal zich voornamelijk op en rond de begraafplaats afspeelt en de nodige zombies voorbijkomen, is het geen eng verhaal. De schrijfster probeert de menselijke kant van de ondoden naar voren te brengen en in mijn ogen is dit gelukt. Het verhaal bevat de nodige grappige momenten en juist doordat het fantasy is, is alles mogelijk. Toch zorgde dit er niet voor dat het verhaal ongeloofwaardig werd. Althans in hoeverre een boek over doden die weer opstaan geloofwaardig kan zijn.
De personages zijn stuk voor stuk erg leuk om te leren kennen, het verhaal is goed te volgen en voor ik het wist was het boek dan ook uit. Doodgewoon is een origineel verhaal en laat doodgaan bijna als een feestje klinken, al blijk je dood ook nog niet altijd veilig te zijn.
Het is in ieder geval geen dooie boel op de begraafplaats, waardoor je als lezer nooit precies weet wat er gaat gebeuren. Het boek wordt bestempeld als een Young adult, maar door de wat simpele schrijfstijl zou het verhaal ook prima geschikt zijn voor wat jeugdigere lezers. Ik denk dat met dit verhaal een groot publiek bereikt kan worden en dat vooral de lezers die houden van fantasy afgewisseld met feelgood dit boek zeker zullen waarderen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
