“Vloeiend geschreven, geen moeilijke dialogen, heerlijk Vlaams”
[Duorecensie]Karin: De cover roept om aandacht door de rode letters. Ik zou hem zo uit de rekken nemen, enkel en alleen daarvoor. De verdere kleuren zijn grijstinten, water en een dode man op de voorgrond. De titel is in wit met de mededeling dat het een Liese Meerhout thriller is, wat mij doet vermoeden dat het om een serie gaat. Verder lees ik nog een quote “Dood water, de onschuld vermoord”, hopelijk brengt die mij duidelijkheid als ik het boek lees. De cover geef ik een 8
Patrice: Ik vind de cover mooi, het rood springt meteen in het oog. De foto is, naar ik aanneem, een scene aan de Schelde, die is tenslotte plaats delict in het verhaal. Jammerlijk genoeg kom ik tot de ontdekking dat ik midden in een reeks stap, er staat op de cover dat het een ‘Liese Meerhout thriller’ is. Een 7.
Samenvatting van het verhaal
Patrice: Door de vondst van een wel heel bijzonder voorwerp op de kade van de Schelde komt het team van commissaris Liese, politie Antwerpen, op het spoor van een verdwenen pastoor. Bij nadere zoektocht stuiten ze op een heel andere, onverwachte vondst. De Schelde speelt hierin een grote, raadselachtige rol die prachtig wordt toegelicht.
Karin: Het verhaal begint met het vinden van een pijp langs de Schelde die een rode draad in het boek inneemt. Er lopen twee misdaden door elkaar die erg professioneel in elkaar geweven zijn. Enerzijds is er een vermiste pastoor, anderzijds het dode lichaam van een ex-prostituee die uit de Schelde gevist wordt.
Patrice: De beschuldigingen aan het adres van Pastoor Stuyt zijn niet mals. Hij zou zich schuldig hebben gemaakt aan het misbruik van koorknaapjes in de kerk. De kerkelijke omgeving van Stuyt is overtuigd dat het heel anders is en dat bemoeilijkt het onderzoek enorm. Liese blijft haar gevoel volgen en dat wordt haar niet altijd in dank afgenomen.
Karin: Het is prachtig hoe de auteur de verschillende personages in het verhaal naar het einde toe aan elkaar weet te koppelen. In eerste instantie dacht ik dat dit het zoveelste verhaal over priesters en pedofilie zou worden, maar niets is minder waar. Het verhaal krijgt een heel andere wending die ik niet zag aankomen. Mondjesmaat krijg je als lezer meer informatie en zo werkt Coppers langzaam naar de plot toe.
Patrice: De (werk)relatie tussen Meerhout en Masson is er eentje waarin twee personen elkaar aanvoelen maar elkaar ook durven te verbeteren en aan te spreken op wat er mankeert. Dat kenmerkte zich vooral ook door de komische/cynische opmerkingen tussen de beide karakters. Masson heb ik nog niet volledig duidelijk voor ogen kunnen krijgen en hij intrigeert me net wat meer dan Liese dat doet.
Karin: Liese vind ik een aangename vrouw, ambitieus en gaat volledig op in haar werk. Eigenlijk een typisch hoofdpersonage dat je dikwijls tegenkomt in thrillers. In haar relatie met haar andere collega’s wordt vooral Masson goed in de verf gezet. Ik heb het gevoel dat die twee een liefde/haat verhouding hebben.
Patrice: Ik mag Liese wel, ze is eigenzinnig, op z’n tijd behoorlijk tegendraads maar bovenal menselijk. Ze voert haar werk met compassie en toewijding uit. Volhardend en met een gezond stel hersens. De personages zijn voldoende uitgewerkt, vooral voor Liese is dat het geval. Masson is een intrigerend persoon, hij had van mij meer aandacht mogen hebben gewoon omdat hij m’n sympathie te pakken had. Voor de rest van het team was het uitdiepen (nog) niet zo van toepassing. Het ging ook voornamelijk om deze twee en het onderzoek.
Karin: De andere collega’s zijn minder uitgewerkt, wat ik eigenlijk wel spijtig vind. De overige personages in het boek worden naargelang hun bijdrage in het verhaal op een duidelijke manier naar voor gebracht. Je weet als lezer duidelijk wie wie is! Toch had ik wat moeite met de liefdesrelatie met Fabian, maar dit kan ook zijn omdat ik de vorige boeken met Liese niet gelezen heb en er daardoor geen kijk op heb. Ik heb geen idee wat ik ervan moet denken en in hoeverre ze echt een relatie hebben?
Beoordeling
Patrice: Het verhaal speelt zich alleen in het Antwerpse af (heerlijk!!). Er is veel typisch Vlaams taalgebruik (wederom geweldig!!) en de rangverdelingen in het politiekorps zijn zo anders als in NL. In België heb ik de indruk intussen dat het rechtstelsel ook veel strenger is. Ik vind dat top want zo krijg je een heel andere blik op de werkwijzen in België. Het doet in ieder geval allemaal heel realistisch aan.
Karin: Van de auteur heb ik nog niets gelezen, maar na het lezen van de achterflap lagen mijn verwachtingen hoog. Die zijn echter maar voor een deel ingevuld. Ik had me meer voorgesteld bij ‘corrupte pooiers, genadeloze smokkelaars, doodsbedreigingen, rauwe seks, ……….’ Al bij al was het nog redelijk braaf.
Patrice: Over de schrijfstijl van Toni Coppers kan ik heel kort zijn. In één samenvattend woord; Vlaams!! Geweldig om te lezen. De humor, de verhaallijnen, de opbouw, alles. Een heerlijk boek met een vlotte pen geschreven. Hij is nóg meer Vlaams dan andere Belgische thrillerauteurs die ik ken. Al denk ik dat veel NL-lezers zich –onterecht- laten tegenhouden Vlaamse boeken te gaan lezen. Juist vanwege het Vlaams. NIET DOEN!!! Je weet niet wat je mist!!
Karin: Aangezien het mijn eerste boek van Toni Coppers is, is het dus ook mijn eerste Liese Meerhout thriller. Tijdens het lezen had ik niet het gevoel dat ik een zoveelste deel van een serie las. De boeken zijn dus perfect als ‘standalone’ te lezen. Dit boek heeft me kunnen bekoren met zijn boeiend verhaal dat zich afspeelt in Antwerpen, daardoor wordt het een typisch Belgische thriller die me vooral deed denken aan Aspe.
Patrice: Op zich is het wiel niet opnieuw uitgevonden natuurlijk met deze verhaallijn. Er zijn meerdere verhalen met een opzet zoals deze, het is de combinatie van invulling en omstandigheden die het verhaal bijzonder maken, dat is goed gelukt.
Het feit dat dit boek was genomineerd voor HP speelde voor mij niet mee om het te gaan lezen. Wel dat het een auteur was die ik nog niet kende. Ik word graag verrast. En dat is absoluut gelukt. Dus de kans dat ik hem was tegengekomen in mijn strooptocht naar nieuwe Vlaamse auteurs (voor mij dan nieuw) is zeer aannemelijk. Sterk punt in het boek vond ik zonder twijfel de invulling van de sterke karakters en de gedetailleerde sfeerschetsen. Die zijn van grote kwaliteit. En getuigen van een zeer getalenteerde schrijver. De interacties tussen de teamleden en alle anderen zijn puur genieten. Zo mooi en menselijk. Soms hilarisch ook.
Karin: Persoonlijk vond ik er erg veel personen in voorkomen, waardoor je als lezer goed moet opletten en soms eens moet terug bladeren om te zien wie het weer was! De cover is zeer passend voor het verhaal, water (ik neem aan de Schelde) en het lichaam van een dode man, precies waar het verhaal om draait.
Patrice: De term ‘Dood water’ slaat op de Schelde en zijn gevaarlijke stroming. Dit komt alleen ter sprake omdat het de plaats delict betreft. De uitleg hierover vond ik wel heel interessant, zo kom je nog eens wat te weten. Het verhaal is naar mijn mening aan alle kanten kloppend. Ik mis alleen nog wat extra uitwerking bij bepaalde personen maar wellicht komen die in een volgend deel aan de orde.
Karin: Ik heb genoten van het boek, maar als ik denk aan Aspe of Deflo vind ik dit geen uniek boek. Zoals ik eerder aanhaalde leest het vlot weg, ondanks de vele personages.
Patrice: Ik had gewild de eerdere delen met Meerhout te hebben gelezen omdat ik dan meer inzicht zou hebben in de verhaallijn qua personages en hun verleden. Toch was dit zeer goed als standalone te lezen. Het boek heeft me aangenaam verrast. Dat doen de Vlamingen sowieso vaker!
Karin: Ik ben wel nieuwsgierig naar de vorige boeken van de auteur en hoop die (ooit) nog te lezen. Vooral de humor die in het verhaal voorkomt vind ik schitterend en er kwam dikwijls een glimlach op mijn gezicht. Verder vond ik het verhaal erg realistisch geschreven.
Patrice: De plot heeft me lang beziggehouden, en veel aantekeningen gekost om tot een gok te komen. Al vind ik wel dat uitleg tussen de heren Stuyt nog wat meer uitgewerkt had kunnen worden. Het blijft wat gissen op het einde hoe het nu sluitend zit. Het verhaal is op geen enkel moment voorspelbaar voor mij geweest. Het leest lekker, is niet moeilijk te volgen en blijft boeien.
Karin: Ik heb ontzettend genoten van Coppers zijn manier van schrijven. Vlotte pen, duidelijke taal, ‘droge’ humor van de bovenste plank. Dit boek is voor een breed publiek bereikbaar, zelfs voor een beginnende thrillerlezer.
Patrice: Ik ben niet echt dol op het kerkelijk instituut. Dat het om seksueel misbruik ging in de kerk was voor mij een van dé reden om voor dit boek te gaan. Ik vind het gedurfd hierover te schrijven, zou meer gedaan moeten worden. Het is een misselijkmakend fenomeen waar met een schietgebedje iedereen van z’n zonden wordt vrijgesproken, bah! Dit aspect had voor mij nog meer uitgewerkt mogen worden, want dat aandeel was toch wat aan de zuinige kant. En het is bij speculeren gebleven, harde bewijzen waren er niet. Dat van die Afrikaanse corruptie werd wel groter gemaakt in de flaptekst dan het aandeel in het werkelijke verhaal was. Het feit was er wel maar de hoeveelheid verhaal was nihil.
Karin: De personages kwamen over als van vlees en bloed en daardoor zie je het als een film voor je.
Patrice: Het persoonlijke gevecht van Liese en Masson in combinatie met hun werk is pittig. Dat zou nog wel mogelijkheden tot wat meer uitdieping hebben. De uitvallen, de werkdruk, de frustratie. Ik vond het goed neergezet.
Eindoordeel
Patrice: Ik heb genoten, vanaf de eerste pagina. Juist ook getriggerd door de flaptekst en het feit dat ik gek ben op Vlaamse boeken. Zoals ik eerder aangaf had ik graag de rol van Masson groter gezien, de relatie met Fabian biedt mogelijkheden, het verhaal van Santi en de werkelijke toedracht omtrent het misbruik had meer uitgediept kunnen worden. Maar ja, dan was het boek een keer zo dik geworden (had gemogen, leest lekker weg!)
Karin: Toni, je hebt er een fan bij en ik hoop echt je volgende en hopelijk je vorige boeken nog te mogen lezen. See you soon!
Patrice: Het is niet tenenkrommend spannend en kent ook niet echt een moment dat de spanning hoog oploopt, het sluimert de hele tijd een beetje waardoor je blijft lezen. Ik heb nog wel wat dingen die een onvervuld gevoel hebben achtergelaten. In een volgend deel??
Karin: Voor mij had het nog iets ruiger gemogen, meer spanning, zodat ik op het puntje van mijn stoel zou gaan zitten, dat heb ik gemist. Ik geef het boek daarom 3 sterren.
Patrice: Vloeiend geschreven, geen moeilijke dialogen, heerlijk Vlaams zo nu en dan. Wat een heerlijk boek!! Vlot, boeiend, sluimerende spanning, intrigerende personages, humor en een gewaagd thema (seksueel misbruik in de kerk).
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
