Elkaar schampende levens
[Recensie] Het is een debuut waarvoor sommige schrijvers hun linker pink zouden geven. Het succes van de eersteling van Paulina Flores (Chili, 1988) is overdonderend. In eigen land kreeg ze twee belangrijke prijzen voor zowel het titelverhaal als deze verhalenbundel, en in Spanje stond de bundel hoog in de bestsellerlijsten Roem alom – dit debuut moet wel heel veel in huis hebben.
Om dat te testen starten we met het titelverhaal, vast niet toevallig het verhaal waarmee de schrijfster haar eerste prijs won. Het start in een opsmukloze setting, waar twee zusjes met hun vader door de stad lopen. Wij lopen mee in het hoofd van het oudste zusje Simona en komen te weten dat papa werkeloos is. Geworden is, al een heleboel sollicitatiegesprekken geleden. En papa wordt er niet leuker op, zelfs de kieteloorlogen die ze ’s ochtends met hem in bed hield zijn voorbij, en hij heeft ook nog ruzie met hun moeder. Dat denkt ze omdat ze de woorden die ze mama tegen hem hoorde zeggen, heeft opgezocht. Mislukkeling, lafaard, egoïst; maar die woorden passen helemaal niet bij haar vader.
Een bedrieglijk eenvoudig verhaal lijkt het, in kinderlijk proza geschreven, maar Flores heeft de lezer er na een halve bladzij al klemvast mee. De schuldeloze hoop van Simona dat ze haar vader deze keer wél aan werk kan helpen en haar onwrikbare vertrouwen daarin, zijn hartverscheurend. Ze is blij want ze heeft de perfecte vacature voor hem uit de krant geknipt. Deze baan gaat hij krijgen. Hij wordt weer helemaal de oude. Haar vrolijke, sterke vader die de hele wereld aankan, komt weer terug.
Gaat dat goed met zulke hoge verwachtingen? Dat is de vraag in dit fluweelzachte schoolvoorbeeld van vertelkunst. En meteen ook de vraag over de kwaliteit van het boek als we met het volgende verhaal aanvangen.
Dat gaat over menselijke interactie, letterlijk. Flores voert een dromerig meisje op dat een ontmoeting heeft met een onbekende man. In zijn huis voltrekt zich een voorspelbare reeks handelingen, naar beider tevredenheid. Het meisje verlaat daarna het huis maar neemt iets belangrijks mee. Daarmee werpt ze een ander licht op de gebeurtenis, lijkt zelfs een waarschuwing te willen afgeven.
Zo schakelt Flores van kinderlijk naar dromerig en in een volgend verhaal weer terug. Een paar verhalen zijn sprankelend, leuk, verrassend. Maar andere zijn met te weinig variatie geschreven om langer dan tien pagina’s te boeien, of hebben eigenlijk geen werkelijk fixerend onderwerp. Hadden ze allemaal de kwaliteit van het eerste, dan kreeg het boek zes sterren van de maximale vijf. Maar spijtig genoeg kan dat niet gezegd worden.
De verhalen volgen meestal een patroon. De hoofdpersonen zijn vaak meisjes die nog weinig snappen van het leven en zich via een wijzer, gehaaider persoon op de hoogte willen stellen van wat er straks komt, later, in een andere tijd, over een paar jaar of zo. Hun voorbeelden zijn meisjes en soms jongens die iets ouder zijn, zelfverzekerder. Het gaat over verschillende levens die elkaar met een fluwelen handschoen raken, heel even maar. Dan gaan die levens verder en hebben de mensen in het voorbijgaan in het gunstigste geval iets van elkaar opgestoken.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
