Een rauw en eerlijk verhaal over een bewogen leven
[Recensie] David Chang opende in 2004 een restaurant in New York met de naam Momofuku. Het was een kleine zaak waar hij noedels en bijbehorende gerechten verkocht. Hij had er zelf niet zulke hoge verwachtingen van maar thans, in 2022, heeft hij een behoorlijk restaurant imperium over de hele wereld inclusief de nodige prijzen en Michelinsterren, eigen Netflix series en wordt hij genoemd als een van de meest invloedrijke personen ter wereld. En als kers op de taart is er nu een autobiografie met de titel Eat a peach.
Eat a peach is meer dan alleen maar een verhaal over zijn leven tot nu toe. David Chang vertelt zeer openhartig over zijn strijd om te komen op het punt waar hij nu is. Dat is niet allemaal vlotjes en vanzelf gegaan. Zijn jeugd was moeilijk en eenzaam. Zijn vader heeft een behoorlijk stempel op zijn leven gedrukt en niet altijd even positief. David leed en lijdt aan een bipolaire stoornis en heeft op het punt gestaan om zijn leven te beëindigen. Gelukkig heeft hij dat niet gedaan. Dit in tegenstelling tot zijn goede vriend Anthony Bourdain met wie hij een gedenkwaardige tijd doorbrengt waarover we uitgebreid lezen.
David spaart zichzelf, maar ook anderen, niet. Hij heeft van sommige mensen zelfs de namen veranderd om herkenning te voorkomen want hij heeft hier en daar weleens een fikse ruzie gehad. Ondanks alles wat hij bereikt heeft is hij de bescheidenheid zelf en hij vindt het eigenlijk maar gek dat er een boek moest komen over zijn leven. Die bescheidenheid komt niet voort uit koket gedrag maar is echt en puur. Hij heeft ook een goed gevoel voor humor en Eat a peach is dan ook een achtbaan waarin je het ene moment lacht en het volgende moment een zakdoek nodig hebt.
Voor mensen die chef-kok willen worden of een restaurant willen beginnen heeft hij een hele rij tips en adviezen. Het belangrijkste advies is “doe het niet”.
Zijn manier van schrijven is losjes en je krijgt al heel snel het gevoel dat hij tegenover je zit en achter elkaar aan het praten is. Als je hem van zijn Netflix-series kent dan zie je het ook bijna voor je.
Ook over zijn drugsgebruik zwijgt hij niet. Al is dat geen overheersend element in zijn leven.
Uiteraard staan zijn restaurants centraal en zeker ook al dat heerlijke eten dat op tafel komt. Zijn gezin is belangrijk voor hem en opvoeden doet hij vast en zeker een stuk beter dan zijn vader.
Ondanks het feit dat hij coauteurs had om dit boek te schrijven hoor je toch heel goed zijn eigen stem doorklinken. De manier waarop hij over zijn bipolaire stoornis en paniekaanvallen schrijft is openhartig en heel herkenbaar. Het mooie is dat je hem door de jaren heen ziet groeien en veranderen. Sommige dingen zullen altijd hetzelfde blijven maar als hij iets aan zichzelf kan verbeteren dan doet hij dat.
Het is een boek dat je moeilijk weg kunt leggen als je er eenmaal aan begint. Soms springt hij wat van de hak op de tak maar dat doet hij in zijn Netflix series ook.
In een autobiografie loop je altijd het risico dat de schrijver de zaken beter voorstelt dan ze in werkelijkheid zijn. Daar is bij David Chang geen sprake van. Het is een rauw en eerlijk verhaal dat je ademloos uitleest.
—
Eerder verschenen op Kookboekennieuws.nl
