In shock. Kippenvel. Maagzuur. Zweetdruppels die in mijn ogen liepen
“Ik herinner me het moment nog goed. We keken uit over zee, toen Anna me een vraag stelde.
‘Als ik iets vreselijks deed, zou je dan nog steeds van me houden?’
Wat zou jij gezegd hebben? Anna was de vrouw van mijn leven. Over drie weken gingen we trouwen. Natuurlijk hield ik van haar, wat ze ook op haar geweten zou hebben. Tenminste, dat dacht ik. Maar ze begon zenuwachtig in haar tas te rommelen en liet me een foto zien. ‘Dit komt door mij.’
Ik staarde naar haar geheim, verbijsterd, en wist dat onze levens voorgoed veranderd waren. Geschokt stond ik op en vertrok, zonder nog een woord te zeggen.
Toen ik terugkwam was Anna verdwenen. Sindsdien ben ik naar haar op zoek.”
[Duorecensie] Karin: Anna Becker en Raphael Barthélémy trouwen over een paar weken. Het was liefde op het eerste gezicht. Als ze een weekendje weg zijn heeft Raphael het gevoel dat hij Anna niet echt kent. Alles ging ook zo snel! Omdat hij niet dezelfde fouten wil maken als in zijn vorige relatie heeft hij geen geheimen voor haar en wil hij absoluut weten of ook zij geen geheimen heeft voor hem.
“Onze geheimen bepalen wie we zijn.
Ze bepalen ten dele onze identiteit, ons verleden, onze mysteries”
Patrice: Hoe goed ken je elkaar na zes maanden intensief met elkaar te hebben opgetrokken en vanaf dag één tot nu over je oren verliefd te zijn? Het gaat ontzettend snel tussen Anna en Raphael maar beiden zijn overtuigd van hun liefde en dus zetten ze binnenkort de volgende stap; er gaat gehuwd worden. Nog voor alle hectiek losbreekt gaan de twee tortelduifjes er samen even tussenuit. Lekker even niks, tijd voor elkaar en nog wat details doorspreken.
Karin: Het romantische weekendje weg eindigt voor Raphael in een vlucht als Anna haar geheim onthult. Een vlucht die hij zichzelf bij nader inzien niet kan vergeven. Als hij tot bezinning komt en rechtsomkeert maakt is Anna weg.
“In shock. Kippenvel. Maagzuur. Zweetdruppels die in mijn ogen liepen.
Ik sloeg het portier van de cabrio dicht en reed als een automaat de nacht in.”
Patrice: Wanneer er op een relaxed moment een oprechte vraag door Raphael wordt gesteld reageert Anna nogal terughoudend. ‘Moet je als partners echt alles van elkaar weten?’ Op dat moment zegt Raphael volmondig van wel, hij weet wat geheimen voor consequenties voor een relatie kunnen hebben, maar al snel heeft hij daar vreselijk veel spijt van. Van de romantische avond is niets meer over wanneer Anna haar geheim met hem deelt. Raphael raakt in shock, moet even weg van alles. Maar wanneer hij terugkomt om met Anna te praten is zij weg.
Karin:Vanaf dan gaat Raphael op zoek, op zoek naar zijn Anna. Samen met zijn buurman Marc Caradec, die bij zijn afwezigheid wel eens op zijn zoontje Theo past en politieman is geweest, voeren ze elk hun onderzoek. Marc als politieagent die er helemaal voor gaat, Raphael meer als de romanschrijver. Hun opsporingswerk en research voert hen ettelijke jaren terug in de tijd. Heeft hij zonder dat hij het wist iets ‘wakker gemaakt’ dat de buitenwereld niet mag zien? Wie is Anna eigenlijk? Wie is ‘Het meisje van Brooklyn’?
‘Anna, wat heb je gedaan?’
Beoordeling
Patrice: Meteen wanneer Anna haar geheim met Raphael deelt voel je dat er meer moet zijn, dit is niet zomaar ‘een geheim’. Hier zit veel meer achter, het is té afschuwelijk om een leven te kunnen leiden zoals Anna tot op dat moment doet. Musso creëert vanaf dat moment een onderliggende spanning die niet meer vertrekt. Wanneer Anna verdwenen is beseft Raphael dat hij te snel gehandeld heeft, misschien is het niet eens wat hij denkt, is er een reden voor dit alles. Hij houdt toch van haar? Waarom dan zo snel dat oordeel? Raphael gaat terug naar huis en vertelt zijn vriend, voormalig politieagent Marc, wat er speelt. Speurneus die hij is duikt Marc er meteen bovenop. Hij wil zijn vriend niet ongelukkig zien en tegelijkertijd zijn nieuwsgierigheid ook stillen. Samen gaan ze op pad en dat brengt ze al snel op een kruispunt. Raphael vertrekt naar New York omdat hij aanwijzingen heeft dat hij daar antwoorden kan vinden en Marc blijft in Frankrijk waar hij een spoor heeft gevonden. Een complexe zoektocht volgt waarbij beide mannen hun ontdekkingen doen en zo een steeds vollediger beeld krijgen van de vrouw met wie Raphael zijn leven wilde delen. Is dat nu, met alles wat hij heeft ontdekt, nog steeds het geval?
Karin: Als je aan dit boek begint, voel je gelijk een onderhuidse spanning. Musso weet die op te bouwen van pagina één en die ook aan te houden. Je blijft nieuwsgierig, want je wilt weten wat alles met elkaar te maken heeft en elke keer als je het ontbrekende stukje van de puzzel denkt te weten, zet Musso je toch weer op het verkeerde been. Het verhaal vliegt in razend tempo aan je voorbij. Je verslindt de pagina’s!
Patrice: Het is duidelijk. Musso kent zowel Frankrijk als New York als zijn broekzak. In zijn vlotte schrijfstijl is hij dusdanig gedetailleerd en sfeergevoelig te werk gegaan dat je je met momenten op de locaties waant. Vooral in New York zie je het zo voor je. Deze manier van schrijven heeft zo ontzettend veel meerwaarde voor een verhaal. Je raakt niet alleen betrokken bij de hoofdpersonages maar ook bij de zoektocht, niet als toeschouwer maar met vlagen als deelnemer. Musso heeft een aparte combinatie in zijn manier van schrijven. Dit is boek nummer vier dat ik van hem lees en telkens is daar het gevoel dat je zowel een roman als een thriller leest. Zijn verhalen bevatten teveel elementen van beide genres om een duidelijke keuze te maken. Hij is een van de weinige auteurs die ik tot nu toe ken die dit doet. Heel bijzonder.
Karin: Het meisje uit Brooklyn bestaat uit meestal korte hoofdstukken en wordt verteld vanuit verschillende karakters. Het lettertype leest aangenaam en mede daardoor raas je door het boek. Elk hoofdstuk begint met een mooie quote van een hedendaags of historisch figuur uit de auteurswereld. Meestal is dit voor mij geen meerwaarde, maar hier past het en geeft het zeer treffend de inhoud weer van het bewuste hoofdstuk.
‘De wereld (…) is een eindeloze strijd tussen een herinnering en een andere, tegengestelde herinnering’
Haruki Murakami
Conclusie
Patrice: Het meisje uit Brooklyn is een mooi maar dus ook een spannend verhaal geworden. Wanneer Anna haar bekentenis doet gaat het verhaal in een hoge versnelling en je blijft gefascineerd lezen. De handige bijkomstigheid van Marc had van mij iets minder toevallig gemogen maar doet verder niets aan het verhaal af, hij bewijst zijn aandeel in het geheel wel. Maar zoontje Theo, die heeft totaal geen meerwaarde voor het verhaal. Behalve een komisch moment, en voor veel ouders wellicht een herkenbare scène in het vliegtuig naar New York, voegt het niets toe. Of het moet puur om karaktervorming van Raphael gaan….maar dan nog.
Karin: Als je Musso’s biografie leest weet je dat deze Fransman een tijd in New York heeft doorgebracht. Het is kenmerkend voor de auteur dat dit in zijn boeken meestal terugkomt. Ook Het meisje van Brooklyn speelt zich grotendeels in New York af. Bovendien zit het verhaal erg uitgekiend in elkaar. Tijdens het lezen heb je geen idee wat het een met het ander te maken heeft. Op het einde komen die draadjes samen, valt alles op zijn plaats en valt je mond bijna open van verbazing. Ik heb zelden meegemaakt dat een thriller mij raakt, maar op het einde was ik echt ontroerd. De plot is heel anders dan verwacht en ook daar weet Musso zich te onderscheiden.
Patrice: Musso is een begenadigd auteur, al zijn boeken zijn om te smullen en dit verhaal is daarop geen uitzondering. Vlot, duidelijk, korte hoofdstukken, geen onnodige uitweiding of poespas. Hij schrijft een verhaal en tergt je tot het laatste moment. Zo nu en dan denk je te weten hoe het verhaal zal gaan, maar ach, laat maar……je zit fout. Dat doet Musso in al zijn verhalen, hij is totaal niet voorspelbaar. En dat is lekker lezen. De personages, op Theo na dan, komen mooi tot ontwikkeling maar dan nog…..je ziet sommige dingen gewoon niet aankomen. De rollen van Anna’s familie in New York waren zowel erg bijzonder als emotioneel en daar had gevoelsmatig nog wel wat meer van gemogen.
Karin: Verder beheerst Musso de kunst om in romanstijl een onvoorspelbare thriller neer te pennen. Daarbij schrijft hij erg beeldend waardoor het verhaal als een film is die afgespeeld wordt. Zijn schrijfstijl is vlot, zonder moeilijke woorden en over het verhaal en de plot is nagedacht. Een leuk gegeven is dat Raphael, net als Musso auteur is en daardoor had ik soms het gevoel dat ik niet het verhaal van Raphael aan het lezen was, maar van Musso zelf. Heel raar!
Patrice: Wat jammer toch altijd weer dat je zo uitkijkt naar een boek en dat je het dan in no time weer uit hebt. In dit geval is dat dus ook zo. Musso is echt een auteur die echte leesgekken standaard op hun NTL (Nog Te Lezenlijst) zouden moeten hebben staan. Het is op alle vlakken genieten en verrast worden.
Karin: De auteur vreest geen enkel onderwerp en weet dat op een gepaste manier over te brengen naar de lezer. Overigens zijn de personages goed uitgediept in functie van hun rol in het verhaal. Als lezer krijg je een duidelijk beeld van elk van hen. Toch blijf ik met een kronkel zitten wat Theo, het zoontje van Raphael betreft. Was deze meer uitgediept dan zat ik nu niet met het gevoel dat dit personage weinig toevoegt aan het verhaal. Als je begint in dit boek dan moet het uit. Je bent dus gewaarschuwd.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
