Moordmysterie-fans opgelet!
[Recensie] Na Moordgids voor lieve meisjes, Lief meisje, kwaad bloed en Zo lief als de dood, beter bekend als de Moordgids-trilogie, is nu de prequel van de serie vertaald: Doodleuk. Je keert weer terug naar Pippa Fitz-Amobi en haar dorp Little Kilton, in de tijd van voor alle levensbepalende gebeurtenissen. Pip is nog niet in allerlei zaken verwikkeld en maakt zich vooral druk over het onderwerp van haar profielwerkstuk.
Connor heeft voor Pip en haar vrienden Zach, Ant, Connor, Lauren en Cara een moordmysteriefeestje georganiseerd. Ze gaan terug naar de jaren 1920, naar de avond dat Reginald Remy is vermoord en zij de potentiële daders zijn. Pip en haar vrienden zijn namelijk allemaal een bepaald personage en hebben kaartjes van het spel Kill Joy Games, waarop aanwijzingen staan en waardoor het spel geleid wordt.
Holly Jackson (1992) groeide op in Buckinghamshire, Engeland. Al van jongs af aan is ze bezig met het schrijven van verhalen, zo rondde ze bijvoorbeeld haar eerste boek af toen ze vijftien jaar oud was. Aan de universiteit van Nottingham behaalde ze een master in Engels, met specialismes in literaire linguïstiek en creative writing. Jackson woont in Londen en naast schrijven vindt ze het leuk om te gamen en om grammaticale fouten in verkeersborden te ontdekken.
In het begin van het verhaal moet Pip nog niet zo veel van dit moordmysteriefeestje hebben. Ze wil liever nadenken over een mogelijk onderwerp voor haar profielwerkstuk. Het is nu dan misschien wel even vakantie, ze wil zo snel mogelijk aan de slag gaan. Toch doet ze voor haar vrienden mee aan het spel en probeert ze haar gedachten te verzetten. Hoe verder het spel vordert, des te meer Pip notities gaat maken en zich erdoor laat meeslepen.
Het concept van het moordmysteriespel is heel goed gedaan. Je hebt dezelfde spanning als bij een echt moordmysterie, maar in dit geval is alles bedacht en in principe niet echt. Toch word je net als Pip meegesleept door het verhaal en ga je mede door de schrijfstijl van Holly Jackson elke keer weer twijfelen of er deze keer misschien wel echt iets gebeurd is.
Daarbij wordt aan het einde van elk hoofdstuk de spanning opgebouwd tot een hoogtepunt, waardoor je wel weer door moet lezen en de bladzijde omslaat naar het volgende hoofdstuk. Dit zorgt ervoor dat je dit korte verhaal van 141 bladzijden in een mum van tijd hebt uitgelezen.
Wat Jackson ook knap voor elkaar heeft gekregen, is om een echte prequel te schrijven. Je ontdekt hoe Pips fascinatie voor moordmysteries wordt aangewakkerd en wat de aanleiding is geweest voor de keuze van Pips profielwerkstuk; het profielwerkstuk over de zaak-Andie Bell en Sall Singh, waarmee de serie is begonnen. Daarnaast worden alle belangrijke personages geïntroduceerd, waardoor je ze al een beetje leert kennen.
Het is een verhaal dat ergens ook helemaal niets met Pip en haar vrienden te maken heeft, omdat zij allemaal andere personages spelen, zich zogenaamd bevinden op het eiland Joy en dat er fictieve moord heeft plaatsgevonden. Hierdoor heeft Jackson een heel ander verhaal kunnen vertellen, waarbij Pip en haar vrienden allemaal aan bod komen maar zij uiteindelijk zelf niet echt iets super spannends meemaken. Daarbij kan je zelf ook meespelen en proberen te ontdekken wie de dader is.
Kortom, dit korte verhaal is zeker een aanrader om te lezen als je hebt genoten van de Moordgids-trilogie. Het is lekker spannend en heeft dezelfde sfeer als de drie boeken die Jackson eerder heeft geschreven. Ben je nog niet bekend met de trilogie? Dan is Doodleuk ook heel fijn om als eerste te lezen, zodat je kan ontdekken hoe leuk de boeken van Jackson zijn. Laat je meenemen naar Little Kilton en ontdek alle mysteries in het leven van Pippa Fitz-Amobi.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
