De jonge jaren van een Amerikaanse president
“Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waar hoor ik thuis? … Ik heb altijd geloofd dat je de toekomst het beste tegemoet kunt treden door oprecht te proberen het verleden te begrijpen”(p. 9).
[Recensie] Min of meer vanuit die fascinatie voor deze charismatische president begon ik nieuwsgierig aan dit boek. Barack Obama vertelt nogal uitvoerig over zijn familie waarin verhalen een belangrijke rol spelen. Dit behoort tot de cultuur van de Obama’s, verhalen, “… kort en met en moralistisch randje”.
De titel suggereert dat zijn vader centraal staat in dit boek maar andere familieleden komen ook nogal uitgebreid aan bod. De vader van Barack is afkomstig uit Kenia en behoort tot de stam Luo. Hij studeerde aan de universiteit in Hawaï en was de eerste Afrikaanse student daar.
In die tijd lagen de verhoudingen tussen rassen nog zeer gevoelig. Barack Obama zegt: “In werkelijkheid was het zo dat mijn grootouders, net als de meeste witte Amerikanen in die tijd, niet echt over zwarte mensen nadachten”(p. 21) en vertelt over de confrontatie tussen blank en zwart. Hij ervaart in New York “… een duidelijk zichtbare kloof tussen rassen en sociale klassen, en de wreedheid van de strijd tussen de verschillende stammen” (p. 95).
Barack Obama vertelt niet alleen over zijn vader maar ook breedvoerig over andere familieleden en gebeurtenissen. Eerlijk gezegd kon mij dat lang niet altijd boeien. De verhalen zijn qua inhoud vaak te klein en nogal langdradig verteld. Er gebeurt in feite te weinig. De relatie van Barack tot zijn vader is nogal dubbel omdat zijn vader door zijn werk veel afwezig is. In feite mist Barack zijn vader en stelt zijn vader hem daarom teleur.
Interessanter is wat hij beschouwend over de tijd vertelt zoals: “We leefden in een gewelddadige wereld, zo leerde ik, onvoorspelbaar en vaak wreed”(p. 35). Hij wordt zich maatschappelijk bewust van verhoudingen en geeft ook politieke informatie. Hij houdt zijn eerste toespraak aan de universiteit en zijn woorden slaan aan. Later, als hij buurtwerker wordt, formuleert hij zijn ideaal: ‘Misschien, als ik hard genoeg werkte, kon ik pleiten voor de belofte van een grotere, meer inclusieve Amerikaanse gemeenschap, Zwart, wit en bruin, een waarin het geaccepteerd werd dat mijn eigen leven uniek was” (p. 106). Het lijkt alsof hij hierin al vooruitblikt naar het presidentschap.
Zoals hij de verhalen van zijn familie koestert en deze ook alle ruimte geeft in dit boek, zo staat hij als buurtwerker ook open voor de ‘heilige verhalen’ van mensen. Mooi is het verhaal over de Trinity kerk die een grote maatschappelijke betekenis, meer dan het buurtwerk van Barack Obama, zo erkent hij. Ontroerend is als hij vertelt geraakt te worden door en preek over hoop in deze kerk.
Best een aardig boek dat een mooi inkijkje geeft in de jonge jaren van Barack Obama al hadden de familieverhalen voor mij wel een stuk bondiger gemogen ten gunste van meer ruimte voor de maatschappelijke en politieke context van die tijd.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
