"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Dubbelzien

Vrijdag, 11 mei, 2018

Geschreven door: Wim van Teutem
Artikel door: Karin de Leeuw

Over zien, kijken en visie

[Recensie] Een vrouw staat mijmerend voor het raam van een huis waar ze al heel lang woont. Over een paar weken gaat ze hier weg. Ze kijkt en ineens lijkt het of de schoorsteen aan de overkant uitrekt tegen de lucht. Een man zit in een café en ziet vanuit zijn ene ooghoek de serveerster en vanuit de andere de langsrijdende tram. Het gevoel dat je niet ziet wat je ziet en dat de werkelijkheid meerder gezichten heeft, is het ‘Leitmotif’ in Dubbelzien een verhalenbundel van Wim van Teutem.

De verhalen in deze bundel zijn herkenbaar. Nederlandse mensen uit de middenklassen, meest boven de vijfenvijftig. Het zal een spiegel zijn de omgeving van de auteur. Het openingsverhaal bijvoorbeeld gaat over een ontmoeting in een museum. Een weduwe ontmoet een gepensioneerde wiskunde leraar met wie ze heerlijk kan praten over Malevich. Toch een verschil met de bakdirecteur waar ze het grootste deel van haar leven meedeelde. Maar dan blijkt de onervaren vrijgezel van een binnenstads etage toch een station te ver verwijderd van de Gooise dame. Veel mensen zullen zich dergelijke ongemakkelijke situaties herinneren of kunnen voorstellen.

Een andere man wordt op een dag uit de trein gezet omdat hij geen geldig abonnement noch een betaalpas bij zich heeft en zich dus niet ter plaatse van een vervoersbewijs kan voorzien. Aan gekomen op een klein station, met stress omdat hij eigen naar een belangrijke bespreking moet, gaat hi,j vreemd genoeg, in de velden wandelen en komt in een andere wereld terecht. Hij wordt aangezien voor een genodigde bij een talkshow in een luxe ambiance, maar wordt na afloop langs een zijdeurtje onder het podium weer terug gevoerd naar zijn eigen realiteit. Dit is geen herkenbare situatie maar eerder een groteske situatie, een puberale dagdroom.

Alle verhalen zijn verteld vanuit het gezichtspunt van een protagonist. Over die hoofdpersoon krijgen we aan het begin van het verhaal meteen alle benodigde informatie. Van de dame die een man in het museum op sleeptouw neemt horen we onmiddellijk dat ze een bemiddelde weduwe is bijvoorbeeld. Over het innerlijk van de wiskunde leraar komen we niets te weten. De verhalen blijven daardoor hangen op het niveau van een goed verhaal aan de borreltafel. Het verrast niet. De personages blijven stereotypen. Dat er relatief veel geschreven wordt in de onvoltooid verleden tijd draagt bij aan een wat lijzige sfeer.

Dans Magazine

Dit boek is uitgegeven bij Brave new Books, een firma waar je zelf boeken kunt uitbrengen. Ik sluit me absoluut niet aan bij recensenten die neerbuigend of zelfs zuchtend en steunend boeken van type ‘uitgever’ bespreken. Je hoopt altijd dat je een pareltje ontdekt en je denkt er aan hoeveel genoegen de auteur gesmaakt moet hebben toen hij dit goed verzorgde boek met een prachtige kaft in handen kreeg. Dat is van harte gegund.

Deze verhalenbundel had ik echter nog wat cursussen aan de schrijversvakschool en een goede redacteur gegund, vooral omdat Wim van Teutem het schrijven kennelijk in het bloed zit. Hij heeft ook al een novelle, Ruileven, uitgebracht.

–-

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles

Dubbelzien