Vermakelijke thriller van Thomas Olde Heuvelt
[Recensie] Omdat ik heb genoten van zijn boeken HEX en Orakel heb ik in mijn vakantie ook Echo gelezen van Thomas Olde Heuvelt. Wellicht kent u de verhalen, na het grote succes van HEX vond Olde Heuvelt het lastig dit te evenaren en had hij last van een writers block tijdens het schrijven van dit boek.
Is dat te merken? Ik vond van niet. Of wel, als je het boek gaat uitpluizen op constructie en perspectief, maar het stoorde mij niet. Ik kom er zo op terug.
Hoe ga je dit vertellen zonder teveel weg te geven, vraag ik mij altijd af bij thrillers. Ik ga een poging doen en het verhaal begint bij een vrouw alleen in een ingesneeuwd chalet in Zwitserland. Na het lezen van deze opening kijkt u nooit meer hetzelfde naar uw trapgat. Het is een fijne aftrap van het verhaal dat gaat over Nick Grevers die een berg gaat beklimmen met zijn klimmaat Augustin. Het gaat om de Zwitserse berg de Maudit. Die is nog maar weinig beklommen en daar is een goede reden voor. De mannen komen daar ook achter. Augustin overlijdt en Nick wordt in het ziekenhuis wakker uit een coma.
Olde Heuvelt neemt de tijd voor de beschrijving van de beklimming van de berg. Hij heeft zich goed in de materie verdiept als Nick al zijn vaardigheden nodig heeft als het mis gaat;
“Ik heb twee prusiklussen aan mijn gordel hangen en als ik ze tevoorschijn heb gehaald, begin ik ze om het touw te wikkelen. De prusikknoop is een geweldig mechanisme dat zich onder spanning aan het touw vastgrijpt, maar dat zich zonder spanning vrij laat bewegen.”
En maar hopen dat Augustin’s dode lichaam niet “over hem heen komt lazeren” als hij daarmee in de weer is. Zoals we vooraf al weten komt Nick ook niet ongeschonden uit de strijd en beseft hij dat de berg invloed op hem heeft en op iedereen waarmee hij in aanraking komt.
Intussen is zijn vriend Sam druk met de gevolgen van het ongeval en moet hij meemaken hoe zijn ooit zo knappe partner ineens een heel ander uiterlijk heeft. Ook Nick’s gedrag is anders en laat op zijn minst te wensen over, getuige het feit dat Nick Sam’s gezicht onderhanden heeft genomen waar Sam tot zijn eigen verbazing niet van wakker is geworden;
“‘Ik bedoel, een ontbijtje op bed was leuk geweest, maar dit? You’re so overdoing it, Nick.” Ik schreeuwde nu haast, speeksel spatte tegen zijn verband. “Ik heb even gegoogeld wat het symbolisch betekent als je partner je fucking gezicht inwikkelt met ijzerdraad en de experts zijn er nog niet over uit. Maar geen ervan raadt het aan als constructieve relatietherapie, Nick.”
Zo maar een voorbeeld van de vele vreemde dingen die in dit boek gebeuren. Nick en Sam gaan terug naar Zwitserland, naar de berg om een oplossing te zoeken voor het vreemde gedrag van Nick. Daar zijn de lokale bewoners niet echt van gediend en de zwarte vogels die eenieder in een kooi buiten heeft hangen nog minder. Ook die vogels spelen een grote rol in het boek en u zult altijd achterdochtig naar een gemiddelde kraai blijven kijken ben ik bang.
Ik ga niet teveel weggeven. Wel dat er, tijdens Nick’s herstel in het AMC, een groot aantal patiënten daar ineens ook de geest geven. Ook dat Sam’s zus Julia te hulp komt en zich alleen in het chalet bevindt en daarmee de opening van dit boek mag verzorgen. Ook dat Augustin blijkbaar nog een keer opbelt met het feit dat hij het niet warm heeft én dat de verpleegster die Nick als eerste heeft verzorgd nog eens terugkomt. Maar of dat weer met goede zorgen is? Gaat u het vooral lezen.
Want dan kom ik op de kwaliteit en dat writers block. Ik had er eerlijk gezegd wat andere recensies voor nodig om mij te wijzen op bepaalde tekortkomingen, zoals het vertelperspectief. Het verhaal wordt afwisselend door Nick en Sam verteld. We lezen uit hun notities en je kan je inderdaad afvragen waarom die notities gemaakt zouden zijn en voor wie. Ook bedient Olde Heuvelt zich van bepaalde clichés, maar die vind ik eerlijk gezegd wel prettig lezen. Ook de spoilers waar hij zich van bedient (en zelfs benoemt) laten mij doorlezen;
“Oké, ik kan nu vooruitjumpen en dan zou ik vertellen over een harde bonk. Spoiler alert, maar om negen uur die avond zou die bonk het einde inluiden van mijn leven zoals ik het kende.”
Die Engelse termen hoeven van mij ook niet per se, maar dat zal wel een generatieding zijn, ik stoor mij er ook niet aan. Sommigen haken af bij het bovennatuurlijke en dat, heb ik eerder bij zijn boeken aangegeven, heeft ook niet direct mijn interesse, maar bij de boeken van Olde Heuvelt vind ik het vooralsnog hoogst amusant. Het leuke is dat de bizarre dingen die wij te lezen krijgen de hoofdrolspelers net zo verbaast als het ons zou doen, alleen hebben zij er mee te maken en kunnen wij het gadeslaan vanuit onze leesstoel.
Kortom, Olde Heuvelt zal een writers block hebben gehad en er zal genoeg af te dingen zijn op het boek, mijn criterium is altijd of het mij heeft vermaakt en dat is een volmondig ja.
—
Eerder verschenen op Quis leget haec?
