"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Een eigen eiland

Woensdag, 10 juni, 2015

Geschreven door: Esther J Ending
Artikel door: Monique van Gaal

Ontheemd op Ibiza

Net als in haar debuutroman Na Valentijn neemt Esther J. Ending in Een eigen eiland het leven van een beschadigd kind van hippieouders onder de loep. Het verhaal beslaat slechts één zomer, die van 1987, en speelt op Ibiza, het eiland waar de schrijfster zelf opgroeide, ‘een gesloten inrichting, met de zee als het hekwerk om ontspoorde mensen binnen te houden.’

Hoofdpersoon is de 17-jarige Marianne, een typisch ‘Ibizameisje, deels hippiekind, deels gangsterkind, kind zonder grenzen, kind zonder wortels’. Zij dreigt zichzelf volledig kwijt te raken, en daarmee haar moed en haar vertrouwen. Om te kunnen ontsnappen aan de doelloosheid en eenzaamheid, zoekt zij heil in de kalmerende werking van drank en drugs. ‘Iets, íéts had ze nodig, iets om de harde contouren van de wereld zachter te maken.’

Ontheemd

Mariannes Nederlandse moeder Madresh woont op het rustige zustereiland Formentera en is onveranderlijk op zoek naar zichzelf. Toch kiest deze ‘ziekelijk onzekere’ hippiemoeder voor een carrière als ‘levenscoach’ voor mensen ‘die hun leven willen omgooien’. Dat terwijl de relatie tussen moeder en dochter allesbehalve ideaal is:

‘Ze reikte over de tafel om Mariannes hand te pakken, die ze direct ook weer losliet; hoewel haar vocabulaire overliep met woorden als “spirituele connectie” en “geestelijke intimiteit” bleek een daadwerkelijke lijfelijkheid haar altijd weer ongemakkelijk te maken.”

Boekenkrant

Dat haar vader, de Engelsman Ron, zich weinig aan zijn kind gelegen laat liggen, neemt Marianne voor lief. Ron zit voor jaren achter de tralies wegens drugssmokkel. Dat dit impliceert dat zij uit zijn villa zal worden gezet – ‘de villa die gekocht was met drugs – boten vol drugs, levenslange gevangenisstraffen aan drugs’ lijkt zij hem nauwelijks kwalijk te nemen. Op knappe wijze laat de schrijfster zien wat het doet met een kind, wanneer het moederziel alleen het leven moet zien te klaren. Er is werkelijk niemand die voor Marianne zorgt, niemand die haar opvoedt.

Verliefd op een gevoel

Eigenlijk zou Marianne niets liever willen dan ‘normaal’ zijn:

‘De binnenwereld van een normaal mens was geen permanent rampgebied waar verwoestende tornado’s en vloedgolven elkaar zonder pauze afwisselden.’

Op een dag krijgt zij een lift van een lid van de alom gevreesde en gehate Guardia Civil. Ze is op slag verliefd. Niet verliefd op hém, maar op een gevoel. Een gevoel van veiligheid en degelijkheid dat ze niet eerder heeft gekend. 

‘Hij met zijn spijkerbroek in zijn laarzen, mogelijk Guardia-laarzen, dat wist ze niet zeker, en ergens tijdens deze zwijgzame wandeling […] trof haar een naam voor deze bizarre klaarheid van geest: ze voelde zich veilig. Tot vandaag had dit woord in haar wereld maar weinig aanzien gehad, een tweedimensionaal woord om simpele dingen mee te duiden – Ibiza is een veilig eiland waar het giftige dieren betreft. Nu ineens begreep ze met welke noodzaak iemand het woord ooit bedacht had.’

Hoewel dit mooie gevoel geenszins wederzijds is, gaan haar fantasieën over hem met haar aan de haal. Ze doet er alles aan om hem telkens weer te kunnen ontmoeten. Mariannes wanhoop spat van het verhaal af, wanneer zij zich zo obsessief probeert vast te klampen aan hem. Het begint de lezer te dagen waarom Ending haar roman begint met het beroemde citaat van de schrijfster Charlotte Brontë: ‘I have little left in myself – I must have you’.

Het échte Ibiza

Een eigen eiland is een goed geschreven, prettig leesbaar en sfeervol, doch allesbehalve vrolijk boek. Het verhaal blijft dicht op de realiteit zitten; ongeloofwaardige of overdadige zinnen worden zorgvuldig vermeden. Het platgelopen feesteiland Ibiza komt er zeer goed van af, want Ending laat de lezer vooral het échte Ibiza zien: de landelijke finca’s, de stoffige zandwegen, de stille pijnbossen, de eeuwenoude olijfbomen. Natuurlijk, de party’s, de clubs, de drugs, ook dat komt allemaal ruimschoots aan bod, maar toch is het dat mooie eilandgevoel dat overheerst.

Zo zwaarmoedig als het gegeven is, zo hoopvol stemt het allerlaatste hoofdstuk. Het lijkt erop dat Ending de lezer tot slot nog even mee wil geven dat het toch best meeviel, opgroeien op Ibiza.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.