"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Een blauwe blik

Woensdag, 28 april, 2021

Geschreven door: Lucy Neetens
Artikel door: Liliën LP

Een verhaal over hoop, positivisme en liefde

[Recensie] Met Een blauwe blik debuteert de voormalige verpleegkundige Lucy Neetens voor een volwassen publiek. Eerder heeft zij voor kinderen geschreven over een mannetje dat in een brievenbus woont. De opgedane kennis in de zorg gebruikt zij kundig voor haar eerste roman.

Een blauwe blik is het bewogen relaas van een jonge vrouw die te horen krijgt dat ze ernstig ziek is.’ – Achterflap tekst. Na het lezen van deze zin krijg ik het benauwd. Ik weet niet wat ik kan verwachten van het verhaal, maar ik reken wel op veel tranen. Warempel, al na een aantal pagina’s beginnen de tranen als de Niagara Falls te stromen.

Leja Berger is een jonge vrouw in de bloei van haar leven. Dan krijgt ze het ergste nieuws dat iemand kan horen. Leja kan niet geloven dat de dokter het juiste dossier voor zich heeft. Zij kan niet ernstig ziek zijn. Ze kan geen kanker hebben, en zeker geen non-Hodgkin-lymfoom! Ik val zelf ook even stil. Iedereen kent wel zelf of via via iemand die kanker heeft (gehad) of die deze strijd heeft verloren. De diagnose non-Hodgkin raakt me hard, omdat die ziekte aanwezig is in mijn omgeving.

Terwijl de arts verder gaat met het oplepelen van de informatie, loopt Leja weg. Ze gaat naar huis, naar Hoorn. Onderweg komt ze langs het beeld ‘De lege jas’ van Marion Jebbink – zie cover. Ik krijg kippenvel als Leja zich schuilt in de jas, als ze haar armen door de mouwen doet. Daarmee wordt de titel van het boek al vrij snel uitgelegd, wat ik zelf als prettig ervaar. Het geeft het verder lezen een extra dimensie, een diepte mee.

Boekenkrant

Nog helemaal van de leg, doet Leja iets wat ze normaal nooit zo doen. Ze stapt in de auto bij de goddelijke Adonis, de onbekende Jasper. Ze gooit alle voorzichtigheid in de wind en geniet van het avontuur dat komen gaat. Zal Jasper haar de ‘onvoorwaardelijke liefde’ geven waar naar ze hunkert? Omgaan met de kanker van Leja valt Jasper zwaar. Hij is zijn tweelingzusje een paar jaar geleden verloren aan deze verschrikkelijke ziekte.

Wat het verhaal redt van zwaarmoedig te zijn is de humor van Neetens en haar personages. Vooral de zesjarige buurjongen Daan is verrukkelijk. Een mannetje met houten klompen die zo je hart in wervelt en vol onvoorwaardelijke liefde zit.

‘Hoe leg ik Daantje uit wat onvoorwaardelijke liefde is? ‘Eigenlijk betekent onvoorwaardelijk liefhebben gewoon dat je de deur van je hart wagenwijd openzet, zodat alle mensen die willen naar binnen kunnen.’ ‘Heeft je hart een deur dan?’[…] ‘En kan iedereen daar naar binnen? Ook mensen die je niet zo aardig vindt? Ik vind Alex niet aardig, die vecht altijd. En van juf mogen we niet voetballen op het schoolplein.’ […] ‘En wie zit daar dan in jouw hart?’ ‘Jij.’ ‘Dat past toch helemaal niet?’ ‘Nee, dat klopt Daan. Je zit daar zogenaamd.’[…] Het is een poosje stil. ‘In mijn hart woont Puck’, zegt hij opeens vol overtuiging.[…] ‘Leja’s hart is een Ark van Noach en mijn hart is een poezenhok voor Puck.’ [vertelt hij zijn moeder].’ Pag. 80-81-83.

Dit laatste verklaart waarom Leja zich na haar diagnose omringt met dieren. Wat heel sterk is, is dat Leja zich niet terug trekt uit het leven, maar juist de deuren (van haar hart en huis) wagenwijd openzet voor iedereen. Die spirit en de gemeenschapszin van de omgeving is hartverwarmend. Dan hebben we nog Britt, Leja’s beste vriendin.

‘Ik hoor de brok in haar keel en voel ook in mijn ogen de tranen branden. ‘Alsof je mijn zusje bent: […] ze pauzeert even en vervolgt dan met een knipoog, ‘dezelfde glinstering in onze ogen. Lieve Leja, we zijn even-beeldig.’ […] ‘Partners in chemo, that’s what we are.’ Partners in chemo. Britt, mijn PICh, mijn BFF.’ Pag. 136-137

Een blauwe blik zit ondanks het zware thema vol humor, warmte en onvoorwaardelijke liefde. De hoofdstukken zijn kort, hebben een eigen titel en lezen enorm vlot. Ondanks de stromende tranen heb ik enorm van het verhaal genoten. De optimisme van Leja en haar omgeving, het er voor elkaar zijn en de humor maken dit verhaal een mustread.

Mijn favoriete quote van Daan en zijn vriendje Koen: ‘Scherven brengen helemaal geen geluk. Koekjes wel.’ Pag. 218. Ik lag gewoon op de grond van het lachen. Complimenten voor Neetens die een verschrikkelijk verdrietig verhaal heeft geschreven maar ook over hoop, positivisme en liefde. Een hartverwarmende 4 sterren voor haar debuut. Ik ben benieuwd naar het volgende boek.

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur:

21 Zinderende Zomers

Een blauwe blik