Niet mijn soort thriller
[Recensie] Zoals wel vaker was ook dit mijn eerste kennismaking met een auteur. Dit keer is het echter geen debuut, Hartman heeft al verschillende boeken op haar naam staan. Dat hoofdpersoon Faye al sinds haar vroege jeugd in een psychiatrische inrichting woont, sprak mij aan. Ik was benieuwd hoe Hartman haar neer zou zetten. Ik begon dan ook vol enthousiasme aan Een duister pad.
Het boek begint met Steven. Omdat je nog niks weet, vond ik dit een verwarrend begin. Ik denk dat het boek mij meer had gepakt wanneer het verhaal met Faye gestart was. Hoewel je langzaamaan ontdekt wat er speelt heeft het stuk over Steven voor mij geen meerwaarde gehad omdat ik er nog geen touw aan vast kon knopen. De personages die genoemd werden, de situatie van Steven, allemaal onduidelijk. Ik denk dat dit gedeelte passender was geweest als het later in het boek was voorgekomen.
Hoewel het boek hierdoor al met een achterstand begon, heeft het verhaal me ook later niet weten te vangen. Ik kan moeilijk achterhalen waar dat aan heeft gelegen, het zal een combinatie van factoren zijn geweest.
De schrijfstijl is niet de mijne, ik kwam er moeilijk doorheen. Ook vond ik Faye een raar personage. Ik kreeg maar geen hoogte van haar. Nu hou ik van de laagjes in een personage maar voor mij zaten deze laagjes in een kluwen die ik niet kon ontwarren. Ik voelde me niet betrokken bij haar en snapte haar handelingen lang niet altijd. Ze lijkt erg beschadigd maar daarom is het des te gekker dat Simon, de rechercheur, met haar omgaat zoals hij doet. Zijn keuzes vond ik vaak nog vreemder dan de keuzes van Faye. Mede hierdoor kwam het verhaal nogal ongeloofwaardig over.
Helaas blijven de andere personages ook erg oppervlakkig. De ‘familie’ van Faye, zoals zij de andere bewoners zelf noemt, worden oppervlakkig voorgesteld, de diepte mist. Hierdoor bleef mij niet altijd bij welk karakter er bij welke naam hoorde. Dit terwijl de setting zich juist leent voor mooie personages inclusief hun verhaal. Je leest dat de groep erg hecht is maar als lezer voel je dit te weinig omdat je de karakters nauwelijks kent. Een gemiste kans!
Ik denk dat ik moet concluderen dat dit niet mijn soort thriller is. Hoewel ik mij kan voorstellen dat andere lezers wel zeker spanning ervaren tijdens het lezen van dit boek, was dat juist iets wat ik heb gemist. Er zaten een aantal voorspelbare dingen in het verhaal waardoor ik nergens op het verkeerde been werd gezet en misschien doordat ik de connectie met Faye miste, vond ik haar belevenissen ook weinig spannend.
Wel vind ik het goed van Hartman dat ze schrijft over mensen met psychiatrische stoornissen en twijfels over bepaalde medicijnen. Ik ben blij dat er medicijnen bestaan maar je moet niet klakkeloos meegaan in alles. Het is belangrijk om zelf ook kritisch na te blijven denken. Door dit onderwerp in Een duister pad te gebruiken werpt Hartman hier misschien wat extra licht op. Ook de aandacht voor depressies vind ik een goede zaak. Omdat je een depressie niet aan iemand kunt zien is het voor buitenstaanders moeilijk om te begrijpen hoe het is om depressief te zijn. Geen makkelijk onderwerp, wel goed om eens aandacht aan te schenken.
Ik geloof meteen dat anderen dit boek met veel plezier zouden kunnen lezen maar zoals gezegd, mijn boek is dit niet. Ik geef Een duister pad 2 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
