Moordspel zonder doden is toch bloedstollend spannend
[Recensie] Doodleuk is het boek van Holly Jackson dat voorafgaat aan de Moodgidstrilogie, maar dat erna is geschreven. Het vertelt het verhaal van een moordspel. Op haar 74e verjaardag nodigt Connor Reynolds de hele familie uit voor een diner met als thema een moordmysterie, waarbij iedere aanwezige een rol aanneemt van één van de personages in het spel. Het mysterie speelt in 1924 en de personages gaan ook gekleed in kostuums uit die tijd. In het begin van het boek staan de namen van de echte personen en de personages uit het spel nog aan elkaar gekoppeld, maar dit overzicht wordt meer behulpzaam naarmate het verhaal vordert.
De absolute hoofdpersoon is Pippa Fitz-Amobi, hetzelfde personage als in de andere Moordgids trilogie verhalen. In dit boek is haar alter ego Celia Bourne, het negenentwintjarige nichtje van de vermoorde Reginald Remy.
Geregeld krijgen de deelnemers kaartjes met aanwijzingen waarmee zij verder moeten komen in het oplossen van de moord op de rijke Reginald Remy. Aan het eind komen de hoofdpersonen ieder met een verhaal over wie dader en wat motief is. Na afloop gaat het leven gewoon weer verder alsof er niets is gebeurd.
Fictief eiland
Het is een origineel onderwerp, omdat de moord die erin voorkomt niet echt gebeurd is. Wanneer je echter in het verhaal zit, is het zo spannend dat het allemaal wel echt lijkt. Doodleuk speelt zich af in het huis van Connor, met vele kamers, maar tegelijkertijd fictief op het eiland Joy, waar maar één keer per dag een boot aankomt. Dat gegeven is ook behulpzaam om de (fictieve) dader en motief te vinden.
Het verhaal is op zich logisch, maar aan het eind zit er meer aan vast dan je aanvankelijk denkt. De aanwezigen zijn argwanend en de snelheid van het verhaal werkt verwarrend, omdat iedere keer wordt geschakeld tussen echt verhaal en spel. Maar dat maakt Moordspel niet minder interessant en speels. De spanning stijgt als er een zoektocht op gang komt in het donkere huis en eng is en duistere dingen angstaanjagend echt lijken.
Is Doodleuk wel een echte thriller? De schrijfstijl is snel en eenvoudig, gericht op jongvolwassenen. De moord in het verhaal is niet echt, het gaat om een spel. Een onderliggend thema of een maatschappelijke boodschap ontbreken. Maar de gebeurtenissen in het spel lijken echt. Er is wel degelijk een moord in het spel, waardoor Doodleuk een beetje surrealistisch is. De deelnemers hoeven niet te vrezen voor hun leven, toch zijn ze bang, vooral wanneer het donker is.
Doodleuk is een uitmuntend verhaal omdat je als lezer geweldig kan meevoelen met wat er gebeurt. De aandacht is vanaf het begin gericht op de nieuwsgierigheid naar het verloop en de ontzagwekkende toedracht van de moord.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
