"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Echte Amerikaanse jongens

Zaterdag, 14 september, 2019

Geschreven door: Brendan Kiely
Artikel door: Sanne Wortman

Er zouden meer boeken moeten zijn over racisme en politiegeweld.

[Recensie] Rashad en Quinn zijn twee jongens die op dezelfde school zitten, maar elkaar niet echt kennen. Ze hebben weinig met elkaar te maken. Totdat Rashad door een agent het ziekenhuis in geslagen wordt terwijl Quinn getuige is. Beide jongens hebben eigenlijk helemaal geen zin in gedoe en willen het liefst gewoon doorgaan met hun normale leven. Maar dat kan niet meer.

Echte Amerikaanse jongens kaart een probleem aan dat heel serieus speelt in Amerika. Als Nederlandse lezer vond ik het soms moeilijk om te begrijpen hoe extreem racisme, discriminatie en (de dreiging van) geweld zijn. Dat kan toch niet echt waar zijn? Maar cijfers liegen niet. Donkere mensen zijn in Amerika veel vaker slachtoffer van politiegeweld dan blanke mensen – vaak onterecht. Het is zo onrechtvaardig dat ik niet goed snap waarom het niet stopt, maar ook daar was Echte Amerikaanse jongens goed in: het liet de andere kant ook zien.

Dit psychologische aspect was echt de sterke kant van het boek. Ik kon zo goed meeleven met Rashad, die als slachtoffer te maken krijgt met pijn, trauma, niet geloofd worden, maar toch proberen verder te gaan, omdat dat nou eenmaal moet. Het was soms hartverscheurend. Maar ook Quinn bood een mooi perspectief, waarin ik me goed kon inleven. Als blanke jongen denkt hij dat dit niks met hem te maken heeft, maar wil hij wel het goede doen en hij komt in een enorm loyaliteitsconflict terecht. Dat vond ik erg heftig en ik kan me goed voorstellen dat dit mensen in het echt ook beïnvloedt.

Het leuke hierbij is dat de twee personages allebei door een andere schrijver geschreven zijn. Dat was wel een beetje te merken aan de schrijfstijl maar het was niet storend. Wel vond ik het soms lastig om de personages goed te begrijpen. In het begin word je heel rauw het verhaal in gegooid waardoor het kennismaken met de personages eigenlijk pas later komt. Dat was soms een beetje verwarrend.

Boekenkrant

Het boek wordt wel steeds beter naar mate je de personages beter leert kennen en de spanningen oplopen. Uiteindelijk kon ik het boek niet meer wegleggen en was het binnen een dag uit.

Het einde vond ik eigenlijk erg goed. Normaal gesproken hou ik niet echt van open eindes, en dat was hier wel een beetje het geval, maar het maakte me niet echt uit. Het belangrijkste van het boek is dat het probleem van racistisch politiegeweld aangekaart wordt, en dat het de psychologie van beide partijen laat zien. Of het geval van Rashad dan positief of negatief afloopt maakt weinig uit, want er zijn (in het echte leven!) te veel gevallen waarbij dat niet zo is. En daar gaat het om.


Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles