Voor altijd Nederlands-Indië in het hart
[Recensie] Deze familiegeschiedenis speelt zich af in Nederlands-Indië, Nederland en Canada, tussen 1940 en de eeuwwisseling. Het is het verhaal van de Indische Hanna en haar Nederlandse marinier Bas. Ze botsen in het begin letterlijk tegen elkaar op, en dat is het begin van hun hevige verliefdheid.
Ze krijgen twee dochters, maar door de oorlog scheiden hun wegen, al wanneer Hanna zwanger is van de tweede. Bas komt eerst in de gevangenis terecht en later wordt hij tewerkgesteld aan de Birma spoorlijn. Hij is een grote, stevige man met rossig haar en liefdevolle ogen, maar in het jappenkamp raakt hij uitgemergeld en verzwakt door de slechte behandeling die zij daar krijgen. Bas’ vriend Joost komt in hetzelfde kamp terecht en samen halen zij herinneringen op aan hun geliefden. Hen weer terug te zien wordt het enige doel waarvoor ze nog willen blijven leven, zo groot is hun liefde.
Wanneer de vrouwen opgeroepen worden voor een bezoekdag aan het kamp, wordt de trein waarin zij zaten opgeblazen. De vrouwen kunnen op tijd de trein verlaten, maar toch wordt hun dood aangekondigd bij de mannen. Zij krijgen daardoor een enorme inzinking.
Hanna ontmoet Peter, een vriendelijke man die ook verliefd op haar wordt. Zij kan Bas echter niet vergeten. Peter zorgt ervoor dat Hanna een stervensbericht krijgt van Bas, zodat hij haar voor zichzelf kan hebben. Dat lukt, maar Hanna blijft gevoelens voor Bas houden. Met Peter krijgt zij nog vier kinderen, en verhuist naar Nederland. Voor Peter is dit land te klein, en dat is niet goed voor zijn humeur. Daarom verhuizen ze naar Canada.
Bas overleeft de oorlog en komt bij zijn ouders terug in Groningen. Daar ziet hij zijn eigen stervensbericht. Dat choqueert hem enorm. Ook Bas krijgt daarna een andere relatie.
Doordat de tweede dochter van Hanna, Renie, op zoek gaat naar haar vader, weten ze Bas te vinden. Het lukt echter niet meer om voor de dood van Hanna de geliefden te herenigen. Bas krijgt echter wel zijn twee dochters te zien en dat doet hem veel goed. Hoe dat precies allemaal in zijn werk gaat, lees daarvoor het boek.
Eelt op mijn ziel is een mooi boek, goed geschreven en waar gebeurd, hoewel de namen gefingeerd zijn. Het geeft de dillema’s in de levens van Indische Nederlanders weer, onder het motto “Nederlands-Indië, je leeft voort, voor altijd”.
Wat mij opvalt, is dat er weinig gesproken wordt over het geloof van deze hoofdpersonen, maar wanneer zij in levensgevaar komen, opeens gaan bidden. Een typisch geval ‘Nood leert bidden’ dus, maar wel zo sympathiek.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
