Goed verhaal maar niet goed gebracht
[Recensie] Na de Harvey Weinstein-affaire in 2017 werd #metoo een trending topic op social media. Wie een bericht op zijn persoonlijke social media plaatste met deze hashtag gaf aan ooit te maken hebben gehad met seksuele intimidatie, aanranding of misbruik. Deze melding werd wereldwijd gebruikt en had vaak zware gevolgen voor (vooral) mannen die van intimidatie beschuldigd werden. In België zijn vooral de zaken rond Jan Fabre en Bart De Pauw gekend, in Nederland zijn er die rond Job Gosschalk en Daniele Gatti. Sylvia Van Driessche heeft nu een gedurfde roman over dit thema geschreven. We kennen haar als hoofdredactrice van het voormalig jongerenblad Joepie en als auteur van jeugdboeken zoals Tussen de sterren.
Alexa is journaliste voor zij-magazine waar ze meestal artikels schrijft over de nieuwste mascara. Wanneer haar collega Hutta ontslaan wordt, gaat ze in haar plaats naar het grote film festival. Maar daar loopt ze de beroemde acteur Finneas Mallieu tegen het lijf, haar vroegere jeugdliefde. Terwijl ze oude demonen probeert te verslaan komen haar allerlei verhalen over seksuele intimidatie ter ore. Haar journalistieke instinct wordt gewekt en ze start een onderzoek waarbij ze meer te weten komt dan ze eigenlijk wil.
Sylvia Van Driessche snijdt met haar verhaal wel een zeer beladen onderwerp aan. Ik had aanvankelijk iets van ‘hmmm…weer iets over dit issue’, want het gaat tegenwoordig vaak hierover in de media en nog eens een boek over hetzelfde trok mij niet zo aan. Het uiteindelijke verhaal viel verrassend nog goed mee. Via verscheidene vrouwelijke hoofdpersonages geeft de auteur de verschillende meningen over dit onderwerp weer, maar ook hoe elke vrouw op een andere manier omgaat met de intimidatie.
Zo staat Hutta’s reactie lijnrecht tegenover deze van Sophia. Maar door Hutta’s gedachtegang weer te geven wordt duidelijk hoe snel iets uit de hand kan lopen en hoe makkelijk je in de val kan lopen van een narcistische man die zich vergrijpt aan seksuele intimidatie. Maar dit boek had zoveel beter kunnen zijn wanneer dit sterke verhaal ook op een goede manier gebracht werd. De auteur hanteert een eenvoudige schrijfstijl, op deze manier is het boek dan wel toegankelijk voor het grote publiek, maar het zorgt er wel voor dat het hier en daar met haken en ogen ineen steekt. De schrijfstijl is dan ook te licht voor dit thema. Het boek is doorspekt van onnatuurlijke en onrealistische conversaties, voorbeeld als je bij het opnemen van de telefoon onmiddellijk al aangeeft dat je op de trein zit en moeilijk kan praten, lijkt het mij niet logisch dat je dan nog de vraag krijgt of je reeds vertrokken bent. Dergelijke conversaties boeien mij niet en zijn ook geen meerwaarde voor het boek. Hierdoor raakte ik snel verveeld en had ik het moeilijk om verder te lezen.
Maar ook handelingen en reacties van de personages op bepaalde gebeurtenissen kwamen naar mijn gevoel te vaak te gekunsteld over, waarschijnlijk doordat het geheel op een eenvoudig wijze verteld wordt. Zo kan ik me maar niet voorstellen dat je niet op de hoogte bent dat je verloofde, met wie je ook sinds lange tijd samenwoont, aanwezig zal zijn op het filmevent van het jaar, tenzij er iets grondigs verkeerd is in je relatie.
Het is niet omdat je een boek schrijft over een populair en beladen onderwerp dat het boek dan ook onmiddellijk goed is. Ik had meermaals het gevoel dat de auteur van deze stelling uitging. Het onderwerp zat goed, dus veel moeite om grondige research te doen en het op een doordachte manier te brengen is niet meer nodig. Jammer, dit had een goed boek kunnen zijn, mits een betere uitwerking. De simpele schrijfstijl maakt het geheel zwak. Bovendien komen heel wat passages onrealistisch over. Het is een interessant onderwerp, goed verhaal maar niet goed gebracht. Omdat er toch een beetje potentieel in zit toch nog 2 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
