Ervaringsverhalen over doorleven met kanker
[Recensie] “Leven met weten is beter dan leven met niet weten,” schrijft Danielle Hermans. In 2014 kreeg ze voor het eerst te maken met kanker. Ze hoort nu tot de steeds groter groep van overlevers na een vaak langdurig traject van behandelingen. Volgens Danielle krijgen dankzij de vooruitgang in de kankerzorg steeds meer mensen op fysiek vlak een redelijke kwaliteit van leven. “Maar als het gaat om de mentale kwaliteit is het een ander verhaal. Want hoe pak je de draad weer op bij alle onzekerheid over je toekomstperspectief. Durf je nog wel te leven?” Danielle bleek niet alleen te staan. Haar ervaringen en die van vijftien lotgenoten zijn nu gebundeld in het boek Doorlevers, ervaringsverhalen over doorleven met kanker.
Danielle kwam in contact met het Helen Dowling Instituut (HDI) in Bilthoven dat een groepstherapie voor den nieuwe doelgroep overlevers had opgezet onder de titel ‘Tijd van leven’. Psycholoog en hoofdwetenschappelijk onderzoek Marije van der Lee ontwikkelde daar een therapie waarbij deelnemers leren hoe je een waardevol leven kunt leiden, ondanks (blijvende) lichamelijke en mentale krachten. ‘Deelnemers leren van elkaar en voelen dat ze niet alleen zijn in hun worstelingen’, zo schrijft Van der Lee.
Vijf van de vijftien geïnterviewden hebben te maken gekregen met een hematologische aandoening, waaronder verschillende vormen van leukemie en beenmergkanker (multiple myeloom wordt nog ten onrechte aangeduid als ziekte van Kahler). Dat zij waarschijnlijk allemaal dezelfde therapie hebben gevolgd wordt duidelijk in de sfeer die alle verhalen uitstralen. Het leren omgaan met angsten, je zelfbeeld, het stellen van grenzen, eenzaamheid, maar ook het afscheid nemen van wie je was, jezelf opnieuw proberen uitvinden en nieuw perspectief te zoeken. Of zoals Lisette (41) vertelt “Overleven was relatief eenvoudig. Doorleven werpt veel meer vragen op. Wat is dat dan voor mij? Hoe kan ik het invullen?” Wat veel verhalen ook gemeen hebben is de positiviteit die uiteindelijk in het eigen leven de boventoon gaat voeren. Of zoals Martijn (43) aanbeveelt: meer grappen over kanker maken. “Die ziekte neemt ons toch ook niet serieus?” Maar ja, daar moet je dan wel aan toe zijn.
Eerder verschenen in Hematon Magazine
