"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Een plek onder de zon

Zondag, 5 maart, 2006

Geschreven door: Martin Bril
Artikel door: Pieter Wybenga

Muziek is voor Bril verleden

De boekenweek is in aantocht. Thema: muziek. Dus worden alle Nederlandse Nick Hornby’s door hun uitgevers opgetrommeld om hun High Fidelity en 31 Songs te produceren. Prometheus’ meest recente troef is Martin Bril met Een plek onder de zon. Zo’n veertig verhalen in nog geen 125 pagina’s. Allemaal zijn het verhalen over muziek die Bril al eerder schreef voor o.a. Vrij Nederland en de Volkskrant. Hij kreeg er zelfs al eens de PopPersPrijs voor, zo kan de lezer op de achterkant vernemen. En dat zal wel niet voor niets zijn.

Inderdaad trakteert Bril ons op een aardig staaltje muziekliteratuur. Alles geschreven in een sobere, soms weemoedige, maar vaker geestige stijl. Leuke anekdotes over vergeten helden van weleer, zijn eigen interpretaties van Elvis’ vadsige laatste jaren, kleurrijke beschrijvingen van strandtenten met jukeboxen waar rock ‘n roll uit kwam, en ook de hedendaagse top40-muziek waar zijn dochters van genieten wordt in woorden omgezet. Ja, zelfs over het gezang van de merel in de tuin weet Bril nog wel wat leuks te melden.

Vaak worden de verhalen ingekleed met de nodige dromerigheid en nostalgie. De bundel heet niet voor niets Een plek onder de zon. Muziekbeleving is voor velen vaak een reis langs persoonlijke herinneringen. Muziek kan de luisteraar terug brengen naar iets eigens, iets dierbaars. Zo schrijft Bril over zijn eerste liefde en het bijbehorende eerste singletje. De kleuren en geuren van het huis van vroeger komen door de klaagzang van Leonard Cohen weer bovendrijven. Ook het reizen an sich, door verlaten oorden, het liefst met eindbestemming thuis, is muziek omgetoverd in menselijk handelen en daarmee vaak de basis van Brils verhalen. Zo rijdt hij verdacht vaak door onbevolkte uithoeken van het land, al mijmerend over thuis en gouwe ouwe muziek.

Natuurlijk passeren de lessen muziekgeschiedenis de revue. Want zoals het elke muziekfanaat betaamt, spring hij niet zuinig om met de feitjes. Gelukkig geen popfundamentalisme – om Joost Zwagermans term te gebruiken -, maar gewoon pretentieloos gebrachte weetjes, verpakt in leuke verhaaltjes.

Boekenkrant

Weinig op aan te merken. Voor de muziekliefhebber, die zo nu en dan eens een kort verhaal over goeie muziek wil lezen, is het best een aanrader. Maar de stukken komen los wellicht wat beter tot hun recht dan in verzamelde vorm. Doordat het er zo veel zijn, en de langste niet meer dan drie pagina´s bestrijken doemen die bomen die het bos onzichtbaar maken wel eens op. Maar dat kan je Bril moeilijk aanrekenen.

Enig serieus zeurpuntje is dat het vaak niet zozeer de muziek is die centraal staat in Brils verhalen, als wel de herinnering naar vervlogen tijden. Bril schrijft hoofdzakelijk over muziek van vroeger, met de nadruk op vroeger. De passie voor de muziek maakt langzaam plaats voor de passie voor de herinnering. En hedendaagse muziek wordt dan ook zonder liefde omschreven. Daar is nog niks nostalgisch aan voor Bril. Logisch, de man is in de veertig en die hedendaagse muziek die naar voren komt in Een plek onder de zon is ook om te huilen. En zelfs de hardnekkigste hippies schijnen met het verloop der jaren iets van hun passie voor de muziek te verliezen. Zo ook Bril. Jammer. Hopelijk verschijnt er nog eens een boek dat volledig in dienst staat van de muziek, dat beschrijft waarom goede muziek zo tergend mooi kan zijn.


Eerder verschenen op Recensieweb


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Voordewind

Auteur:
Martin Bril
Categorie(ën):
Literatuur

Een plek onder de zon