Tot ziens en bedankt, meneer Noach
[Recensie] Het is lastig te zeggen wat de dikke kartonnen boekjes (Ik zie ik zie en Het grote beesten verkleed feest) voor kleuters van Marianne Dubuc zo opvallend maken. Termen als humor, speelsheid, lichtvoetigheid en originaliteit komen naar boven. Maar er zijn wel meer prentenboeken en makers op wie die kwalificaties van toepassing zijn. Bij de Franse illustrator is het vooral de combinatie van die aspecten en de schjnbare achteloosheid waarmee ze worden toegepast, die haar boekjes kenmerken. Het is meteen duidelijk dat het boekje een verwijzing is naar het Bijbelse verhaal maar wie daar niet mee bekend is, leest een verhaal over een boot waar dieren terecht kunnen als het aanhoudend blijft regenen. Een vriendelijke meneer met een baard nodigt ze eruit en ze passen er allemaal op al is het wel een beetje dringen geblazen. Aanvankelijk spelen ze met elkaar maar daarna slaat de verveling en irritatie toe (de neushoorns nemen te veel plaats in en de egels zitten in de weg). Vooral die prenten zijn geestig; ik schoot een paar keer hard op in de lach, bij onder andere de zeezieke konijntjes, de hosende olifant en de lieveheersbeestjes die domino spelen met elkaars stippen. De tekeningen zijn uitermate doeltreffend en direct: Dubuc hanteert een eenvoudige, realistische stijl met op heel veel prenten net dat beetje subtiele humor. Uiteindelijk duurt de bootreis lang want het blijft maar regenen en volgt Dubuc het Bijbelse verhaal. Er vliegt een duif uit die land vindt en ze de weg wijst. Dubuc blijft te weinig bij de dieren waardoor er tegen het eind spanning ontbreekt, teveel prenten van een boot in de regen. Maar het is knap om een vanzelfsprekende lading te geven aan een overbekend verhaal. — Eerder verschenen op JaapLeest
