‘De angst maakt haar huid dun, legt bloot hoe klein ze is.’
‘Ze hoopt maar dat ze wordt neergeschoten nadat ze de deuren heeft afgesloten, niet ervoor.’
‘Ze mist vier leerlingen.’
[Recensie] Drie uur begint ergens te midden van een school shooting. Meneer Marr, directeur van de vooruitstrevende Engelse Cliff Heights School, wordt geraakt door twee kogels. Twee leerlingen, Hannah en David, trekken hem de bibliotheek in. Er is geen ontsnapping mogelijk uit de bibliotheek. Te kleine en te hoge ramen mét luiken ervoor. De klinkende stappen van de schutter voor de deur. De leerlingen die de boeken als verdediging en obstakels achter de deur stapelen. Verderop de gang hebben Jacintha, juf Engels en haar leerlingen zich in het lokaal verschanst achter de tafels.
Juffrouw Daphne is bezig met een generale repetitie van MacBeth in het theater als de schoten vallen. Het centrale schoolgebouw is aan het theater verbonden door een glazen passage. Het theater is door veiligheidsdeuren en de bunkerachtige bouw de veiligste plek op school. Maar hoe komen de leerlingen en leraren uit het hoofdgebouw heelhuids daar terwijl de schutter of schutters met wapens overal tegelijkertijd lijkt/lijken te zijn? In het bos staat het boetseerlokaal waar juf Camille spontaan met haar zevenjarige pupillen eikeltjes is gaan kleien. Kijkend uit het grote raam ziet de juf een wapen op haar gericht. Niemand kan ongezien door de schutter dicht bij het lokaal komen. Kunnen zij wel gered worden zonder een bloedbad mee te maken?
De veertienjarige Rafi, gevlucht uit Syrië, herkent het gevaar van een afgegane bom en rent naar de basisschool die iets verderop staat. Ondanks de bezwaren van meneer Lorrimer die verantwoordelijk is voor de schoolkinderen, wordt het noodplan in werking gezet. Rafi is opgelucht dat zijn achtjarig broertje Basi en de overige kinderen via de klifzijde gered zullen worden. Dan rent hij terug naar het centrale schoolgebouw, waar zijn vriendin Hannah vast zit. Echter, Basi rent zijn grote broer achterna, gefolterd door de herinneringen van de reis van Syrië via Egypte naar Engeland. In de sneeuw raakt hij Rafi kwijt.
Net als in een echte shooting, zo stel ik me voor, kom je via de media achter wat bekend is en wat er gebeurt. De mobiele telefoon speelt ook een belangrijke rol in hoe de leerlingen elkaar en de politie op de hoogte houden. Volgens het manifest van de schutter(s) zal er een ware bloedbad aangericht worden drie uur na het eerste schot. Gaandeweg wordt duidelijk wat er aan de hand is en wat het extreme doel is van deze aanslag. Het verhaal wordt vanuit meerdere perspectieven verteld, waardoor je de angst van iedereen voelt. Ik voelde als lezer ook angst en onzekerheid. Ook wordt er met de chronologie gespeeld. We maken de herinneringen van meneer Marr aan het vluchtelingenkamp mee, waar hij als vrijwilliger in contact komt met de Syrische broers. Voor Rafi en Basi lijkt het weer alsof ze op de vlucht zijn voor Assad.
Ik vond het verhaal erg indrukwekkend. De redenen voor de aanslag schokten mij en ik had moeite met het voorstellen hoever mensen kunnen gaan om hun eigen geluk zeker te stellen. Ik zou het verhaal eerder classificeren als een psychologische thriller. Er is in feite sprake van weinig actie. Het verhaal gaat om intermenselijke relaties. In hoeverre zet je je eigen leven op het spel om die van je geliefden te redden? Het verhaal gaat om opoffering en het compleet omgekeerde ervan, slachtoffers maken. Door de moeilijke en lange zinnen van Lupton vermoed ik dat veel mensen halverwege zullen afhaken. Zeker als ze een en al spanning en actie verwachten. Af en toe had ik ook moeite met de ingewikkelde schrijfstijl van Lupton, maar de aanhouder wint. Na het uitlezen van het verhaal kon ik niet meteen door met mijn alledaagse dag. Ik had een moment nodig om het verhaal en de gruwelijke actualiteit ervan te verwerken. Ik geef Drie uur 4 van de 5 sterren voor de emoties die het boek bij me opriep.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
