Acht jaar Paars 1994-2002
[Signalering] De herinnering aan de Paarse kabinetten is vooral gekleurd door hun begin en einde. Bij zijn aantreden in 1994 was het kabinet zonder confessionele partij een opvallende verschijning. Zijn einde in 2002 werd getekend door het Srebrenicarapport en bovenal door de moord op Pim Fortuyn. Waren de tussenliggende acht jaar even opzienbarend of tonen zij een ‘gewoon kabinet’, zoals Wim Kok bij het aantreden in 1994 benadrukte?
Klaartje Peters brengt met een schat aan interviews de geschiedenis van de Paarse kabinetten tot leven. De dagelijkse praktijk van het regeren blijkt weinig opvallend. De toon van de beraadslagingen was zakelijk, besluiten bleven gebaseerd op compromissen en het beleid sloot aan bij voorgaande regeringen. Wel waren de invoering van het homohuwelijk en de introductie van nieuwe euthanasiewetgeving vermoedelijk anders gelopen met een confessionele coalitiepartner. Acht jaar oppositie braken bovendien de status van het CDA als vanzelfsprekende bestuurderspartij. Al signaleert ze grote verschillen tussen het eerste en tweede kabinet, toch luidt Peters’ conclusie dat beide kabinetten bovenal als ‘normale coalitiekabinetten’ functioneerden. Gezien de genoemde veranderingen is de vraag of ze met die conclusie de dagelijkse praktijk van de politiek niet erg veel gewicht toekent.
—
Eerder verschenen in Geschiedenis Magazine
