Krachtig verhaal over racisme
[Recensie] Shirin is gewend om vaak te verhuizen en telkens weer op een nieuwe school te beginnen. Ze is het ook gewend dat mensen onaardig doen tegen haar vanwege haar hoofddoek en afkomst. Het jaar is 2002 en de herinneringen aan de aanslagen van 9 september leven nog sterk onder de Amerikaanse bevolking.
Het is moeilijk om je voor te stellen hoe racisme aanvoelt als je het zelf niet gewend bent. Een bijna eindeloze afstand slaagt erin dit moeilijke thema aan te kaarten op zo’n manier dat je gaat begrijpen hoe naar het is. Het was dan ook niet per se een leuk boek om te lezen. Er gebeuren nogal wat heftige, nare dingen. Ondanks dat vond ik het wel heel goed en ga ik het zeker nog eens herlezen. Alleen al het feit dat ik de wereld een keer kon bekijken vanuit een perspectief dat ik niet gewend ben, en waarvan ik nog maar erg weinig boeken gelezen heb, maakte het al de moeite waard. Ik bedoel, waarom iemand een hoofddoek draagt, of hoe het voelt om ramadan te doen, had ik nog nooit echt over nagedacht.
Daarnaast zijn de personages goed uitgewerkt in die zin dat ze duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn, en dat er karakterontwikkeling plaatsvindt. Shirin maakt vervelende dingen mee, en haar reactie daarop is zich afsluiten. Langzaam komt ze er echter achter dat dat niet altijd de beste oplossing is. Dat vond ik mooi om te zien.
Het verhaal vond ik soms wel wat rommelig aanvoelen. Ik snapte niet altijd helemaal wat er gebeurde omdat veel informatie niet expliciet gezegd wordt. Soms is het heel fijn als niet alles benoemd wordt, maar hier werd het een beetje te vaag af en toe.
Al met al is Een bijna eindeloze afstand wel echt een aanrader voor iedereen die eens verder wil kijken dan zijn eigen bubbel en niet bang is voor een serieus en heftig thema.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
